Στο ανατολικότερο σημείο της Κρήτης στην Σητεία, υπάρχει ένα φαράγγι που ξεκινάει από το χωριό Ζάκρος και φτάνει μέχρι την παραλία, όπου βρίσκονται τα εξοχικά ανάκτορα του Μίνωα και έχει ταβέρνες με λίγα ενοικιαζόμενα. Ο ήλιος βγαίνει από την θάλασσα όπως και στην Αμμόχωστο, εκεί έγραψα το 95 το ποίημα μου «Ανατολικά της Κρήτης». Την άνοιξη τα βουνά γύρω μοσχοβολούν, είναι μπλε με αποχρώσεις του ροζ από τα άνθη του θυμαριού και του θρούμπου. Εκεί βρίσκεις την πιο μυρωδάτη ρίγανη. Η θάλασσα, άλλη αίσθηση όταν κολυμπάς, έχει την χάρη από το παιχνίδισμα των κυμάτων του Αιγαίου και την στιβαρότητα του Λιβυκού με τον ανασηκωμένο αραιό παφλασμό. Το περπάτημα στο φαράγγι είναι εύκολο και θέλει μία ώρα με το χάζεμα. Στα πλαϊνά υπάρχουν τρύπες, εκεί έθαβαν τους νεκρούς, γι’ αυτό λέγεται και φαράγγι των νεκρών. Στην μέση περίπου υπάρχει μικρό πλάτωμα που μπορείς να καθίσεις, και αν κλείσεις τα μάτια ακούεις φωνές ψιθυριστές.
25-2-21
Ρηγίνος