Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης Συκῆς.
Του Θεού ειμί, έλεγε ο Ιωσήφ, γι’ αυτό και νίκησε την αμαρτία. Τι σημαίνει όμως ότι είμαι του Θεού, κέντρο και αναφορά της ζωής μου είναι Εκείνος, ότι ανήκω σ’ αυτόν και δεν χωρά κανένας άλλος στην σχέση μας, άρα δεν έχει περιθώριο η αμαρτία, όπως σε μια σχέση ανάμεσα σε δυο πρόσωπα που αγαπώνται, δεν χωρά τρίτος. Έτσι, δεν φοβάμαι την αμαρτία, ούτε τον Θεό, απλά δεν θέλω να χάσω αυτή την σχέση μου μαζί Του, δεν θέλω ν’ ανήκω κάπου αλλού. Αυτός είναι το Πρόσωπο που αγαπώ.
Γι’ αυτό κάθε αρετή έχει την έννοια της δωρεάς του Θεού, ανήκω στον Θεό απ’ αυτήν την σχέση μου μαζί του, πηγάζει κάθε καλό, κάθε αρετή. Αν δεν υπάρχει ο Θεός κάθε αρετή και κάθε καλό που έχω απλά είναι άχρηστα, ανούσια. Οι αρετές δεν είναι μέσα για να δικαιωθώ, ούτε να νιώσω καλύτερος έναντι των άλλων, αλλά δώρα του Θεού για να γίνει η παρουσία μου ένας παράδεισος γι’ αυτόν που έχω δίπλα σου. Για να διακονήσω τον άνθρωπος μου, να τιμήσω την αξία και το πρόσωπο του, αλλιώς καταντούν σαν την άκαρπη συκιά πολύ ωραίες απ’ έξω , για να προκαλούν τον θαυμασμό των άλλων, αλλά μόλις με πλησιάσει κανείς, αισθάνεται, δυσωδία και θάνατο.
Τρυφωνόπουλος Γεώργιος
Θεολόγος
Αμύνταιο, 53200
6987221930