Κάθε φορά που έρχονται Χριστούγεννα

Όταν πλησιάζει η «Μητρόπολις των εορτών» οι πιστοί Χριστιανοί νιώθουν κάτι μυστηριώδες και ανεξήγητο. Ένα αίσθημα που έρχεται και θερμαίνει την ψυχή, το οποίο αν και το βιώνεις δεν μπορείς να το περιγράψεις και πολύ περισσότερο να το διατυπώσεις. Εκεί που προσπαθείς να το προσδιορίσεις χάνεις την πρωτότυπη και αγνή του ομορφιά που δεν μπαίνει στα καλούπια της σκέψεως και το μοτίβο των συντεταγμένων λογικών σκέψεων. Εδώ χρειάζεται κάτι άλλο το οποίο δεν κατακτάται με την φαντασία, τα πολύχρωμα λαμπιόνια, τα φανταχτερά δώρα με τις πλούσιες κορδέλες, τις βαρύγδουπες ευχές και τα μεγάλα χαμόγελα. Όχι! Δεν είναι αυτό! Αλλά είναι μια εσωτερική και μύχια απαντοχή στο βαθύτερο κομμάτι του είναι μας που ως πνεύμα ζητά τα πνευματικά και αληθινά.

Όλος ο πεπερασμένος κόσμος με την ακατάσχετη ροή του χρόνου μας εξαπατά. Αυτά που φαίνονται μόνιμα υπόκεινται στην φθορά την καταστροφή ο άνθρωπος όμως διψά ασίγαστα για κάτι άλλο. Είναι το χαρακτηριστικό της πνευματικής μας φύσης που θέλει την αναφορά της στο υπερβατικό, το αιώνιο και ωραίο που δεν γερνά ποτέ, εκείνο που υπάρχει και που το εντοπίζεις με το ραντάρ της ψυχής τόσο βέβαια αλλά που ποτέ δεν το βλέπεις με γυμνούς τους σωματικούς σου οφθαλμούς παρά μόνο αν σε αρπάξει το Πνεύμα και σου το φανερώσει. Και εδώ είναι το μυστήριο στον άνθρωπο που είναι φύση όχι μόνο βιολογική αλλά και φύσις και ύπαρξις, δηλαδή οντότητα πνευματική. Η σάρκα θέλει τα σαρκικά αυτά που δεν γεμίζουν την ψυχή. «Ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ Πνεύματος, τὸ δὲ Πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός»( Γαλ. 5, 17) γράφει ο Απόστολος, γι’ αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος να παλέψει. Πώς όμως θα παλέψει ο αδύνατος; «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις»(Εφ.6, 12). Εδώ τώρα χρειάζεται η Πίστις. Χρειάζεται να κινηθούμε στην σφαίρα της πίστεως διαφορετικά δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε τα πονηρά πνεύματα που μας μπερδεύουν με σκέψεις παράξενες που το μόνο το οποίο  κάνουν είναι να δημιουργούν στην ψυχή σύγχυση, αμφισβήτηση και στο τέλος να την αφήνουν άδεια. Έτσι κερδίζει ο διάβολος Ενώ ο ίδιος είναι πνεύμα σε βάχει να σκεφτεί σαρκικά, χωρίς πίστη. Όχι! Δεν γιορτάζονται έτσι χωρίς πίστη στον Θεάνθρωπο Χριστό τα Χριστούγεννα. Και όμως οι «σύγχρονοι άνθρωποι» ζητούν αυτή η μεγάλη ημέρα των εορτών από την οποία προήλθαν όλες οι άλλες εορτές -γι’αυτό ονομάζεται μητρόπολις των εορτών-να ονομαστεί χειμερινή εορτή, δηλαδή θέλουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό! Και προσέξτε να δείτε ότι τελικά εκεί μας πηγαίνουν: Κάρτες με καμπάνες, δεντράκια, χιονανθρώπους κοκακόλα, ευχές, ταινίες όλα χωρίς Χριστό. Μέσα στην αλλόκοτη κατάσταση της ελληνικής Ορθόδοξης κοινωνίας ζητούν να κάνουμε και εμείς παγκοσμιοποιημένη χειμερινή εορτή.  Όχι, αυτό δεν θα γίνει που να χτυπιέστε! Αμ τί! Έχουμε πολυεθνική κοινωνία, πίσω θα μείνουμε! Όμως ο Απόστολος Παύλος μας κηρύττει: «Λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε». Μια τέτοια θεώρηση  είναι χρειάζεται για να βιώσουμε το βαθύτερο Μυστήριο των Χριστουγέννων. «Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καὶ παράδοξον! οὐρανὸν τὸ Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν, τὴν Παρθένον, τὴν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρnτος, Χριστὸς ὁ Θεός, ὅν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν».

Συνεχίζεται