Γράφει η Λυδία Μαρτσούλη
Καθώς διαβαίνεις το δρόμο της ζωής, απομακρύνεσαι από αυτούς που σε έφεραν στη ζωή. Η άποψη αυτή είναι σημείο αμφιλεγόμενο, άλλοι συμφωνούν ενώ άλλοι την απορρίπτουν δίχως δεύτερη σκέψη.
Η πορεία από τον έσω-κόσμο της μητρικής αγκαλιάς στον έξω, είναι δύσκολη αλλά όχι δύσβατη αν έχεις προμηθευτεί με τα κατάλληλα εφόδια. Και αν τελικά εφοδιαστείς ικανά και προσχωρήσεις πολύ μακριά είναι σωστό να λησμονήσεις τον παραγωγό αυτών των αγαθών; Ευτυχώς το συνειδητοποιείς νωρίς και επιχειρείς να επιστρέψεις για να επανορθώσεις που λησμονήσας.
Εμπόδιο στην επίτευξη του σκοπού σου όμως, στέκεται η εσωστρέφεια σου και η αδυναμία σου να εκφράσεις άρτια, όλα όσα νιώθεις και σκέφτεσαι. Γιατί δεν έμαθες να εκφράζεσαι; Μήπως γι’ αυτό είσαι δυστυχισμένος; Αναλογίσου τις φορές που κράτησες μέσα σου όσα σε έτρωγαν! Προτίμησες να μείνεις μισός εσωτερικά και να μην πολλαπλασιαστείς εις διπλούν. Την ευγένεια την κατέχεις, γιατί προκειμένου να είσαι ευτυχισμένος οφείλεις να εκφράζεις όλα όσα νιώθεις με ευγένεια. Ευγένεια, όχι καλοσύνη!
Οι δυο έννοιες δεν ταυτίζονται. Καλλιέργησε το θάρρος να εκφράζεσαι και οι ρίζες σου θα δυναμώσουν και θα απλωθούν έως τα πέρατα του κόσμου. Δεν είναι υπερβολή, τα πέρατα θα έχουν μάθει μέσω εσένα το θάρρος αυτό. Όταν έχεις θάρρος και ευγένεια επηρεάζεις τους γύρω σου με ή χωρίς την θέληση σου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς (τους γύρω σου), να συνεχίσουν το έργο που επιτελείς και τελικά να δώσεις λόγο ύπαρξης σε εσένα και στους γύρω σου.
Γι’ αυτό μην πεις ποτέ δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ… Πάντα αξίζει λίγο ή πολύ.