Του Τάσου Βακφάρη
Στάχτη και αποκαΐδια απέμειναν τα νιάτα να εκδικούνται για τη ζωντάνια που έφεραν στις πλάτες τους τα δύο χιλιάδες χρόνια. Στυγνές και μισητές οι πράξεις των άλλοτε ευλογημένων χεριών που εκθειάζει η παροιμία, και μια τσίκνα, έχει καθίσει απάνω μας τα τελευταία δέκα εννιά.
Γέρασε η Ελλάδα φίλε μου!
Οι άνθρωποι της παρακμάζουν και σαπίζουν σαν το μήλο που ξέμεινε να κρέμει σε ένα ένα δέντρο δίχως φυλλωσιά.
Οι μήνες, οι μέρες, τα χρόνια καράβι σκουριασμένο που αγκομαχεί να πιάσει λιμάνι.
Γέρασε η Ελλάδα φίλε μου!
Τα παιδιά της την επισκέπτονται κάθε γιορτή και σκόλη ώστε να μην λησμονούν τα ριζώματα και οι μουσαφίρηδες την φιλοξενία των νοικοκυραίων γεύονται με λάδι και φρέσκια ρίγανη.
Κάθε που έρχεται Αύγουστος όμως φίλε μου συμπληρώνει το αταίριαστο κομμάτι του παζλ και το μπλε γίνεται φωτεινό, το κίτρινο γλυκό και το πράσινο βαθύ.
ΓΕΡΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ