«Το άρωμα της ψυχής είναι οι αναμνήσεις»
(Σάνδη Γεωργία)
Στις 15 Ιουνίου 1980 αφήσαμε τα σχολικά θρανία του 4ου Δημοτικού Σχολείου Φλώρινας. Εκείνη την μέρα χτύπησε για τελευταία φορά το κουδούνι του σχολείου για εμάς. Τέλος τα μαθήματα, τέλος τα διαλείμματα, τέλος οι ευχάριστες και οι δυσάρεστες στιγμές του Δημοτικού.
Από τότε οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά σιγά να χωρίζουν.
Επειδή όμως όπως λέει ο όμορφος στίχος του Μιχ. Μπουρμπούλη «Οι δρόμοι μαγικές κλωστές που μας γυρίζουν πίσω», έτσι εμείς οι απόφοιτοι του 4ουΔημοτικού Σχολείου του σχ. έτους 1979-80, την Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017, συναντηθήκαμε και ζωντανέψαμε τις παιδικές σχολικές αναμνήσεις μας.
Με ιδιαίτερο καμάρι όπως κάποτε, βάλαμε στο αριστερό μέρος του στήθους μας την στρόγγυλη κονκάρδα με τα αρχικά ΠΑΦ (Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας) και κινήσαμε για το ραντεβού με το παρελθόν των παιδικών μας χρόνων.
Επτά το απόγευμα. Συνάντηση στην αυλή του σχολείου μας.
Η συμμετοχή μεγαλύτερη από την αναμενόμενη. Πολλοί οι παρόντες. Αρκετοί για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να συμμετάσχουν.
«Ο κήπος του Σωκράτη», το σκάμμα, οι μπασκέτες, τα παράθυρα, τα σκαλοπάτια, κάθε τετραγωνικό εκατοστό αυτής της αυλής το γνωρίζαμε καλύτερα από την παλάμη μας.
Στην αρχή τα λόγια λιγοστά. Μιλούσαμε, αλλά το μυαλό του καθενός ταξίδευε…
Ανεβαίνοντας την σκάλα, όλοι με τα χέρια μας κρατούσαμε και ψηλαφίζαμε την κουπαστή λες και αναζητούσαμε με αγωνία και κρυφή ελπίδα να αγγίξουμε τα παλιά αποτυπώματα των παιδικών μας χεριών.
Στους διαδρόμους κάποιοι έψαχναν το δικό τους γαντζάκι στην κρεμάστρα έξω από τις αίθουσα.
Μερικοί το βρήκαν κιόλας!
Μετά στις αίθουσες. Καθίσαμε άναρχα και με φασαρία στα θρανία, λες και ενδόμυχα θέλαμε να πάρουμε εκδίκηση από το παρελθόν, όταν η θέση μας στην αίθουσα ήταν αυστηρά συγκεκριμένη και κανείς δεν τολμούσε να αλλάξει θρανίο. Παρουσίες και απουσίες. Μας πλήγωσε όλους η απουσία της Ντάνης μας, που είχε φύγει τόσο νωρίς και άδικα. Ήταν ένα κομμάτι του όμορφου αυτού παιδικού πάζλ, που είχε χαθεί οριστικά.
Πολλές φορές χρειάστηκε να κατέβουμε αρκετά βαθιά στα λαγούμια της μνήμης, για να θυμηθούμε και να συμφωνήσουμε τελικά μεταξύ μας, για τις αίθουσες που κάναμε μάθημα, για τους δασκάλους που μας δίδαξαν, για τους συμμαθητές που ήρθαν για λίγο και έφυγαν με αποτέλεσμα να μην αποφοιτήσουν μαζί μας. Τους θυμηθήκαμε σχεδόν όλους!
Θυμηθήκαμε με πολύ αγάπη και ευγνωμοσύνη τους δασκάλους μας. Οφείλουμε να τους αναφέρουμε γιατί ήταν πραγματικοί ΔΑΣΚΑΛΟΙ, καθώς τόσο η ΓΝΩΣΗ όσο και η ΑΓΑΠΗ που μας έδωσαν αποτέλεσαν εφόδια ανεκτίμητης αξίας για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Την Ευγενία Βλαστάκη- Κωτσοπούλου και τους κ. Φερεντίνο Γιώργο, Κωφίδη Κων/νο, Σαράφη Θωμά καθώς και τους εκλιπόντες Τσώκα Νικόλαο, Κύρου Παντελή και Γκέκα (όνομα;)
Θυμηθήκαμε και τους συμμαθητές μας που ενώ πραγματικά το επιθυμούσαν δεν κατάφεραν να παρευρεθούν. Άλλοι στο εξωτερικό, άλλοι στις διακοπές τους, άλλοι απλά δεν μπορούσαν να έρθουν. Να μην στεναχωριούνται όμως. Ήταν και αυτοί εκεί μαζί μας. Ήταν αναπόφευκτο, αφού ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων τα ονόματα τους βρίσκονταν συνεχώς στο στόμα μας και τα πρόσωπα τους στα μάτια μας. Προσπαθήσαμε και με αρκετό κόπο ανασύραμε από τα συρτάρια της μνήμης μας πρόσωπα, εικόνες και περιστατικά από τα όμορφα και αξέχαστα παιδικά σχολικά μας χρόνια.
Ήταν ένα συγκινητικό, σχεδόν πραγματικό ταξίδι στο ανέμελο παιδικό μας παρελθόν.
Τόσο πραγματικό που κάποιος όταν βγήκαμε από το σχολείο για να «σχολάσουμε», φώναξε:
«Ε…όχι σπίτι από τώρα, πάμε όλοι για κούρμπετ!!!»
Ευχαριστούμε όλους όσους συμμετείχαν αλλά και τους απόντες που ήταν μαζί μας νοερά.
Ευχαριστούμε τον διευθυντή του σχολείου κ. Λυγούρα Γεώργιο.
Ευχαριστούμε την συμμαθήτρια μας Αθηνά Γαρδάνη για τις εξαιρετικές φωτογραφίες.
Ευχαριστούμε τον Θεό που μας αξίωσε να παρευρεθούμε σε μια τόσο όμορφη στιγμή.
Με τη βοήθεια Του θα το ξανακάνουμε.
