Ο σεβασμός απέναντι στους νεκρούς, μοιάζει ως κάτι απαραβίαστο σε κάθε περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Βάση αυτής της αυτονόητης παραδοχής ΔΕΝ είναι απλά ο πόνος των οικείων του θανόντος, αλλά και πανάρχαιες Τοτεμικού περιεχομένου παραδόσεις.
Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά στη σύγχρονη Ελλάδα των Μνημονίων και της Κρίσης, του Μιλιταρισμού και της Εθνικιστικής επέλασης.
Δύο τραγικά γεγονότα σημάδεψαν την επικαιρότητα τις προηγούμενες μέρες.
Ο θάνατος του πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας με εκπαιδευτικό αεροσκάφος στο χωριό Κολλίνες Αρκαδίας, και ο χαμός του 32χρονου εργάτη σε μονάδα επεξεργασίας προϊόντων σφαγής στην περιοχή Αγίων Θεοδώρων Λεχαινών.
Κάπου εδώ υπεισέρχονται τα σύγχρονα ιδανικά και αξίες της αστικής Ελλάδας, της εμπέδωσης της ανισότητας στη ζωή, αλλά αλίμονο και στο θάνατο.
Στη κηδεία του αδικοχαμένου επισμηναγού παρεβρέθησαν ,ως όφειλαν, σύσσωμη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, κηρύχθηκε 3μερο πένθος στην Πολεμική Αεροπορία, αποδόθηκαν τιμές ήρωα. Έτσι έπρεπε και ΔΕΝ θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Γιατί συμβαίνει αυτή η κατάφωρη αδικία; Ας είμαστε ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς μας και σε δυο αδικοχαμένα παλικάρια.
Στον νεκρό πιλότο συμπυκνώθηκαν όλες οι τρέχουσες ,αλλά και μόνιμες, πολιτικές/ ιδεολογικές στοχεύσεις της εθνικιστικής υστερίας, των «κινδύνων που απειλούν την πατρίδα» (αυτή είναι πάντα αθώα), της εθνικής ενότητας πέρα από ταξικούς διαχωρισμούς κλπ κλπ…
Ο τραγικός χαμός του 32χρονου εργάτη μένει στα αζήτητα γιατί ακριβώς «χαλάει τη σούπα» της Εθνικιστικής αφήγησης και της Ταξικής συμφιλίωσης. Αποδεικνύει περίτρανα πως ΔΕΝ υπάρχει και ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει ισότητα μεταξύ των σύγχρονων σκλάβων και των ολιγαρχών του πλούτου, ΟΥΤΕ στη ΖΩΗ, ούτε στο θάνατο! Η παράγκα του Καραγκιόζη στέκι πάντα απέναντι το σαράι του πασά…
Τζώτζης Βασίλης
Μέλος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Κλείνοντας, αντί συλλυπηρητίων «ο αντρειωμένος» με την φωνή του αξεπέραστου Ν. Ξυλούρη