Μία συνηθισμένη μέρα στην Πανεπιστημιούπολη,
Διαβαίνοντας τον δρόμο της γνώσης θα γνωρίσεις τον δρόμο του θανάτου. Περπατώντας στην Πανεπιστημιούπολη αντικρίζεις αγάλματα που κρατούν σύριγγες, άδεια σακουλάκια και κάνα-δυο κουρέλια. Αν τύχει και περάσεις κάτω από τα δέντρα, θα δεις σκαμμένο χώμα με θαμμένο περιεχόμενο ουσιών που προορίζονται για τη μεσημεριανή-απογευματινή χρήση ή ανταλλαγή. Η αξία του συναλλάγματος ισούται με την αξία μιας ή και δύο ανθρώπινων ζωών.
Κάθονται και σε κοιτούν με έναν φυσικό τρόπο που είναι παραμορφωμένος από το όπιο, περνώντας από δίπλα τους νιώθεις απειλή, αλλά τους προσπερνάς πλημμυρισμένος από αηδία. Άσυλο διακίνησης ουσιών σε έναν χώρο που πρεσβεύει άσυλο διακίνησης ιδεών και έκφρασης των συσχετιζόμενων με τον θεσμό του πανεπιστημίου.
Φοβάσαι να πάρεις το ποδήλατο μαζί σου, μήπως τη στιγμή που το δένεις με την αλυσίδα είναι η τελευταία επαφή σας. Όταν θα σχολάσεις από το μάθημα ίσως να μην υπάρχει ή αν σου κάνουν τη χάρη να υπάρχει, θα υπάρχει λειψό. Φοβάσαι να πας στην τουαλέτα, μήπως και συμβεί να σε κλείσει -και σένα- κάποιος εκεί μέσα και σου κατακερματίσει τη ζωή. Φοβάσαι να περάσεις το βράδυ από εκεί μήπως και γίνεις ακόμα ένα θύμα ληστείας ή βιασμού. Όσον αφορά το βραδινό μάθημα; Λες δεν θα πάω. Ας ζήσω ακόμα μία μέρα.
Είναι επικίνδυνο να πηγαίνεις στο πανεπιστήμιο. Πηγαίνεις να πάρεις γνώσεις και καταλήγεις να φεύγεις με αξιοθαύμαστες εμπειρίες. Όπως εκείνο το μεγαλούργημα καλλιτεχνικής φύσεως που αντίκρισες το πρωινό μιας πανεπιστημιακής μέρας. Ένας επίγειος λευκός πίνακας γεμάτος σε μία εσοχή του από μία λίμνη κατακόκκινου φρέσκου αίματος, συνοδευόμενος από ένα κόκκινο κουρέλι -που πριν ήταν άσπρο- και για άποψη δίπλα του ένα ολόκληρο σάπιο δόντι. Το αριστούργημα αυτό σε οδηγούσε απευθείας με γυμνές κόκκινες πατημασιές από την βιβλιοθήκη στο δίπλα νοσοκομείο.
Α! να μην ξεχάσουμε το χαρτί που βρισκόταν παράμερα πεταμένο κόκκινο από την ντροπή του.
Λυδία Μαρτσούλη