Της Σοφίας Λεωνίδου
Τόπος που πάσχει από εγκατάλειψη στον σπασμό του τότε καίγεται. Απόηχοι ενός φεγγαριού σκίζουν την σάρκα, ματώνει, το σώμα τραυλίζει, τυλίγει το αίμα που κυλά.
Σιγή αναδυόμενη μέσα απ’ το πλάνταγμα της νυχτός. Αβέβαιο σκότος σέρνει τις μνήμες που ξυπνούν ουρλιαχτά μιας τρικυμίας δακρύων. Ανατέλλει οδύνη, ακούς να στάζει από τα χείλη του ουρανού.
Το μελλοθάνατο φίλημα της πόλης στιγμιαίο, μα αιώνιες ουλές χαράζει στης ψυχής το βλέμμα.
Τώρα, σωπαίνω το άγγιγμα απ’ το σώμα. Τώρα στης μοναξιάς την πλάνη χαρίζω την πνοή της καθημερινότητας. Κατάρα σαν πάθος μεταλλάζει τον άνθρωπο. Ανήμπορος κοιτάς τον καθρέφτη, σκίζεις το δέρμα αφήνεις τις αναμνήσεις να κυλήσουν μέσα απ’ τα στενά της πόλης. Ειρωνεία, παίρνεις αρρωστημένη ικανοποίηση. Άλλωστε λατρεύεις την κόλαση που με τόσο μόχθο πεθαίνεις μέσα στα σπλάχνα της.
Κοιτάς πίσω; Κανείς… λείπει η σκιά σου. Φλώρινα.