Η λέξη ευχαριστώ, μερικές φορές φαίνεται πολύ μικρή έως μηδενική, μπροστά στο μεγαλείο ψυχής ορισμένων ανθρώπων.
Πρόσφατα όπως τόσος κόσμος, βρέθηκα στο νοσοκομείο μας, εξαιτίας του πασίγνωστου πλέον σε όλους μας sars-cov 2.
Αρκετές ημέρες η παραμονή μου εκεί. Κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, μετρούσα την ώρα να νυχτώσει, να ξημερώσει για να κυλήσουν γρήγορα οι μέρες.
Εκεί όμως γνώρισα, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και επικίνδυνες για όλους μας συνθήκες, γιατρούς και νοσηλεύτριες, που με έκαναν να υποκλιθώ στην παρουσία τους. Η επιστημονική τους κατάρτιση, η αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, η καλοσύνη, η δοτικότητα, η συμπεριφορά και η φροντίδα για τον κάθε ασθενή, ανεξάρτητα από την ηλικία του, με έκαναν να νιώσω ότι είχα τα ίδια τα παιδιά μου δίπλα μου, σχεδόν συνομήλικοι. Οφείλω λοιπόν τουλάχιστον ονομαστικά να τους ευχαριστήσω και να πω ότι οι γονείς τους πρέπει να είναι υπερήφανοι και χαρούμενοι που έφτιαξαν τέτοιους χρήσιμους και ωραίους ανθρώπους για την κοινωνία μας: Τον κύριο Κώστα Δημάκη, τον κύριο Δαβίδ Τσούκα, τον κύριο Χρήστο Λιαντζάκη, τον κύριο Κυριάκο Ξανθόπουλο, τον κύριο Γιώργο Μαρκόπουλο, και όλες τις ακούραστες νοσηλεύτριες της κάθε βάρδιας.
Υπέροχα παιδιά μου συνεχίστε με την ίδια αγάπη και πίστη το λειτούργημά σας. Ο θεός να σας χαρίζει πάντα οικογενειακή και προσωπική υγεία, δύναμη και ευλογία, να συνεχίσετε το σπουδαίο έργο σας. Η Φλώρινά μας σας χρειάζεται.
Με βαθιά τιμή, σεβασμό και αγάπη,
Παναγιώτης Τουμπαρίδης με την οικογένειά μου