Πριν λίγες μέρες σε μια ανάλογη παρέμβαση είχα σημειώσει πως:
«Οι μέρες της κρίσης απέδειξαν πως ο πλέον ταπεινός, ο πλέον καταφρονεμένος κόσμος της εργασίας, ο κόσμος της επισφάλειας ήταν και είναι αυτός που κρατάει όρθια την κοινωνία. Η ακριβώς άλλη πλευρά της πυραμίδας ,τόσο κοινωνικά όσο και αξιακά, από τη συμμορία των άριστων που μας κυβερνά φροντίζει να στέκεται η κοινωνία στα πόδια της. Οι καθαρίστριες, τα παιδιά των ντελίβερι, τα ταμεία των σούπερ μάρκετ, οι διανομείς των κούριερ δείχνουν πως η σύγχρονη εργατική τάξη αποτελεί την καρδιά της ελληνικής κοινωνίας».
Δεν θα σταθώ στα κοινωνικά στερεότυπα που κατατρέχουν όσους δεν μπήκαν στο δρόμο της «αριστείας» και της καριέρας. Όσων δεν πέρασαν σε μια από τις περιζήτητες σχολές και «να μωρέ το παιδί δουλεύει ντελίβερι»… Οι κοινωνικοί σπασμοί και οι κρίσεις έρχονται για να κλονίσουν ,ίσως και περιθωριοποιήσουν, και κοινωνικές αντιλήψεις, παρωχημένες ιδέες κ.α. Οι σύγχρονοι φορείς της κοινωνικής αλλαγής δεν χρειάζεται να φορούν τραγιάσκα και να ακούν ρεμπέτικα, δεν έχουν να επιβεβαιώνουν το ιδεότυπο του προλετάριου της μαρξιστικής φιλολογίας… Αντίθετα συγκροτούν ένα ετερόκλητο σμάρι κοινωνικών υποκειμένων με διαφορετικές μορφωτικές/πολιτιστικές/ιδεολογικές/ψυχογραφικές παραμέτρους, δίνοντας μια εντελώς καινοφανέρωτη ,όσο και αντικειμενική, βάση για παραγωγή πολιτικής και πρωτότυπων κοινωνικών πειραματισμών.
Οι λίγες αυτές αράδες θα έχουν επιτελέσει το σκοπό τους εάν ανοίξουν έναν προβληματισμό για τους όρους εργασίας ενός από τα ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ και τα πλέον κακοπληρωμένα του σημερινού καταμερισμού. Ας σκεφτούμε πόσο θα έπρεπε να κοστολογηθεί η οδήγηση με μηχανάκι, με έκθεση στα καιρικά φαινόμενα και τους κινδύνους στο δρόμο σε σχέση με μια κούρα ταξί;
Ας σκεφτούμε πως οι πλέον άγριες εργασιακές σχέσεις των τελευταίων χρόνων μοιάζουν να ταιριάζουν γάντι με τη φύση του επαγγέλματος. Ένταση εργασίας, ατομική ευθύνη για το τελικό προϊόν, έκθεση του εργαζόμενου σε παράπονα των πελατών και στην οδική συμπεριφορά, άμεσος κίνδυνος από τη συντήρηση του οχήματος, ατομική προστασία (κράνος κ.α.). Ο κατάλογος των εργατικών ατυχημάτων και αλίμονο των νεκρών παιδιών δεν έχει τέλος.
Είναι ζήτημα αποφασιστικής σημασίας να βοηθήσουμε όλοι ,με αφορμή την ιδιαίτερη προσφορά τις ημέρες των υγειονομικών περιορισμών, ώστε να οργανωθούν και να διεκδικήσουν τα βασικά και απολύτως απαραίτητα.
Άμεσα πρέπει να σταματήσει η ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΕΙΚΟΝΑ της ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ. Η οδήγηση με το ένα χέρι είναι επικίνδυνη για το αυτοκίνητο, πόσο δε μάλλον για το μηχανάκι. Η ασυμμετρία στο κέντρο βάρους, όσο και η φυσική προέκταση του οχήματος είναι θέμα χρόνου να οδηγήσουν σε ατύχημα. Είναι ζήτημα πιθανοτήτων!! και στα μαθηματικά δεν υπάρχει «η κακιά η ώρα», ούτε «τι το ήθελες και το γρουσούζεψες». Τόσο οι εργαζόμενοι όσο και ο καθένας μας θα πρέπει να απαιτήσουμε ειδικά δοχεία στο πίσω μέρος για τη μεταφορά των τροφίμων/ροφημάτων, φωσφοριζέ γιλέκα, όσο και σημάνσεις στα δοχεία.
Τέλος η οργάνωση αυτών των εργαζομένων δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη της, ούτε στην απραξία των καρεκλοκένταυρων γραφειοκρατών των Εργατικών Κέντρων. Με μοντέρνες μορφές πάλης όπως η απεργία πλάι σε έκκληση για να μην γίνουν παραγγελίες, με αφίσα μια συνταγή μαγειρικής!! Με μοντέρνους τρόπους συλλογικής οργάνωσης, αμεσοδημοκρατικούς και «από τα κάτω»!! Με αφορμή τη σύγχρονη ζωή της νεολαίας και ότι δεν της αρμόζει … Ποιος από τους ιδρυτές της ΓΣΕΕ πριν 100+ χρόνια θα μπορούσε να φανταστεί κινητοποίηση σωματείου ΟΧΙ για το ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ, αλλά για την ΙΣΟΤΙΜΗ ΘΕΣΗ της ΓΥΝΑΙΚΑΣ!
Κλείνω με τον ίδιο τρόπο που έκλεισε το προηγούμενο άρθρο:
«Με αυτή τη θέαση της πραγματικότητας, με αυτά τα αναλυτικά εργαλεία, αξιακά, ιδεολογικά και πολιτικά, με ψηλά το κεφάλι μιας αξιοπρέπειας και ταξικής υπερηφάνειας έχουμε να δράσουμε ώστε να μην πληρώσει ο ελληνικός λαός τα σπασμένα της κρίσης. Εκεί θα κριθούμε όλοι. Εκεί θα κριθούμε και εμείς και κυρίως από το αν τολμήσαμε να θέσουμε σε εφαρμογή όσο έπρεπε από καιρό να έχουν γίνει…»
Μόνο αυτό έχουμε να υποσχεθούμε σε αυτόν τον κόσμο!
Τζώτζης Βασίλης
Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ