Εδώ και ενάμιση περίπου μήνα δοκιμαζόμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο εξαιτίας του covid-19 και η χώρα μας έχει προς το παρόν σταθεί στο σύνολό της υπεύθυνη. Δυστυχώς όμως παρατηρούνται φαινόμενα αψήφησης τον κυβερνητικών αποφάσεων, κάτι αναμενόμενο δεδομένης της απειθαρχίας που μας χαρακτηρίζει. Αυτό όμως που ίσως προκαλεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι η πλειονότητα αυτών που δεν υπακούν είναι νέοι άνθρωποι.
Περιμένει κανείς ότι έχοντας προοδευτικό πνεύμα σε σύγκριση με τους μεγαλύτερους και δίνοντας περισσότερη αξία στην επιστημονική αυθεντία και στη λογική σε σύγκριση με την έπαρση των ηλικιωμένων, θα ήταν οι πρώτοι που θα έδειχναν σεβασμό στα μέτρα διότι υποτίθεται ότι θα κατανοούσαν τον σκοπό τους σε μεγαλύτερο βάθος. Βλέπω όμως με τα ίδια μου τα μάτια ότι η θεωρία αυτή διαψεύδεται οικτρά.
Είναι κρίμα και σχεδόν εξοργιστικό οι περισσότεροι να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας (και όταν βγαίνουμε να το κάνουμε υπεύθυνα και τηρώντας τους κανόνες), για να βλέπουμε ορισμένους, και κυρίως μαθητές, να μαζεύουν τις παρέες τους, να κάνουν βόλτα αμέριμνοι κατά μήκος του ποταμού και στο κεντρικό πάρκο και να κάθονται στα παγκάκια, χωρίς να λογαριάζουν τον περιορισμό των εξόδων ανά δύο άτομα και των αποστάσεων, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο στον οποίο εκθέτουν τους εαυτούς τους και όλον τον περίγυρό τους. Δεν είναι μαγκιά να πας κόντρα στους θεσμούς όταν δημιουργούνται για να σε προστατεύουν. Δεν έχουμε διακοπές, επειδή τα σχολεία και οι εργασίες μας έχουν κλείσει. Το μόνο που δείχνουμε έτσι είναι ότι είμαστε ανίκανοι να λειτουργήσουμε με σύνεση και λογική. Ελπίζω πως θα κατανοήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, διότι η υγεία και η ζωή όλων μας είναι πρώτη προτεραιότητα, ή τουλάχιστον υποτίθεται πως είναι.
Α.Π.