Διαβάζοντας τὸ ἄρθρο τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἐπιτρόπου Ἀμυνταίου μὲ τίτλο «Ἡ ἰδεολογικὴ τυραννία καὶ τὸ πολεμικὸ μένος» δὲν βρῆκα τίποτα τὸ ἀληθινό, παρὰ μόνον ὅ,τι ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Παπισμοῦ, ὀνομάζοντάς τον «ξεδοντιασμένο θηρίο καὶ παραπαῖον ἀνήθικο παιδεραστικὸ σύστημα ποὺ ὅλος ὁ κόσμος τὸν “κράζει’’ ὡς τὴν πόρνη τῆς Ἀποκαλύψεως».
Καὶ ἐρωτῶμεν τὸν ἅγιον Ἀμυνταίου, νὰ μᾶς ἀναφέρη μία μόνο λέξι ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ «Μεγάλου καὶ σοφοῦ καὶ οἰακοστρόφου [δηλ. πηδαλιούχου] τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» ποὺ νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα.
Ἀντιθέτως, ὅπου σταθῆ καὶ ὅπου βρεθῆ «Ἁγιώτατον Ἀδελφὸν» καὶ «Πρῶτον μεταξὺ ἴσων» τὸν προσφωνεῖ. Αὐτὸν δὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχηνοἱ τῶν «Νέων Χωρῶν» τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας Ἐπίσκοποιὡς «ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας» μνημονεύουν κατὰ τὴν ἱερώτερη ὥραν τῆς Θείας Λειτουργίας, χωρὶς φόβον Θεοῦ!
Αὐτὸν τὸν βλάσφημον, πῶς τολμᾶς, ἅγιε Ἀμυνταίου, καὶ τὸν ἀποκαλεῖς «Μεγάλον καὶ σοφὸν ποιμένα καὶ ἄριστον οἰακοστρόφον τοῦ Πλοίου τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»;
Ἄς ἀποκαλέση καὶ ὁ «Οἰκουμενικὸς» τὸν Πάπα ὅπως τὸν ἀποκαλεῖς κι ἐσύ, καὶ θὰ μεταβοῦμε ὁμαδικῶς εἰς Κωνσταντινούπολιν νὰ τοῦ ζητήσωμεν δημοσίως συγγνώμη!
Διὰ δὲ τὰ ἄλλα ποὺ ἀναγράφεις, ὅτι «οὐδέποτε σκύψαμε νὰ ἀφουγκραστοῦμε τὴν ἀγωνία του γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία…», ἀφουγκραστήκαμε, πράγματι, τὴν ἀγωνία του, ὄχι γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ γιὰ τὸ ὅτι δὲν κατάφερε ἀκόμη νὰ μᾶς δέση αἰχμαλώτους στὸ ἅρμα τῆς παπικῆς «Ἐκκλησίας».
Δὲν ἀγωνιᾶ λοιπὸν γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλά, ἀντιθέτως, ὑβρίζειτὸνἙλληνισμὸκαὶτὴνὈρθοδοξία, λέγοντας κατὰ τὴν ἑορτὴ τὴν θρονικὴ τοῦ Πατριαρχείου, στὶς 30-11-1998, πρὸς τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Πάπα τὰἑξῆς φοβερά: «Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler καὶ λοιποὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ οἱ ἀποτελοῦντες τὴν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης,…Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν τὸν χρόνον εἰς ἀναζητήσεις εὐθυνῶν. Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων» (Ἀπό τό περιοδικὸ τοῦ Πατριαρχείου ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ, ἀρ. τεύχ. 563 τοῦ1998).
Ὡς πρὸς τὸν Ἑλληνισμόν, αὐτὸς ποὺ «ἀγωνιᾶ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ» εἶπε τὰ ἀνεπανάληπτα καὶ ὑβριστικὰ λόγια ταῦτα: «Δυστυχῶς, οἱ δύο λαοὶ [Τοῦρκοι καὶ Ἕλληνες] διέκοψαν τὴν ὑπέροχη συμβίωση τῶν 400 χρόνων [δηλ. τὴνΤουρκικὴ δουλεία] ὅταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι τὸ 1821 καὶ δημιούργησαν τὶς γνωστὲς προστριβές» (ἐφημ. «Αὐριανὴ»,φ. 26/10/1991).
Πές μας λοιπόν, ἅγιε Ἀμυνταίου, τί εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀναγκάζει νὰ τὸν ἐγκωμιάζουμε καὶ νὰ τὸν δεχώμαστε ὡς Προκαθήμενον τῆς Ὀρθοδοξίας;
Αὐτὰ τὰ ὀλίγα, πρὸς τὸ παρόν, ἴνα ἐνημερωθῆς περὶ τοῦ «μεγάλου καὶ σοφοῦ οἰακοστρόφου τῆς Ἐκκλησίας» καὶ νὰ πάψης νὰ μᾶς κατηγορῆς.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ,
Μηλοχώριον, 11/11/2016
Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς
Ἱερὰ Μονὴ Ἀγίας Παρασκευῆς Ἐορδαίας