Την Παρασκευή 18/12 είχα να επισκεφτώ τραπεζικό κατάστημα για μια τυπική συναλλαγή. Η ουρά μεγάλη ενώ ο απλός – καθημερινός κόσμος συζητούσε τις αγωνίες του για την πανδημία, τα περιοριστικά μέτρα, αλλά και τη δύσκολη οικονομική κατάσταση.
Τα μάτια μου έπεσαν στην εργαζόμενη στην καθαριότητα της τράπεζας, στην «καθαρίστρια» αν θέλαμε να επιβεβαιώσουμε τα κοινωνικά στερεότυπα και κλισέ. Με την επιστροφή στην αυτοσυνειδησία ,μετά την απαγκίστρωση από την εικόνα, χαμογέλασα. Η σκληρά εργαζόμενη (εργολαβική προφανώς) που έπρεπε να περάσει με απολυμαντικό όλες τις επιφάνειες της πόρτας, τα πλήκτρα του ΑΤΜ, την κουπαστή της σκάλας και άλλα πολλά είναι μικροκαμωμένη και ξανθιά… Η συμπάθεια γεννήθηκε από ένα δίπολο πολιτικής τοποθέτησης, όσο και ψυχαναλυτικής μετάθεσης της εικόνας της μητέρας μου…
Η σύντομη αυτή αφήγηση έρχεται να ανοίξει έναν προβληματισμό για την επόμενη μέρα της υγειονομικής κρίσης, και αυτή αφορά την οικονομική κρίση. Ήδη τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης στρώνουν το έδαφος για την καινούρια ατομική ευθύνη την οποία έχουμε να επιδείξουμε μπρος στη σκληρή οικονομική πραγματικότητα.
Οι μέρες της κρίσης απέδειξαν πως ο πλέον ταπεινός, ο πλέον καταφρονεμένος κόσμος της εργασίας, ο κόσμος της επισφάλειας ήταν και είναι αυτός που κρατάει όρθια την κοινωνία. Η ακριβώς άλλη πλευρά της πυραμίδας ,τόσο κοινωνικά όσο και αξιακά, από τη συμμορία των άριστων που μας κυβερνά φροντίζει να στέκεται η κοινωνία στα πόδια της. Οι καθαρίστριες, τα παιδιά των ντελίβερι, τα ταμεία των σούπερ μάρκετ, οι διανομείς των κούριερ δείχνουν πως η σύγχρονη εργατική τάξη αποτελεί την καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. Αυτοί μαζί με το Δημόσιο σύστημα υγείας το οποίο προσπαθεί να κερδίσει τον πόλεμο με τον ιό και όχι να θησαυρίσει από τον πόλεμο με τον ιό, όπως κάνουν οι κλινικάρχες της υγείας, είναι τα πραγματικά μας όπλα απέναντι στην υγειονομική κρίση.
Αυτός είναι ο κόσμος που θα νιώσει πρώτος τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης αμέσως μετά το τέλος της πανδημίας. Τόσο από την ταξική αναλγησία της κυβέρνησης όσο και από την κοινωνική του θέση. Για αυτούς δεν υπάρχουν συνδικάτα, δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές εκπροσωπήσεις, η απόλυση είναι ζήτημα δευτερολέπτων αν το αφεντικό υποψιαστεί οποιοδήποτε αγανάκτηση.
Και η αριστερά; Που είναι οι πολιτική της φωνή; Αλίμονο τα πράγματα και εδώ είναι εξίσου τραγικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συστημικό κόμμα, πλήρως προσαρμοσμένο στο αστικό παιχνίδι, θεωρεί ότι ο κόσμος έχει πάθει αμνησία και πως έχει ξεχάσει τα έργα και τις ημέρες του κρυπτόμενος πίσω από την ακροδεξιά πρακτική της ΝΔ. Το ΚΚΕ αναπαράγει τις γνωστές του αντιφάσεις οι οποίες βγάζουν μάτι μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2010-12, ενώ το κόμμα Βαρουφάκη είναι ένα προσωποκεντρικό κόμμα πολιτικού μάρκετινγκ το οποίο ποντάρει στη δημόσια εικόνα του αρχηγού και όχι στο κίνημα.
Εύκολη κριτική από ένα μέλος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς! Τι έχουμε να προσφέρουμε εμείς στους ανθρώπους που περιγράφθηκαν λίγο νωρίτερα; Η απάντηση είναι απλή και καθαρή: ΤΙΠΟΤΑ! Σε πρώτη φάση και με αυτό το συσχετισμό δύναμης τίποτα ΕΚΤΟΣ από τις ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ. Τίποτα περισσότερο εκτός από έναν πολιτικό στοχασμό και μια ιδεολογική τοποθέτηση που θαρρεί και έχει να αποδείξει πως εκκινεί από τα δικά τους συμφέροντα, από τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας, από τα κοινά μας προβλήματα και αδιέξοδα. Τι μπορούμε να υποσχεθούμε σε αυτόν τον κόσμο; Μόνο ένα απλό πράγμα. Να υπερασπιστούμε τη συνεισφορά του στην κοινωνική ολότητα, να αναδείξουμε πως αυτός είναι ο παραγωγός κάθε αξίας και όχι τα καπιταλιστικά παράσιτα ή όσοι συμμάχησαν μαζί τους.
Με αυτή τη θέαση της πραγματικότητας, με αυτά τα αναλυτικά εργαλεία, αξιακά, ιδεολογικά και πολιτικά, με ψηλά το κεφάλι μιας αξιοπρέπειας και ταξικής υπερηφάνειας έχουμε να δράσουμε ώστε να μην πληρώσει ο ελληνικός λαός τα σπασμένα της κρίσης. Εκεί θα κριθούμε όλοι. Εκεί θα κριθούμε και εμείς και κυρίως από το αν τολμήσαμε να θέσουμε σε εφαρμογή όσο έπρεπε από καιρό να έχουν γίνει…
Μόνο αυτό έχουμε να υποσχεθούμε σε αυτόν τον κόσμο!
https://www.youtube.com/watch?v=oufYaX84sY8
Τζώτζης Βασίλης
Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ