«…Το σπίτι που γεννήθηκα
κι ας το πατούν οι ξένοι.
Στοιχειό, και σαν απάτητο,
με ζει και με προσμένει.’’
Κωστής Παλαμάς
Σαν επαίτης γυρίζω πίσω
μέσα από φωτογραφίες της πόλης
αναρτημένες στο διαδίκτυο
να συνεχίσω την ζωή που αφήσαμε
περπατώντας στους δρόμους και στην παραλία
μαγαρισμένη η ατμόσφαιρα από τις σημαίες
και ο εθνικός τους ύμνος παιανίζει ανιστόρητα
στα κουφά λεηλατημένα σπίτια μας
όταν ο κάθε κόκκος άμμου φωνάζει
ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ.
Ο χρόνος για μένα σταμάτησε το 74
και είναι ορατός στην Αμμόχωστο.
22-11-20
Ρηγίνος