Για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Ομιλία για την 19η Μαΐου, Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που εκφωνήθηκε από τον ταμία του Δ.Σ. της Ευξείνου Λέσχης Φλώρινας Βασίλειο Παντελίδη 

 

Σεβασμιότατε,

Κύριε Βουλευτά της ΠΕ Φλώρινας κ. Σελτσα

Κύριε Βουλευτά της ΠΕ Φλώρινας κ. Αντωνιάδη

Κύριε αντιπεριφερειάρχη Φλώρινας κ. Μπίρο, κύριε αντιπεριφερειάρχη Ενέργειας και περιβάλλοντος κύριε Γέρου

 Κύριε Δήμαρχε,

Στρατιωτικές αστυνομικές αρχές και αρχές των σωμάτων ασφαλείας του Νομού μας.

Κυρίες και κύριοι συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Η 19^η Μαΐου είναι η ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των ελλήνων του Πόντου. Δεν είναι ημέρα χαράς, ούτε όμως ημέρα λύπης. Είναι ημέρα καθήκοντος. Δεν είναι ημέρα χαράς για προφανείς λόγους. Δεν είναι όμως και ημέρα λύπης, όσο σουρεαλιστικό και να ακούγεται αυτό. Δεν είναι ημέρα λύπης γιατί επιβιώσαμε. Επιβιώσαμε από ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που είναι η γενοκτονία και για αυτό ακόμα και αυτήν την ημέρα, χορεύουμε και τραγουδάμε. Χορεύουμε και τραγουδάμε γιατί είμαστε λάτρεις της ζωής. Λάτρεις του θανάτου ήταν και παραμένουν οι γενοκτόνοι μας. Το βαθύ τουρκικό κράτος. Επειδή επιβιώσαμε, μπορούμε και θυμόμαστε μπορούμε και διεκδικούμε και αυτό είναι το σημαντικότερο. Μπορούμε να διεκδικούμε την αναγνώριση της γενοκτονίας από όλα τα κράτη και το κυριότερο από την Τουρκία. Μπορούμε να διεκδικούμε, η μνήμη των γενοκτονημένων προγόνων μας να γίνει συλλογική μνήμη, όχι μόνο για τον ελληνισμό, αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί η γενοκτονία των ελλήνων του Πόντου δεν διαφέρει σε τίποτα από την γενοκτονία των Αρμενίων και από το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Κρύβει μέσα της τον ίδιο πόνο την ίδια στεναχώρια, κρύβει μέσα της αφανισμό και αίμα. Ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ήταν ένα σχέδιο γερμανικής εμπνεύσεως, τουρκικής εκτελέσεως και συμμαχικής ανοχής.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Στις αρχές του 20^ου αιώνα ο ελληνισμός ξεκίνησε να εκπληρώσει το εθνικό του όνειρο, το πεπρωμένο της φυλής. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους φάνηκε πως όλα ήταν πια δυνατά. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έδινε την ευκαιρία στην Ελλάδα να εκπληρώσει τους εθνικούς της στόχους. Δυστυχώς όμως η εθνική μας αδυναμία, η διχόνοια, έκανε άλλη μια φορά την εμφάνιση της στο πάλκο της εθνικής μας ιστορίας. Ο εθνικός διχασμός οδήγησε τη χώρα μέσα σε έναν κυκεώνα διεθνών ανταγωνισμών, στρατιωτικών και διπλωματικών, από τον οποίο βγήκε διχασμένη, λαβωμένη και αδύναμη να εκμεταλλευτεί, έστω το γεγονός, ότι βρέθηκε με την πλευρά των νικητών. Την ίδια περίοδο, στην οθωμανική αυτοκρατορία ο τούρκικος σωβινισμός ολοκλήρωνε ένα έγκλημα, την γενοκτονία των Αρμενίων και ξεκινούσε ένα ακόμα την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Σήμερα, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την έναρξη της β φάσης του στυγερού αυτού εγκλήματος. Στις 19 Μαΐου 1919 ο Κεμάλ αποβιβάζεται στην Αμισό και αρχίζει η δεύτερη φάση της γενοκτονίας των ελλήνων του Πόντου που τους οδηγεί στην οριστική τους έξοδο από τις πατρογονικές τους εστίες το 1923 με την συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών. Έτσι τέλειωσε και η παρουσία του ελληνισμού στην Μαύρη Θάλασσα το 1924 με την αποχώρηση των τελευταίων ελλήνων από τον ιστορικό Πόντο , μια παρουσία 2500 ετών.

Μπορεί όμως η φυσική παρουσία μας στην μαρτυρική γη του Πόντου να τέλειωσε το 1924 δεν τελείωσαν όμως τα πράγματα εκείνα που μας συνδέουν με τον τόπο και την ιστορία μας. Μπορεί από τον Πόντο να ξεριζωθήκαμε, αλλά η μνήμη του, ως γενέθλιου χώματος δεν ξεχνιέται, ζει μέσα από την πολιτισμική μας κληρονομιά. Μπορεί η πρώτη γενιά προσφύγων να μην εξιστορούσε τα γεγονότα, παρά ελάχιστα, γιατί οι μνήμες ήταν ακόμα νωπές και πονούσαν, φρόντισε όμως για την επιβίωση των νεότερων γενιών και την γαλούχηση τους με αρχές και αξίες ποντιακές, όπως η φιλοπατρία η φιλοξενία η εργατικότητα η καλοσύνη. Μπορεί η ελληνική πολιτεία να αναγνώρισε την γενοκτονία μόλις το 1994, 68 ολόκληρα χρόνια από τότε που οι τελευταίοι Έλληνες άφηναν τον Πόντο, και αν δεν το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου ίσως να μην γινόταν ποτέ, αλλά από τότε, ο οργανωμένος ποντιακός χώρος και ιδιαίτερα η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος πέτυχε πολλά πράγματα.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες

Η γενοκτονία των ελλήνων του Πόντου είναι ζήτημα πολιτικό δεν είναι ζήτημα ιστορικό, Δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις στο πλαίσιο της εντελώς λανθασμένης και επικίνδυνης τακτικής τους να εξημερώνουν την τουρκική επιθετικότητα. θέλουν να το βλέπουν ως τέτοιο. Θεωρούν πως λύνεται, αν καθίσουν ιστορικοί από τη μια και την άλλη πλευρά και καταλήξουν σε κάτι κοινό. Μάλιστα αν το κλίμα μεταξύ των δύο χωρών τυγχάνει να είναι καλό, τότε ακόμα πιο επιτεύξιμος θα είναι και αυτός ο στόχος. 353000 θύματα όμως δεν μπορούν να μπουν στο ζύγι της ιστορίας, Το θέμα της γενοκτονίας των ελλήνων του Πόντου έχει μία λύση και αυτή είναι η αναγνώριση της από την διεθνή κοινότητα και κυρίως από την Τουρκία, η δέσμευση της Τουρκίας να μην διαπράξει τέτοια εγκλήματα στο μέλλον καθώς και η δημόσια συγγνώμη της τόσο από τον ελληνισμό του οποίου είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι, όσο και από τους Αρμένιους. Από αυτήν τη θέση δεν πρέπει ως πολίτες ποντιακής καταγωγής και ως οργανωμένος ποντιακός χώρος να υποχωρήσουμε ούτε σπιθαμή. Η γενοκτονία των ελλήνων του πόντου δεν πρέπει να μπει ποτέ στο πλαίσιο των, κατά καιρούς, ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων, στις οποίες η ελληνική πλευρά πάντα υποχωρεί λόγω της ανεξήγητης ηττοπάθειας της. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν κρίνονται ούτε στο ζύγι της ιστορίας ούτε στο ζύγι της διπλωματίας. Η γενοκτονία είναι ζήτημα διεθνούς δικαίου και έτσι πρέπει να κριθεί. Έτσι πρέπει να επιβάλλουμε να κριθεί.

Και εδώ συμπατριώτισσες και συμπατριώτες έρχεται η ώρα να μιλήσουμε για την ατομική και συλλογική μας ευθύνη. Έρχεται η στιγμή να μετρηθούμε όλοι με τη συνείδηση μας, Πόντιοι και μη πόντιοι. Άραγε έχουμε αναλογιστεί ποτέ τι έχουμε πράξει για την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας;;; Είναι η γενοκτονία για εμάς το βασικό πρίσμα κάτω από το οποίο βλέπουμε τις διεθνείς σχέσεις και εξελίξεις ;;; Έχουμε αναρωτηθεί γιατί αργήσαμε ως χώρα αλλά και ως οργανωμένος ποντιακός χώρος να αναδείξουμε το ζήτημα;;; Έχουμε σκεφτεί αλήθεια, γιατί επιτρέπουμε σε έλληνες πολιτικούς να αμφισβητούν τα βιώματα των γενοκτονημένων προγόνων μας μιλώντας χωρίς ντροπή για εθνοκάθαρση και όχι για γενοκτονία, όταν η αρμόδια διεθνής επιτροπή την έχει αναγνωρίσει ως τέτοια,,;;;; Είμαστε άραγε ευχαριστημένοι που τόσα χρόνια αναλωνόμαστε σε χορούς και τραγούδια και θέατρα, νομίζοντας πως κάνουμε το καθήκον μας;;;; Προβληματιζόμαστε καθόλου που κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου οι συμπατριώτες μας μη ποντιακής καταγωγής μας εύχονται χρόνια πολλά.;;;;

Οι απαντήσεις θα μας πληγώσουν. Ας μην κρυβόμαστε όμως μεταξύ μας η πραγματικότητα είναι αυτή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει. Για να συμβεί όμως πρέπει πολλά να γίνουν:

• Πρέπει να κάνουμε κτήμα μας, πως το να ανήκουμε σε αυτό που ονομάζουμε ποντιακός ελληνισμός, δεν έχει να κάνει μόνο με την καταγωγή και την πολιτισμική μας κληρονομιά, αλλά έχει να κάνει με το γεγονός πως είμαστε απόγονοι ενός λαού που γενοκτονήθηκε βάναυσα
• Πρέπει να αναδείξουμε την πραγματική διάσταση του γεγονότος στους υπόλοιπους έλληνες, εντός και εκτός της χώρας . Δεν είναι δυνατόν κάθε 19^η του Μάη, απλά οι συμπολίτες μας να λένε πως κάτι γιορτάζουν οι πόντιοι
• Συντονισμένα πρέπει να διεκδικήσουμε από την ελληνική πολιτεία να αντιμετωπίζει το θέμα της γενοκτονίας των ελλήνων του πόντου ως θέμα διεθνούς δικαίου και όχι ως θέμα ελληνοτουρκικής διαφοράς
• Πρέπει να οπλιστούμε με τα κατάλληλα νομικά μέσα και με τις πιο ενδεδειγμένες συμμαχίες ώστε να θέσουμε το ζήτημα αποτελεσματικά στα διεθνή φόρα και τις συμμαχικές αρχικά, ευρωατλαντικές χώρες
• Πρέπει να ενισχύσουμε με κάθε μέσο και να επενδύσουμε στον απόδημο ελληνισμό, ιδιαίτερα σε ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία και Γερμανία
• Πρέπει να επιδιώξουμε συνεργασία με την αρμενική και την ισραηλινή πλευρά χωρίς όμως να κάνουμε έκπτωση στην ιστορία μας
• Πρέπει να ενισχύσουμε καθοριστικά την Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος και την ΔΙΣΥΠΕ, ώστε ακηδεμόνευτες από κομματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα να προωθήσουν τα συμφέροντα του ποντιακού ελληνισμού όπως έκαναν μέχρι σήμερα
• Πρέπει να διατηρήσουμε ως κόρη οφθαλμού την πολιτιστική μας κληρονομιά ανόθευτη από σύγχρονες προσμίξεις, είτε στην μουσική είτε στην διάλεκτό μας, είτε στους χορούς μας. Ο καιρός που κάποιοι επιτήδειοι έκανα καριέρα νοθεύοντας την ποντιακή παράδοση έχει περάσει ανεπιστρεπτί και αυτό είναι μια κατάκτησή μας
• Πρέπει μέσω των διεθνών Οργανισμών να προστατέψουμε τα μνημεία των προγόνων μας στη γη του Πόντου. Αυτά μαρτυρούν την εκεί υπερδισχιλιετή παρουσία μας και τον ξεριζωμό μας.

 Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν είναι χρέος μας όμως να γίνουν. Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να τιμούμε τη θυσία των 353000 συμπατριωτών μας που πότισαν με το αίμα τους τη γη του Πόντου.

Το χρέος μας είναι βαρύ. Όχι μόνον απέναντι στους προγόνους μας, αλλά κυρίως απέναντι στην ανθρωπότητα. Γιατί η γενοκτονία είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το φορτίο μας λοιπόν είναι βαρύ. Είναι βαρύ γιατί Αυτός που μοιράζει τα φορτία από ψηλά έκρινε πως τέτοιο φορτίο μόνο η ποντιακή ψυχή μπορεί να σηκώσει.

 Ίσως για αυτό τότε, Αυτός που τα βλέπει όλα από ψηλά, δεν μας είδε….

Σας ευχαριστώ