Εποχή που οι μορφές διασκέδασης, ιδιαίτερα στην επαρχία και τα χωριά, ήταν πολύ περιορισμένες και η έλευση ενός θιάσου ή μπουλουκιού ήταν γεγονός. Οι παραστάσεις με αρκούδες, μαϊμούδες και άλλα ζώα συγκέντρωναν αρκετό κόσμο αλλά μερικές φορές είχαν σκληρά χαρακτηριστικά.
Στα παιδικά μου χρόνια τα καλοκαίρια πήγαινα στο χωριό της Άνω Καλλινίκης τόπο καταγωγής της μητέρας μου. Κάθε καλοκαίρι έρχονταν στο χωριό οι ρομά με αρχηγό τον Πέτρο τον αρκουδιάρη και την αρκούδα του την Μάρω. Έρχονταν πάντα απόγευμα το μπουλούκι τους και κατασκήνωναν στη θέση Μπλάτο. Το μέρος αυτό είχε άφθονα δένδρα, χορτάρι και νερό, το νερό και το χορτάρι το χρειάζονταν για να ποτίσουν και να ταΐσουν τα ζώα τους, άλογα σκυλιά και την αρκούδα τους που ήταν αλυσοδεμένη στο δένδρο. Το σούρουπο έβαζαν τα σκυλιά τους να κυνηγήσουν σκαντζόχοιρους ένα εκλεκτό έδεσμα για αυτούς. Την επομένη μέρα ξεκινούσε όλο το μπουλούκι με τους ρομά τον Πέτρο τον αρκουδιάρη μπροστά, που ήταν μαζί με την αρκούδα την Μάρω επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι.
Όταν έμπαινε ο Πέτρος στην αυλή των σπιτιών τραγουδούσε διάφορα τραγούδια ένα από αυτά << Πάρτε βουνά τον πόνο μου και δάση τον καημό μου……>>. Ξεκινούσαν οι συναλλαγές οι χωριανοί αγόραζαν κόσκινα, κοφίνια, έδιναν τα μαχαίρια τους για ακόνισμα γάνωναν γκιούμια και τεντζερέδες, οι χωριανοί πλήρωναν σε χρήματα και σε είδος, τυριά, τσίπουρο, σιτάρι, καλαμπόκι. Στη συνέχεια ο Πέτρος ο αρκουδιάρης άρχιζε να παίζει το ντέφι του και να προστάζει την αρκούδα να χορεύει και να κάνει διάφορα σκέρτσα, ο κόσμος που ήταν εκεί απολάμβανε τον χορό της αρκούδας διασκέδαζε, τέλος με ένα ψαλίδι έκοβε τρίχες από την αρκούδα ο Πέτρος και τις έδινε στο κόσμο , τα παιδιά αυτές τις τρίχες της αρκούδας τις είχαν για φυλαχτό, για να τους δίνει την δύναμη της αρκούδας. Το βράδυ έδεναν την αρκούδα κολλητά σε ένα δένδρο με αλυσίδες χονδρές, εμείς πηγαίναμε να δούμε την αρκούδα από κοντά χαιρόμασταν που την βλέπαμε, η αρκούδα βασανίζονταν αλλά τότε εμείς δεν καταλαβαίναμε.
Εδώ και λίγα χρόνια αυτή η γλυκιά ανάμνηση άρχισε να με στοιχειώνει. Όταν είδα πως μαθαίνει η αρκούδα να χορεύει. Αιχμαλωτίζουν το αρκουδάκι, το πιάνουν με ένα λουρί από τον λαιμό, ανεβάζοντας το πάνω σε μία καυτή λαμαρίνα και από κάτω να καίει η φωτιά, το αρκουδάκι αρχίζει να σηκώνει εναλλάξ τα πόδια του για να μειώσει τον πόνο στις πατούσες του και να μοιάζει σαν χορευτική κίνηση, το βασανιστήριο συνεχίζεται μέχρι να κρίνει ο αρκουδιάρης ότι η αρκούδα έμαθε να χορεύει.
Ευτυχώς από το 1992 ιδρύθηκε ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ και σταμάτησε η εκμετάλλευση και ο βασανισμός της αρκούδας. Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ έχει συμβάλει τα μέγιστα στη προστασία της αρκούδας και άλλων άγριων ζώων.
Ερέθισμα για αυτά τα λίγα λόγια μου έδωσε το τραγούδι που άκουσα πρόσφατα. <<Μπήκε στο χωριό ο αρκουδιάρης>>
ΗΛΙΑΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ