8 Μαρτίου του 1857,Νέα Υόρκη. Οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της πόλης απαιτούν να αλλάξουν οι άθλιες συνθήκες εργασίας που βιώνουν (16ωρη δουλειά και μισθοί σημαντικά μικρότεροι σχετικά με τους άντρες). Μαζικά και μαχητικά, κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις, με έντονη την καταστολή της αστυνομίας. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Σε αντίστοιχες διεκδικήσεις που είχαν προηγηθεί παγκοσμίως, η εργοδοσία έχει αντιδράσει με ομαδικές απολύσεις και τρομοκρατία. Το 1910 προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών να καθιερωθεί η 8 Μάρτη ως «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Στη Σοβιετική Ρωσία του 1917 η 8 Μάρτη καθιερώνεται ως εθνική αργία έπειτα από την κατάκτηση του δικαιώματος ψήφου από τις γυναίκες εκεί. Το 1975 ο εορτασμός της ημέρας καθιερώνεται στα Ηνωμένα Έθνη, έως τότε εορτάζονταν κατά κύριο λόγο από το σοσιαλιστικό κίνημα και από τις κομμουνιστικές χώρες.
Η μέρα της γυναίκας όπως είναι καθιερωμένη σήμερα χάνει το ουσιαστικό της μήνυμα, παραγκωνίζοντας όλους τους εργατικούς αγώνες, καθώς αντιμετωπίζεται ως μια μέρα γιορτής, εμπορευματοποίησης και καταναλωτισμού οπού οι άντρες πρέπει να κάνουν δώρα στις γυναίκες , τα καταστήματα καλλωπισμού να έχουν εκπτώσεις ώστε οι γυναίκες να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και να διασκεδάζουν ως αργά. Πρόκειται για μια μόνο μέρα που οι γυναίκες μπορούν να νιώσουν ελεύθερες και να ξεχάσουν την καταπιεστική κοινωνία στην οποία ζουν αλλά και τις πατριαρχικές συμπεριφορές που ορίζουν την καθημερινότητά τους, τα εργασιακά δικαιώματά τους, το ρόλο τους ως μητέρα, τα συζυγικά τους καθήκοντα , την ανατροφή των παιδιών ακόμα και τον τρόπο που θα επιλέξουν να βαφτούν ή να ντυθούν.
Όλη αυτή η έμφυλη καταπίεση φαίνεται από το πόσο ευέλικτα ωράρια εργασίας έχουν οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες, το πόσο διαφορετικά πληρώνονται, το λιγοστό αριθμό τους σε διοικητικές θέσεις, την απαράδεκτη αντιμετώπιση των εγκύων που κατά κύριο λόγο απολύονται από τις δουλειές τους με εξαίρεση αυτών που ήδη από την πρόσληψή τους συμφωνούν στο να μην προχωρήσουν στη δημιουργία οικογένειας.
Οι γυναίκες οφείλουν να συνεχίζουν να αγωνίζονται μέχρι καμία να μην πέφτει θύμα εμπορίου λευκής σαρκός, καμία να μην φοβάται να κυκλοφορήσει μόνη μήπως πέσει θύμα βιασμού και έρθει αντιμέτωπη με την αστική δικαιοσύνη που αμφιβάλλει για την εγκυρότητα ενός βιασμού υποστηρίζοντας το θύτη εναντίον του θύματος. Μέχρι κανένας εκτός από τις ίδιες τις γυναίκες να μην έχει δικαίωμα να ορίζει τα σώματά τους, μέχρι να μηδενιστεί ο αριθμός των σεξιστικών επιθέσεων και των περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης στο δρόμο, τη δουλειά, το σπίτι. Όταν κάθε κακοποιημένη γυναίκα δε θα φοβάται να καταγγείλει τέτοια περιστατικά ακόμη και αν πρόκειται για ενδοοικογενειακή βία.
Η 8 Μάρτη θα πρέπει να είναι η αφετηρία για:
- Κατάργηση των διακρίσεων και ανισοτήτων στην οικογένεια, την εργασία, την κοινωνία
- Προστασία της μητρότητας, άδειες ανατροφής τέκνων
- Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ όλες.
Καμία γυναίκα μόνη στην κρίση!
Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία συνεχίζεται
Γραφείο Τύπου
ΑΡ.ΣΥ ΑΝΑΤΡΟΠΗ