«Τῇ ΣΤ'(6η) τοῦ μηνός Αυγούστου, Ἀνάμνησις τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.»
Ήλθε ο Χριστός και συνάντησε τον άνθρωπο, έλαβε την δική του σάρκα για να μην τον τρομάξει, καθώς αν έβλεπε την δόξα της Θεικής του λαμπρότητος, θα ήταν Απλησίαστος για τον άνθρωπο της πτώσης. Έτσι φανερώθηκε Όμοιος μ’ εκείνον, συνομίλησε μαζί του, περπάτησε, κήρυξε και θαυματούργησε θεραπεύοντας το σωμά και την ψυχή του πλάσματος του.
Είχε τα πάντα, καθώς πήρε ολόκληρο τον άνθρωπο στην Θεότητα Του. Εκτός από την αμαρτία, διότι αυτή ήταν, είναι και θα είναι ξένη στον Θεό, δεν υπάρχει, δεν την δημιούργησε Εκείνος, μα ο άνθρωπος την έβαλε στην ζωή του, όταν διέκοψε την κοινωνία με τον Θεό.
Κάθε εκδήλωση της Ανθρώπινη φύσης του Χριστού, η πείνα, η δίψα, η κούραση,γίνονται κατά παραχώρηση της Θείας όπως επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, κι όλα για να τονίσουν την Τέλεια Ανθρώπινη Φύση Του. Δεν είχε ανάγκη από προσευχή, καθώς ήταν Θεός, Υιός και Λόγος του Πατρός, ουδέποτε έπαψε να είναι, ήταν Ολόκληρος στην γη,χωρίς να λείψει καθόλου από τον Ουρανό, από την κοινωνία των δυο άλλων Προσώπων της Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, κάνει τα πάντα για φωτίσει και να εμπέυσει με την επίγεια παρουσία Του τον άνθρωπο.
Ο Ίδιος γνωρίζει ότι το Πάθος του είναι κοντά, καθώς ήταν Κυρίαρχος και Ρυθμιστής, Αυτός ορίζει τον χρόνο, ξέρει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για τον πλάσμα του. Προτού ανέβει στον Γολθογά, περίπου σαράντα μέρες πριν, παίρνει τους τρεις μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιακώβο και τον Ιωάννη κι αποκαλύπτει την Θεότητα, φανερώνει στους μαθητές το κάλλος, την ομορφιά της Θεϊκής Του λαμπρότητας.
Η επιλογή των μαθητών, δεν ξεχωρίζει την αγάπη Του, ούτε είναι τυχαία, αλλ’ όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, αν έπαιρνε όλους τους μαθητές θα ήταν κι ο Ιούδας, αλλά η καρδιά του είχε ήδη σκληρυνθεί, μηχανεύονταν την προδοσία και ήταν αδύνατο να δει την Θεϊκή λαμπρότητα. Αν ο Πέτρος ο πιο θερμός μαθητής της αγάπης, Τον είδε και έπεσε χάμο, ο Ιούδας πως ν’ αντέξει την λαμπρότητα του Θείου φωτός; Ωστόσο, αν τον απέκλειε ο Χριστός μόνον αυτόν, θα πληγώνονταν, γι’ αυτό ως το τέλος συνέχιζε ν’ απολαμβάνει της αγάπη του Διδασκάλου Του. Έτσι εκείνους που μπορούσαν καλύτερα να Τον νιώσουν, ν’ αντιληφθούν τι ακριβώς συνέβαινε στο βαθό που ήταν δυνατόν, όπως και κατά την Προσευχή Του στο όρος των Ελαιών.
Κι αποκαλύπτει την Θεότητα του στο μέγεθος της πνευματικής κατάστασης των μαθητών, τους δείχνει ένα μικρό μέρος, αλλά και πάλι δεν είναι σε θέση να το βαστάξουν, πέφτουν κάτω. Δίπλα του ολοζώντανοι ο Μωϋσής κι ο Ηλίας. Ο Χριστός επιχειρεί να διαλύσει κάθε υποψία στο Πρόσωπο Του, δεν ήταν ένας δίκαιος, ή κάποιος προφήτης από τους συνηθισμένους, αλλά ο Ενανθρωπήσας Θεός, ο Άσαρκος Λόγος που μιλούσε με τον Μωϋσή και τον Ηλία στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκη, τώρα Ένσαρκος στην επόχη της χάριτος, της Νέας Διαθήκης.
Ταυτόχρονα Τέλειος Θεός και Τέλειος Άνθρωπος. Νεφέλη Φωτός τους σκεπάζει και ο Πατήρ μαρτυρεί για μια ακόμα φορά τον Υιό και γίνετα η Μεταμόρφωση φανέρωση του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, μέσα στο Φως και την αγαπητική σχέση των Προσώπων. Με τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκες, μια κοινωνία αγάπης και παραδείσου.
Κι αυτή η κοινωνία συγκλονίζει τον Πέτρο, παρά τον φόβο, η θέα του Προσώπου του Χριστού είναι ότι πιο όμορφο κι αληθινό είχε συναντήσει μέχρι τώρα κι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στον χρόνο, η παρουσία του Μεταμορφωθέντος Χριστού, δίδει άλλη ποιότητα στην ζωή του Πέτρου. Δεν θέλει να κατέβει, είναι τόσο όμορφα εδώ, ώσπου βλέπουν τον Χριστό μόνο να τους ζητά να μην φανερώσουν σε κανέναν ότι είδαν μέχρι ν’ Αναστηθεί, όταν θα Τον δουν και πάλι στην λαμπρότητα της Αναστάσεως Του κι αργότερα οι ίδιοι με την έλευση του Αγίου Πνεύματος Τον κηρύξουν στον κόσμο. Ας κρατήσουν αυτή την φανέρωση ως ελπίδα και σημείο αναφοράς στο Πάθος που ακολουθεί σε λίγο καιρό.
Μεταμόρφωση, η δόξα Του Χριστού που αποκαλύπτει σε καθένα μας ανάλογα με την κατάσταση μας, στο μέγεθος που μπορούμε κι αν θέλουμε να Τον δεχτούμε. Καλώντας μας ν’ ανέβουμε στο όρος Θαβώρ της καρδιάς μας, αποβάλλωντας κάθε εμπαθή σκέψη και λογισμό, αφού ηρεμήσουμε, παύοντας να βλέπουμε τους άλλους σαν κόλαση. Κι όταν καθαρισθεί ο νους, έρχεται η φώτιση η θέα του Ακτίστου Φωτός του Χριστού, αυτή η διαρκής εμπειρία ζωής που βίωσαν τόσοι άγιοι και τότε ξεκινά η θέωση μας, η ολοκλήρωση της πορεία μας προς το καθ’ ομοίωσιν.
Στην ορθόδοξη εμπειρία, δεν υπάρχει διαλογισμός, η νοερά ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με», είναι το ανοιγμά της καρδιά προς τον Χριστό. Η συνεχής επίκληση πρώτα από τα χείλη, μέχρι να γίνει καρδιακή. Η μονολόγιστη ευχή δεν διασφαλίζει μια κατάσταση ηρεμίας και χαλαρότητος, αλλά ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, ολοκληρώνει την ζωή του, γίνεται Φως, κέντρο κι αναφορά της ύπαρξης του είναι ο Χριστός και βλέπει όλον τον κόσμο μέσα από το Φως της αγάπης του Χριστού.
Γεώργιος Τρυφωνόπουλος
Θεολόγος Α.Π.Θ.
6987221930
Αμύνταιο, 53200