Σε μια πολυσύχναστη ταβέρνα διασκέδαζε μια μεγάλη παρέα, το τραπέζι ήταν γεμάτο με εδέσματα και ακριβά κρασιά, γιόρταζε ο Πατέρας την γέννηση του πρωτότοκου.
Κάποια στιγμή μπήκε στην ταβέρνα ένας Κύριος με μακριά γενειάδα ντυμένος με σκούρο κοστούμι, κάθισε στην άκρη σε ένα μικρό τραπέζι και ζήτησε από τον σερβιτόρο μια φέτα ψωμί με λίγο κίτρινο τυρί και ένα καραφάκι λευκό κρασί.
Ο σερβιτόρος τον εξυπηρέτησε αμέσως και ο κύριος τον ευχαρίστησε, ο Πατέρας κοίταξε διακριτικά το φτωχικό τραπέζι του Κυρίου και είπε στην παρέα του: Είναι κρίμα να περισσεύουν σε εμάς τόσα φαγητά και το τραπέζι το Κυρίου να είναι τόσο φτωχό.
Κάλεσε τον σερβιτόρο και του έδωσε εντολή να πάει στον Κύριο ότι επιθυμεί, ο σερβιτόρος του είπε: Αυτός ο Κύριος είναι ο άνθρωπος που έχει το μεγαλύτερο εργοστάσιο της περιοχής, δίνει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους.
Ο Πατέρας σαστισμένος ρώτησε: Τότε γιατί κάθετε σε ένα τόσο φτωχό τραπέζι, γιατί έτσι του αρέσει απάντησε ο σερβιτόρος, οι προτιμήσεις του Κυρίου δεν έχουν σχέση με το πορτοφόλι του.-
Κεντρική ιδέα: Να μην «περιφρονείς» κανέναν, διότι δεν ξέρεις αν είναι πραγματικά φτωχός ή λιτός.
Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος – Εκδότης