Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Κοσμάς Λαμπρινός
Ζώντας σὲ καιροὺς ὅπου ὁ Ἑλληνισμός, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε καὶ ὄχι, ἀναζητοῦμε ἕναν ἀληθινὸ ἡγέτη, ἀλλὰ τέτοιο μεγάλο θαῦμα ποὺ μπορεῖ νὰ ἀνατρέψει τὴν δεινὴ πραγματικότητα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ συμβεῖ. Γιατὶ τέτοια θαύματα δὲν γίνονται σήμερα, διότι δὲν ὑπάρχουν ἀναστήματα μεγάλα. Ὡστόσο, τέτοια μεγάλα θαύματα ἔζησαν οἱ πρόγονοί μας κατὰ τὸν 20ον αἰῶνα κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ πάπποι καὶ οἱ πατέρες παλαιοτέρων ἐποχῶν. Πρῶτο θαῦμα ἔγινε κατὰ τὴν αὐγὴ τοῦ περασμένου αἰῶνος ὅταν ἔγινε ὁ Μακεδονικὸς Ἀγῶνας.
Τότε ἡ Ἑλλάδα εἶχε ξεγράψει τὴν Μακεδονία καὶ δὲν ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν ἐλευθερία της ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ ὑπῆρχαν στὴ χώρα ποὺ γέννησε ἕνα Μέγα Ἀλέξανδρο πολλὰ παλικάρια ποὺ ἀγωνίζονταν γιὰ τὴν ἐλευθερία της. Τὰ παληκάρια αὐτὰ ὅμως δὲν προέρχονταν μόνο ἀπὸ τὴ Μακεδονία, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος, τὴν Ἀθήνα. Τέτοιος μεγάλος ἀξιωματικὸς ποὺ ἀγωνίστηκε κατὰ τῶν τούρκων ἦταν καὶ ὁ Παῦλος Μελᾶς. Χρεοκοπημένη τὸ 1893, βαρειὰ ἡττημένη καὶ ταπεινωμένη τὸ 1897, ἔχοντας μόλις 2,6 ἑκατ. Κατοίκους πάμπτωχους καὶ μὲ τὰ κύρια ἔσοδά της δεσμευμένα στὸ Δημόσιο Χρέος της, χωρὶς Στρατό, καὶ χωρὶς ἡγεσία ποὺ νὰ μποροῦσε νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὴν Ἱστορία ποὺ ἤθελε τὴν Μακεδονία μας μέσα στὴν χώρα τῆς Ἑλλάδος δὲν προσπαθοῦσε νὰ σώσει τὴν Μακεδονία μας. Σὰν εἶδε ὅμως ἡ Ἑλλάδα μας φῶς ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες πολλῶν Μακεδονομάχων τελικὰ ἔλαβε μέρος στὸν ἀγῶνα αὐτό. Καὶ ἐπέτυχε ἀλλεπάλληλα θαύματα μέσα στὰ 9 χρόνια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος. Ποιὸς ὅμως εἶναι αὐτὸς ποὺ ἄναψε τὸ καντήλι τοῦ ἀγῶνος αὐτοῦ;
Εἶναι ὁ Παῦλος Μελᾶς, ποὺ σήμανε τὶς καμπάνες τοῦ Ἔθνους ὅταν τὴν 13ην Ὀκτωβρίου 1904 ἔπεσε ἡρωϊκῶς στὴ Στάτιτσα, ποὺ εἶναι τὰ μύχια Κορέστεια. Ὁ Παῦλος Μελᾶς ἀπεδείχθη ἔτσι ὡς ὁ Ἁμνὸς τοῦ Γένους μας. Καὶ ἡ θυσία του ἔφερε τὴν Ἀνάσταση τῆς Μακεδονίας μας. Μέσα σε 4 χρόνια οἱ Ἕλληνες ἐπικράτησαν στὴν αἱματηρὴ ἀναμέτρησή τους μὲ τοὺς Βουλγάρους κωμιτατζήδες, ἔσωσαν τὴν Μακεδονία καὶ μετὰ ἀπὸ ἄλλα 4 χρόνια τὴν ἐλευθέρωσαν ἀπὸ τοὺς τούρκους. Πρὶν ὅμως εἰσέλθουν ὁ Παῦλος Μελᾶς μὲ τὰ παληκάρια του στὸν ἀγῶνα αὐτὸ (τὸν Μακεδονικό) εἶχαν μεταλάβει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἔχοντας ἥθος, ἀγάπη, πίστη καὶ αὐτοθυσία. Εἶχαν τὸ παράδειγμα τῆς αὐτοθυσίας ἄλλων ἐποχῶν ποὺ τὸ ἐνστερνίσθηκαν μὲ θέρμη.
Ὁ Παῦλος Μελᾶς ἦταν ἀνθυπολοχαγὸς τοῦ πυροβολικοῦ, ἦταν μιὰ προσωπικότητα τῆς ἀνωτάτης ἀθηναϊκῆς κοινωνίας καὶ φίλος τῶν Πριγκήπων, ἀλλὰ αὐτὸ σὲ τίτοπα δὲν τὸν ἐμπόδισε νὰ ξεκινήσει γιὰ τὴν ἔναρξη τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγῶνος. Ὁ πατέρας του, Μιχαήλ, ἦταν βαθύπλουτος καὶ Δήμαρχος Ἀθηναίων. Πεθερός του ἦταν ὁ ἐξέχων πολιτικὸς Στέφανος Δραγούμης, πρώην ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν καὶ μετὰ Πρωθυπουργός. Μὲ τὴν ἀγαπημένη του σύζυγο Ναταλία εἶχαν ἀποκτήσει δυὸ παιδιά. Ἀφιερώθηκε, όμως, αὐτὸς στὴν Πατρίδα.
Πρὶν ἀναλάβει ὅμως τὸν Ἀγῶνα γνώρισε σὲ πρῶτο πρόσωπο τὴ Μακεδονία καὶ μαθήτευσε δίπλα στὸν καπετὰν Κώττα, ἐμπιστεύθηκε τοὺς γηγενείς σλαβόφωνους Μακεδόνες οἱ ὁποῖοι τὸν ἐμπιστεύθηκαν ἀπολύτως. Δὲν μποροῦσε ὁ Παῦλος Μελᾶς ὅμως νὰ σηκώσει τὴν ἀντάρτικη ζωή, ἀλλὰ βγῆκε στὸ κλαρί, διότι δὲν ἦλθε γιὰ νὰ σκοτώσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ σκοτωθεῖ καὶ νὰ φέρει εἰρήνη διὰ τοῦ θανάτου του. Ἡ θυσία τοῦ Παύλου Μελᾶ ἀπεδείκνυε καὶ τὴν μεγάλη ἀγάπη τοῦ ἥρωα πρὸς τὴν μητέρα μας Ἑλλάδα. Καὶ ἡ ἀγάπη του αὐτὴ τὸν ἔκανε νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ θυσία ὑπὲρ τοῦ Ἕθνους μας. Ἡ πίστη του αὐτὴ πρὸς τὸ Χριστὸ φανερώνεται καὶ ἀπὸ τὰ γράμματά του πρὸς τὴ γυναίκα του, Ναταλία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…