Του Τάσου Βακφάρη
Το 1990 – 1993… Δεν θυμάμαι καλά!
Ήμουν μικρός και δεν θυμάμαι καλά. Ορδές ανθρώπων με μπαγκάζια φορτωμένα στην πλάτη, τυλιγμένα σε ένα κάρο ή φλοραλ σεντόνι. Λες και κουβαλούσαν προσεχτικά την ελπίδα εκεί μέσα και φοβόντουσαν μη σπάσει. Σε ένα ορεινό χωριό και μαρτυρικό που είχε γνωρίσει πολέμους και κακουχίες διαδραματιζόταν ένα καινούριο έργο. Άνθρωποι δυο δυο ή σε ομάδες περπατούσαν στα βουνά, στα μονοπάτια, στους δρόμους! Μικροί μεγάλοι άντρες γυναίκες και παιδιά. Μια πίκρα ξεπρόβαλε στα πρόσωπα τους.
Ερχόταν το βράδυ και έκανε κρύο εκεί στα ψηλά και αυτοί έμπαιναν στις αυλές μας και χτυπούσαν τις εξώπορτες για λίγο φαγητό και νερό.. «μπούκε μπούκε » μας έλεγαν και εννοούσαν το ψωμί.
Ψυχές νηστικές και κουρασμένες από το περπάτημα.
Είχαν ανοίξει τα σύνορα τότε από την Αλβανία και οι πολίτες της χώρας αναζητούσαν το δικαίωμα του ευ ζην σε άλλες χώρες.
Το χωριό όμως ήταν ένα πέρασμα στο βάδην τους, μια αερογέφυρα που τους καλοδεχόταν και τους ξεπροβόδιζε ταυτόχρονα.
Δεν θυμάμαι όμως καλά το βλέμμα τους να σας το περιγράψω. Δεν θυμάμαι!
Τους γεμίσαμε σακούλες με φαγητά για τον δρόμο, ψωμί τυρί ελιές ντομάτες και καμία κονσέρβα για την ασιτία, λίγο γάλα βρασμένο για τα παιδιά, ένα μπουκάλι νερό και κάνα δυο ασπιρίνες για τον πυρετό. Μας ευχαριστούσαν μέσα από την ψυχή τους και έφευγαν. Ένα χτύπημα στη πλάτη ένα χαμόγελο και μια καλή τύχη ευχομασταν σε εκατοντάδες άγνωστους ανθρώπους.
Όχι δεν ήμασταν πλούσιοι αλλά πάντα κάτι περίσσευε για τους περαστικούς.
Ναι δεν θα σας το κρύψω, φοβόμασταν και εμείς. Εγκληματίες-φυλακισμένοι-οικογενειάρχες-άνθρωποι αγνοί, όλοι πέρασαν από εκεί. Τους συγχωρέσαμε και τους συμπαρασταθήκαμε. Άλλωστε και εμείς γνωρίζαμε από πρώτο χέρι τον ξεριζωμό. Τότε ακουγόταν στα αυτιά μου σαν παραμύθι η ιστορία της γιαγιάς για την καταστροφή του παλιού χωριού από τους γερμανούς μα τώρα δεν τη θυμάμαι…
Τι με έπιασε όμως τώρα και τα θυμήθηκα όλα αυτά…
Δεν θυμάμαι.!!!
Ίσως να φταίει που έψησα μια φέτα ψωμί και ράντισα λίγο λάδι επάνω…
«Μπούκε μπούκε» και μάτια πονεμένα θυμάμαι…
Και εμείς να πονάμε πιο πολύ για την κατάντια της ιστορίας…
Δεν θυμάμαι καλά
Δροσοπηγή 1990-1993