Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους μαχητές του ΔΣΕ στα χωριά Βατοχώρι και Κώττα

Στην εκδήλωση έγινε ομιλία από το Γιώργο Μούλη, μέλος της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, στο Βατοχώρι στο χώρο του μνημείου του ΚΣ της ΚΝΕ για τον υποστράτηγο του ΔΣΕ, διοικητή του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ Νίκο Θεοχαρόπουλο (Σκοτίδα).

Επίσης, έγιναν τα αποκαλυπτήρια τιμητικής μαρμάρινης πλάκας στον ομαδικό τάφο μαχητών του ΔΣΕ στο χωριό Κώττας από το Θανάση Χαστά, γραμματέα της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Στο χώρο του ομαδικού τάφου πραγματοποιήθηκε σύντομη ομιλία από τη Μιμίκα Ναλπαντίου, μέλος της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Ο θρυλικός Σκοτίδας, πολέμαρχος των βουνών της Πίνδου, πηγή έμπνευσης και παραδειγματισμού

Ο Νίκος Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας) γεννήθηκε το 1915 στο Κυπαρίσσι Γρεβενών από εργατική οικογένεια. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού πολέμησε γενναία στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου και παρασημοφορήθηκε επ’ ανδραγαθία.

Με την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων και την κατοχή της χώρας, ο Νίκος Θεοχαρόπουλος, όπως πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές – κομμουνιστές, δεν έμεινε με χέρια σταυρωμένα. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ και βγήκε από τους πρώτους στις γραμμές του ΕΛΑΣ. Αγωνίστηκε ενάντια στους Ιταλοφασίστες και τους Γερμανούς κατακτητές και αναδείχτηκε στη Διοίκηση του Αρχηγείου της Πίνδου. Οι εξαίρετες ικανότητές του τον ανέδειξαν σε καθοδηγητή του Αρχηγείου.

Πήρε μέρος και διακρίθηκε σε πολλές μάχες εναντίον των ναζί κατακτητών. Ιστορικές έμειναν οι μάχες στο Σνίχοβο και στο Φαρδύκαμπο. Στο Φαρδύκαμπο, λίγα χιλιόμετρα από τη Σιάτιστα, στη «Μπάρα» οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κατάφεραν, όχι μόνο να συντρίψουν τις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού, αλλά συνέλαβαν και 603 Ιταλούς αιχμαλώτους.

Αργότερα, ως καπετάνιος του 28ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ ανέπτυξε πλούσια και σημαντική δράση.

Μετά τη Βάρκιζα και το πογκρόμ που εξαπολύθηκε εναντίον των αγωνιστών της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, των κομμουνιστών -με συλλήψεις, δίκες, βασανιστήρια και εκτελέσεις- ο Ν. Θεοχαρόπουλος, ο θρυλικός Σκοτίδας, διώχτηκε και αναγκάστηκε πολύ γρήγορα να βγει στο βουνό, στις 12/9/1946. Την ίδια περίοδο, το φθινόπωρο του 1946, σχηματίζει την πρώτη ομάδα των Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών. Ήταν η περίοδος όπου οι αγωνιστές που απελευθέρωσαν τη χώρα, διώκονταν σκληρά από το αστικό κράτος που οικοδομούσαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου μαζί με τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές και τους συνεργάτες των ναζί κατακτητών.

Αυτές οι ομάδες των Ενόπλων Καταδιωκόμενων αποτέλεσαν τους πρώτους πυρήνες για τη δημιουργία αργότερα του ΔΣΕ. Έτσι, από το Νοέμβρη του 1947 του ανατέθηκε η Διοίκηση του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας του ΔΣΕ. Στην πορεία της σκληρής ένοπλης αναμέτρησης, για την πλούσια, πρωτοπόρα και σημαντική στρατιωτική του δράση ο σύντροφος Νίκος Θεοχαρόπουλος (Σκοτίδας) ονομάστηκε διαδοχικά: Αντισυνταγματάρχης, Συνταγματάρχης και έφτασε στο βαθμό του Υποστράτηγου του Δημοκρατικού Στρατού.

Μέσα σ’ αυτή τη σκληρή πάλη, στον ένοπλο αγώνα του εργατικού – λαϊκού κινήματος, του ΚΚΕ, για τη λευτεριά της χώρας, στον αγώνα ενάντια στο αστικό καθεστώς και στον εγγλέζικο και αμερικανικό ιμπεριαλισμό, διακρίθηκαν οι μεγάλες αρετές του. Το 1948 ήταν οργανωτής της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, επιτελάρχης της 670 Μονάδας. Αργότερα, του ανατέθηκε η Διοίκηση της ΧΙ Μεραρχίας και ύστερα η Διοίκηση της Χ Μεραρχίας του ΔΣΕ. Διακρίθηκε για την παλικαριά του στο πεδίο της μάχης και διέθετε μεγάλη τακτική αντίληψη, ήταν εφευρετικός σε στρατηγήματα, τολμηρός στους στρατιωτικούς ελιγμούς. Ήταν πάντα κοντά στους μαχητές. Ενέπνεε απέραντη εμπιστοσύνη και σιγουριά στους μαχητές του και φόβο στους αντιπάλους του. Ήταν σεμνός αγωνιστής, ανώτερος στο ήθος και υπόδειγμα κομμουνιστή.

Ο Σκοτίδας ήταν επικεφαλής των δυνάμεων του ΔΣΕ που κατέλαβαν τη Νάουσα και την κράτησαν 4 μέρες. Ήταν μια σημαντική επιτυχία που ανησύχησε σοβαρά την τότε κυβέρνηση και τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού. Την τελευταία περίοδο της δράσης του, ήταν επικεφαλής του Γραφείου Επιχειρήσεων του Γενικού Αρχηγείου.

Αυτός ο πρωτοπόρος αγωνιστής, ο κομμουνιστής, ο πολέμαρχος των βουνών της Πίνδου χάθηκε στις 11/8/1949, όταν έπεσε, τραυματισμένος θανάσιμα από εχθρικό βλήμα πυροβολικού, στο ύψωμα του χωριού Βατοχώρι στο Βίτσι. Ήταν τότε επικεφαλής του Γραφείου Επιχειρήσεων του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ.

Ο λαός της περιοχής τον έκανε θρύλο και τραγούδι και θα τον θυμάται αιώνια.

Για τον ομαδικό τάφο των μαχητών του ΔΣΕ στον Κώττα – Απόσπασμα από τον πρόλογο του ιστορικού – ταξιδιωτικού οδηγού για το Βίτσι

«Πώς να περιγράψεις τη στιγμή που -σχετικά πρόσφατα- κάτοικος του χωριού Κώττας μας δείχνει ένα χωράφι και λέει: «Να, εδώ είναι θαμμένοι οι αντάρτες». Την πρώτη έκπληξη διαδέχεται άλλη. Το χωράφι είναι χωρισμένο απ’ το νεκροταφείο με ένα συρματόπλεγμα. Απ’ τη μια μεριά οι «ευλογημένοι» από την Εκκλησία νεκροί. Κι απ’ έξω ένας ομαδικός τάφος μαχητών του ΔΣΕ, χωρίς τίποτα να δηλώνει την ύπαρξή του. Για χρόνια ήταν «ξέφραγο αμπέλι». Μέχρι που τα γελάδια καθώς περπατούσαν και ξαναπερπατούσαν στη γη, άρχισαν να ξεθάβουν τα κόκαλα. Κι έτσι χτίστηκε μια μικρή μάντρα να εμποδίζει τα ζώα να μπούνε μέσα. Κι αφέθηκε το θέμα να ξεχαστεί… Ε, δεν θα ξεχαστεί!

Από τη σχετική έρευνα προέκυψε πως εδώ, σ’ αυτό το χωράφι, ο αστικός στρατός έθαψε τους αντάρτες του ΔΣΕ που σκοτώθηκαν στα γύρω υψώματα, στις 14 Αυγούστου του 1949».

Η τοποθέτηση της τιμητικής μαρμάρινης πλάκας από την ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ είναι μια αρχή για να μην ξεχαστεί.

Είμαστε υπερήφανοι για τη στρατιά ηρώων που διαπαιδαγώγησε το Κόμμα μας. Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από την 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ, από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ. Συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο.