Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος,
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι ίδιες σκέψεις: Τώρα που κλείνουν τα σχολεία, τι θα γίνει με τα παιδιά; Πως θα απασχολούνται, πως θα περνούν τα πρωινά τους μέχρι να πάμε (αν πάμε!) κάπου διακοπές…
Από την άλλη δεξιά κι αριστερά διαφημίζονται τα πάσης φύσεως camps… Εκτός από τις κλασσικές κατασκηνώσεις όλοι έχουν οργανώσει κι από ένα camp: Οι δήμοι, οι αθλητικοί οργανισμοί, τα ιδιωτικά σχολεία και νηπιαγωγεία, τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, οι παιδότοποι, …οι πάντες! Γιατί όχι; Οι περισσότεροι γεμίζουν συμμετοχές…
Αναρωτιέμαι: Τόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα; Όλοι οι γονείς δουλεύουν; Όλοι είναι τόσο απασχολημένοι και δεν ξέρουν τι θα κάνουν με τα παιδιά τους; Ειλικρινά συγνώμη αλλά προσωπικά δεν βλέπω κάτι τέτοιο γύρω μου… (και πιστέψτε με κυκλοφορώ ανάμεσα σε καθημερινούς ανθρώπους με συνηθισμένες ζωές, σαν τη δική μου…)
Η απάντηση λοιπόν είναι ΟΧΙ! Αντιθέτως πολλοί έχουν την δυνατότητα – με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – να απασχολήσουν οι ίδιοι τα παιδιά τους αλλά… Εδώ είναι το μεγάλο »ΑΛΛΑ». Εδώ είναι η μαρτυρία, η αδήλωτη δήλωση, το σημείο των καιρών (μας):
Έχουμε ξε-μάθει να ασχολούμαστε με τα παιδιά μας! Όταν έρθει η ώρα της πλήρους απασχόλησης, ψάχνουμε τρόπο να το αποφύγουμε, ψάχνουμε άλλοθι στα ωράρια και τις υποχρεώσεις, ψάχνουμε την πάσα στα camps…
Μένω εδώ – το ξέρω είναι σκληρή κριτική (με κίνδυνο κάποιοι που εξαιρούνται να νοιώθουν αδικημένοι) – δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Θα ήθελα μόνο να προβληματιστούμε, όλοι μας: Όλα όσα κάνουμε (προσοχή: όχι όσα δίνουμε, αλλά όσα κάνουμε) είναι όσα μπορούμε;
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.