Γράφει ο Τάσος Βακφάρης
Ακούς συνεχώς για το χρώμα της κατάθλιψης και τις μορφές που της προσδίδουν με χαρακτηρισμούς ανεπαρκείς και μη αντιπροσωπευτικούς. Συνήθως χρησιμοποιούν βαρύγδουπες λέξεις και ιατρικό φρασεολόγιο για να της αποδώσουν τιμές και κύρος που αρμόζει σε έναν άρχοντα του σκότους. Λες και εκεί δεν μπορεί να τρουπώσει το φως!
Την βλέπεις γραμμένη σε πανό με μαύρη μπογιά που στάζει πριν στεγνώσει και δίνει ύφος δραματικό και αυστηρό. Κάποιοι την αντιμετωπίζουν σαν βρωμιά σε λευκό σεντόνι και κάποιοι την παραβλέπουν σαν τους ζητιάνους στα φανάρια. Πολλοί άνθρωποι όμως ντρέπονται για αυτήν και την κουβαλούν στην πλάτη σαν ψυχοπαίδι που παραμάζεψαν από τα “αζήτητα” και κρύβουν την αλήθεια από τον κόσμο. Από έναν κόσμο φινιρισμένο και γυαλισμένο κατά το φαίνεσθαι εξωτερικά, ενώ μέσα του βρίθει και ζέχνει υποκρισία. Από έναν κόσμο που εύκολα σηκώνει το δάχτυλο του και καταδικάζει τον διπλανό του αλλά δύσκολα όμως θα κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέπτη. Από έναν κόσμο που όλοι κατακρίνουμε σαν να μην αποτελούμε εμείς τον πυρήνα αυτόν που τροφοδοτείται με καύσιμα για να δουλεύει συνεχώς.
Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια μακέτα που ποζάρει σε μια σκονισμένη βιτρίνα.
Κατά τη θλίψη λοιπόν γέρνει η ζυγαριά σου και κόβεται το χερούλι της σακούλας μη μπορώντας να αντέξει το βάρος που της φορτώνεις. Ξεχνάς ότι είναι από χαρτί που έρχεται από τη φύση και επιστρέφει στη φύση, μόλις εκπληρώσει τον σκοπό της. Χωρίς να βαστάει κάτι υπέρ των δυνάμεων της! Τότε σπάει και σκίζεται! Φορτώνεις μέσα συναισθήματα με ημερομηνία λήξης που θα σαπίσουν και θα μολύνουν τα υγιή. Δυο χαλασμένα κόκκινα μήλα σε τελάρο της αγοράς. Συναισθήματα που δεν μπαίνεις στον κόπο να πετάξεις ή δεν θέλεις να καταπιαστείς μαζί τους και τα παραχώνεις στον πάτο της χάρτινης σακούλας. Πράματα καθημερινά που θαρρείς δεν βαραίνουν και πολύ και τα καταχώνεις στις τσέπες σου. Πράματα διαφορετικά για τον καθένα!
Φαντάσου πως αν ανακατέψεις τις χρωματιστές κλωστές όλου του κόσμου σε άνισες αναλογίες τότε αυτό που θα υπερισχύσει είναι ένα μαύρο ακατανόμαστο και απροσδιόριστο κουβάρι. Ένα κουβάρι που καλείσαι να ξεμπερδέψεις για να πλέξεις ξανά όμορφες εικόνες κατά το δοκούν. Ένα συναίσθημα είναι και αυτή μέσα σου που βιώνεις όταν έχουν ταραχθεί όλα τα υπόλοιπα. Όταν βρίσκει πρόσφορο έδαφος να ανέβει στην επιφάνεια. Εκεί πού κατά καιρούς πλασάρονται τα υλικά. Γιατί στην αφάνεια βρίσκονται όλα και ενεργοποιούνται σαν χαλασμένο juke box που δεν υπακούει σε εντολές.
Όσο εσύ συνεχίζεις να πνίγεις τα συναισθήματα αυτά τόσο παίρνουν δύναμη και μεγαλώνουν, μια Λερναία Ύδρα σε στάσιμα νερά. Κανείς δεν σου είπε τι θα αντιμετωπίσεις, κανείς δεν ήξερε που θα διαβείς. Η άγνοια αποτελεί βασικό συστατικό της. Η άγνοια τρομάζει τον κόσμο γύρω σου και φοβίζει και εσένα ταυτόχρονα. Το να γνωρίζεις και να αναγνωρίζεις τα συναισθήματα την ώρα που τα ζεις είναι κατά της θλίψης. Είναι κατά του άγχους και του στρες. Είναι υπέρ της οδού που θα ακολουθήσεις για να σε οδηγήσει στην έξοδο της παρτίδας. Μιας παρτίδας ζάρια που παίζονται από χέρια πολλών μα οι αριθμοί είναι δικοί σου.
Ακούς τη γειτόνισσα να ξέρει και να πραγματεύεται καλύτερα από κάθε ειδικό πως θα λύσεις τα προβλήματα σου, πως είσαι αδύναμος και αυτή γνωρίζει τι σου χρειάζεται για να γίνεις καλά. Ακούς τους πάντες να μιλούν για αυτήν χωρίς οι ίδιοι να έχουν περάσει ποτέ τις συμπληγάδες. Χορεύουν έξω από το χορό κατά τη ρήση του λαού και είναι πάνσοφοι γκουρού δια πάσα νόσο.
Όσο εσύ αρνείσαι να ρίξεις μια ματιά μέσα σου και κρατάς κλειστή την κουρτίνα η κατάσταση παγιώνεται και δυσκολεύει με το πέρασμα του χρόνου. Μην ακούς κανέναν! Δες τι λαχταράει η ψυχούλα σου και κάνε το επόμενο βήμα. Κλείσε την πόρτα και τέλειωσε το κεφάλαιο αυτό με επιτυχία. Όχι χωρίς αμυχές ή πληγές, όχι χωρίς τραύματα επάνω σου αλλά με επιτυχία και αξιοπρέπεια. Όπως πρέπει σε έναν άνθρωπο δυνατό σαν και εσένα!
Όσο κοιμάσαι και ξυπνάς μαζί με την θλίψη, το άγχος, το φόβο, την κατάθλιψη τόσο θα πίνεις για πρωινό ένα ποτήρι μαύρο γάλα. Τόσο θα θρηνείς για την ζωή που δεν ζεις.
Και ας μην το ξέρεις…
Πηγή: thebluez.gr