Προσωπικά, έχω ανεχτεί πολλά χρόνια τις αναίτιες επιθέσεις, τα όσα έχουν ειπωθεί εν τη παρουσία μου, τα όσα έχουν ειπωθεί εν τη απουσία μου, τα όσα έχουν ειπωθεί ως πλάκες κι όλα εκείνα που εν τέλει κατέληξαν να είναι επιθέσεις. Επιθέσεις φραστικές, αλλά και επιθέσεις σωματικές. Ποτέ μου δεν φοβήθηκα, ποτέ μου δεν το έβαλα κάτω και σχεδόν ποτέ αν θυμάμαι καλά, δεν άφησα αναπάντητη κάποια πρόκληση ή κάποια επίθεση.
Υπήρχαν, υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας μια ολόκληρη ζωή, σηκώνουν κεφάλι και βγαίνουν από τους πιο βρώμικους υπονόμους της ιστορίας προσπαθώντας να μας τρομάξουν, να μας μειώσουν και να μας φέρουν σε δύσκολη θέση. Μια ολόκληρη ζωή προσπαθούν να μας σπείρουν τον φόβο, την τρομοκρατία και την ενοχή για πράγματα που οι ίδιοι βλέπουν ως αδυναμίες μας, χωρίς ποτέ να τους βάλουμε στη ζωή μας ή χωρίς ποτέ να έχουμε ζητήσει την γνώμη τους. Ε λοιπόν, ήρθε η ώρα, να εμπεδώσουν ότι κάνουν Λάθος!!!
Δεν θέλω να αναλύσω άρθρα, δηλώσεις, τοποθετήσεις, σχόλια κτλ. γιατί πραγματικά δεν έχει κανένα νόημα, θέλω απλά να μιλήσω και να πω την προσωπική μου άποψη σε δέκα, είκοσι, εικοσιπέντε ανθρώπους που θα διαβάζουν τούτες τις σκέψεις (για την ακρίβεια δεν θα κάνω καν συντακτικό κι ορθογραφικό έλεγχο). Μόνο αυθόρμητες σκέψεις, τίποτα παραπάνω. Δεν πουλάω μούρη, στυλ, Δικαιωματισμό, πρόοδο, πατριωτισμό κτλ. απλά αναφέρω τι πέρασα.
Προσωπικά, δεν ξέρω που θα είχα καταλήξει σήμερα αν είχα ανεχτεί σιωπηρά όλους εκείνους τους βασανισμούς, τους γέλωτες, τις ειρωνείες, τους δήθεν εξευτελισμούς και το μπούλινγκ. Βέβαια, θα ήμουν ίσως ανέντιμος, αν ισχυριστώ ότι πέρασα δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια σε σχέση με άλλους ανθρώπους που τυχαίνει να γνωρίζω την προσωπική τους ιστορία.
Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα, ότι η οικογένεια μου και οι πραγματικοί μου φίλοι, δεν με στήριξαν και δεν στάθηκαν κοντά μου σε κάθε δυσκολία και σε κάθε κακουχία. Όχι, δεν δοκίμασα ποτέ κάτι τέτοιο και ως προς αυτή την κατεύθυνση υπήρξα τυχερός.
Ο Αλεξ για να μάθεις λοιπόν, αποφοίτησε το σχολείο στη πόλη της Φλώρινας. Ποτέ δεν κράτησε σημαίες και απουσιολόγια επειδή ίσως δεν διάβαζε ή επειδή ίσως όλο αυτό το γραφικό σύστημα το έφτυνε και το ξερνούσε. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν αναδείχθηκε το άλλο, το διαφορετικό, το αλλιώτικο.
Από την άλλη όμως, ούτε εσύ φίλε ρατσιστή κράτησες σημαίες και απουσιολόγια, μα όχι για τους ίδιους λόγους, αλλά επειδή δεν υπήρξες ικανός. Μίλα λοιπόν εδώ, ρίχτα κι εσύ δημόσια κι έλα να μετρηθούμε, πες μου αν λέω ψέματα.
Ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθώ ή να κάνω την διαφορά γιατί το σχολείο για μένα και για άλλους δεκάδες μαθητές και συμμαθητές μου ήταν πάντα μια αρένα.
Θυμάμαι τότε, για σένα ήμουν παιδί με μητέρα Αλβανή (Βέβαια αυτό σηκώνει ανάλυση, αλλά και να σου εξηγήσω δεν θα καταλάβεις). «Αλβανάκια» μας έλεγαν και πονούσε πολύ, ειδικά αυτό το «ακια», στο τέλος που πολλές φορές σε απωθούσε από την ζωή και σε ωθούσε στη μιζέρια. Αλήθεια το θυμάσαι; Λέξη που διέκρινα άλλες φορές και στο βλέμμα μερικών δασκάλων μου, όχι όλων ευτυχώς. «Αλβανάκια» μας έλεγαν τότε, ήταν το μότο της εποχής. Δεν μάσησα όμως ούτε στιγμή.
Μεγαλώνοντας και προοδεύοντας (ό,τι θεωρεί πρόοδο ο καθένας δηλαδή) μας έλεγαν οι παλιοί, «Ε μη δίνεις σημασία, τα παιδιά είναι σκληρά και δεν ξέρουν», δεν μας έλεγαν βέβαια, πως τα παιδιά είναι σκληρά, όχι επειδή έτσι γεννήθηκαν, αλλά επειδή καθρεφτίζουν τους γονείς τους κι όλα εκείνα με τα οποία γαλουχήθηκαν.
Θ αναρωτιέσαι όμως, τι σημασία έχει σήμερα, το πως μας έλεγαν τότε; Έτσι μας έλεγαν κι αυτό δεν αλλάζει. Και βέβαια από τη μία που το σκέφτομαι, ουδέποτε ήταν ντροπή. Αλίμονο!!! Η καταγωγή της μητέρας μου είναι και είμαι πολύ περήφανος γι΄ αυτό (δεν θα μπω σε ανάλυση μαζί σου, ούτε και θα σου εξηγήσω ποια γλώσσα μιλούν οι παππούδες μου στη Νότια Αλβανία ούτε και θα σου απολογηθώ). Σημασία για μένα έχει ότι τότε μας έλεγαν, «Αλβανάκια», έτσι όπως ακριβώς εξακολουθείς να με αποκαλείς ακόμη και σήμερα, όταν δεν μπορείς να με φτάσεις ή όταν » σ ‘ ενοχλώ» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Τα χρόνια περάσανε κι ήρθε κι εκείνο το έρμο το πανεπιστήμιο. Όπου φυσικά και πάλι δεν δικαιώθηκα!!! Τώρα είχα να αντιμετωπίσω μια σειρά νέων κατηγοριών που κουβαλούσα προπατορικά από τα μικράτα μου και που είχαν πλέον εμφανιστεί απάνω μου έντονα. Τέτοια ήταν το περίεργο ντύσιμο, η ιδιαίτερη φωνή μου, τα μακριά μαλλιά μου, οι κακόφημες παρέες μου, τα πολιτικά μου πιστεύω και ίσως η υποτιθέμενη σεξουαλική μου ταυτότητα. (Με συγχωρείται, γελάω τόσο πολύ στο σημείο αυτό). Πάλι πίσω απ’ όλα εσύ ρατσιστή και πάλι. Και ενώ τα χρόνια περνούσαν και στο πανεπιστήμιο γνώρισα σπουδαίους και σημαντικούς ανθρώπους, τους οποίους τους ευχαριστώ για όλη την συνδρομή τους στην ζωή μου, καθώς με προστάτευσαν και με έκαναν να αγαπήσω τα γράμματα και να συνεχίσω τις σπουδές μου περαιτέρω, ξανά εσύ ρατσιστή μπροστά μου.
Τώρα είχα να αντιμετωπίσω την αναπηρία του πατέρα μου και το άγριο πρόσωπο του κράτους προνοίας. Φτώχεια, φτώχεια, φτώχεια και μνημόνιο. Πήγα λοιπόν να δουλέψω, χωρίς να φοβηθώ τίποτα και χωρίς να θεωρήσω ότι πέφτω χαμηλά (σ’ απίστευτες δουλειές) μα τσουπ, πάλι εσύ εμφανιζόσουν μπροστά μου. Δούλεψα σκληρά!!! Ως που μια μέρα με γύρισαν πίσω…να μοιραστώ το βάρος της αρρώστιας του πατέρα μου όπου και κατάλαβα τι θα πει ρατσισμός και μισαλλοδοξία στους ανθρώπους με ειδικές δεξιότητες, που εσύ αποκαλείς Κατά κόσμον ΑΜΕΑ αλλά κατά μόνας ανάπηρο, σακάτη, καθυστερημένο, κηφήνα κτλ.
Στο μεταξύ όμως, εσύ από ρατσιστής της δεκάρας (γιατί παραπάνω δεν αξίζεις) είχες γίνει φασιστάκος. Κι αυτό, γιατί όλους αυτούς που έκραζες και μισούσες δεν κατάφερες να τους, (μας) φτάσεις ποτέ. Συνέχιζες να συκοφαντείς αβέρτα και να μας κράζεις με κάθε ευκαιρία, ως ακλόνητος υπερασπιστής και φρουρός μιας κανονικότητας που δήθεν είχες κληροδότημα.
Άρχισες να χρησιμοποιείς ξαφνικά την κτητική αντωνυμία α’ προσώπου «μου». «Πατρίδα μου, Δουλειά μου, Σπίτι μου, Λεφτά μου, Μισθός μου κτλ» υποβαθμίζοντας μας σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας ή ενδεχομένως κι ως κακούς μακρινούς συγγενείς που δεν μας αξίζει να ζούμε μαζί και το ίδιο με σένα, επειδή μάλλον σου χαλούσαμε την βολή και το αφήγημα σου. Έλεγες διαφέρουμε, είμαστε διαφορετικοί και κάθε φορά φρόντιζες να μας στολίζεις και με κάποιο επίθετο.
Σαφώς και διαφέρουμε, επειδή ας πούμε, πως εγώ, ποτέ δεν κλάφτηκα, ποτέ δεν έγλειψα, ποτέ δεν έσκυψα το κεφάλι και ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα καταστάσεις!!! Ορίστε μία διαφορά μας.
Εγώ ποτέ δεν θέλησα το κακό του άλλου, ποτέ δεν μίσησα αναίτια, ποτέ δεν έψαξα ενόχους, ποτέ δεν ασχολήθηκα με τους άλλους, ποτέ δεν επιτέθηκα χωρίς λόγο, ποτέ δεν φοβήθηκα το άλλο, το διαφορετικό το απ΄ αλλού φερμένο και γι αυτό προσπαθώ να λέγομαι άνθρωπος. Κατάλαβες φασιστάκο; Γι αυτό, αλλού αυτά, όχι και σε μένα.
Τέλος, επειδή έχω και ζωή εκεί έξω, θα στο πω για τελευταία φορά και φρόντισε να το βάλεις πολύ καλά στο κεφάλι σου, ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ πάει και τελείωσε.
Δεν σου επιτρέπω και δεν σου συγχωρώ τίποτα απ΄ όσα έκανες και εξακολουθείς να κάνεις. Κι όχι για μένα, εγώ ούτως ή άλλως σε κέρδισα σε κάθε αναμέτρηση, δεν σου επιτρέπω κυρίως για κείνους εκεί έξω, που ίσως ακόμη να σε φοβούνται.Γα όλους εκείνους εκεί έξω που τρομοκράτησες και έπαιξες καταλυτικό ρόλο στην ζωή τους και για όλους εκείνους που δεν άφησες να ονειρευτούν και να ζήσουν επειδή είναι διαφορετικοί.. Ακούς; Ακούω να λες.. Πίσω στην τρύπα σου τώρα….
Αλεξανδρινός Οικονομίδης