Γράφει η Μουρτζούκου Σοφία
Ψυχολόγος ΑΠΘ
Εκπ. Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Έχετε νιώσει ποτέ πως σας «κυνηγούν» προβληματικές καταστάσεις που τείνουν να επαναλαμβάνονται κι ενώ προσπαθείτε να δραπετεύσετε από αυτές, κατά έναν μαγικό τρόπο εμφανίζονται συνεχώς μπροστά σας; Αν ναι, τότε σίγουρα δεν είστε οι μόνοι! Πολλές φορές αισθανόμαστε πως κάποιες συνθήκες, γεγονότα ή άνθρωποι μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ίδια πάντα πρόκληση. Μάλιστα, μπορεί να συμβαίνει σε τέτοιο σημείο, ώστε να αγανακτούμε με αυτό και τότε τα βάζουμε με την κακή μας τύχη, το πεπρωμένο ή τον ανάδρομο Ερμή! Αγνοούμε όμως ότι αυτό που συμβαίνει βρίσκεται αποκλειστικά μέσα μας και μάλιστα, υπάρχει λόγος που συμβαίνει!
Τα παραδείγματα τέτοιων καταστάσεων είναι αναρίθμητα, όπως και τα παράπονα των ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται ότι δεν ακούγονται, που οι ανάγκες τους πάντα υποβιβάζονται, άνθρωποι που μπλέκονται συνεχώς σε καταστάσεις στις οποίες αισθάνονται παγιδευμένοι ή που επιλέγουν να κάνουν σχέσεις στις οποίες πάντα καταλήγουν να πληγώνονται. Κι ενώ υπόσχονται στον εαυτό τους πως δε θα επιτρέψουν να συμβεί ξανά το ίδιο, πρωταγωνιστούν και πάλι στο ίδιο επίπονο και θλιβερό σενάριο.
Και τότε αναζητούμε την αιτία. Αλλά την αναζητούμε έξω από εμάς. Και μετά ψάχνουμε τη λύση, αλλά την ψάχνουμε και πάλι έξω από εμάς. Θέλουμε να δραπετεύουμε από ότι μας πληγώνει, μας πονά, μας κάνει να μην ορίζουμε τον εαυτό μας. Μα πώς θα το κάνουμε, αφού πίσω από όλα αυτά είμαστε εμείς; Ακόμα κι αν κόψουμε τους κόμπους, εκείνοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Κι αν δραπετεύσουμε από το πρόβλημα, αυτό δε θα λυθεί. Και θα το καταλάβουμε στο επόμενο πρόβλημα, όταν θα εντοπίσουμε ότι κάτι κοινό είχε με το προηγούμενο. Και η επανάληψη συνεχίζεται. Μπορεί με άλλους πρωταγωνιστές και κάτω υπό άλλες συνθήκες, αλλά συνεχίζεται.
Φαίνεται πως κάτι οδηγεί τα βήματά μας, ώστε να φέρνουμε τους εαυτούς μας αντιμέτωπους με αυτό που υποτίθεται πως αποφεύγουμε διακαώς. Και αυτό το κάτι βρίσκεται μέσα μας. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτός που πονάει, που πληγώνεται, που θυμώνει. Ναι, αυτός που θέλει να αποφύγει το πρόβλημα και να κόψει τους κόμπους στην πραγματικότητα είναι αυτός που θέλει να το κοιτάξει κατάματα και να το λύσει. Μα εμείς φεύγουμε από αυτό, γιατί αν κοιτάξουμε πιο βαθιά, μπορεί να πονέσουμε πιο πολύ. Να θυμώσουμε πιο πολύ. Να πληγωθούμε πιο πολύ. Έτσι, επιλέγουμε τη φυγή. Μα ευτυχώς όσο εμείς το αποφεύγουμε, τόσο εκείνο επιμένει. Θα εμφανίζεται μπροστά μας ξανά και ξανά, μέχρι να αποφασίσουμε να το αντιμετωπίσουμε, αντί να δραπετεύσουμε από αυτό για μία ακόμη φορά.
Γιατί ο απώτερος σκοπός δεν είναι μία ακόμα φυγή, αλλά η λύτρωσή μας.