-Με την 222 ταχεία αμαξοστοιχία ταξίδευαν δυο παλιοί γνώριμοι, ο Άπιστος και ο Πιστός, καθόταν στην ίδια σειρά των καθισμάτων.
-Το κάθισμα του Πιστού ήταν ξεβιδωμένο και κουνούσε δεν μπορούσε να βολευτεί, ο Άπιστος για να του αποδείξει ότι τον διακρίνει αγάπη και καλοσύνη πρότεινε να αλλάξουν.
-Ο Πιστός με ανακούφιση το δέχτηκε και τον ευχαρίστησε, μετά από λίγη ώρα ακούστηκαν δυο έντονα παρατεταμένα σφυρίγματα και ακολούθησε μια σφοδρή σύγκρουση με έναν εκκωφαντικό κρότο.
-Από ανθρώπινο λάθος οδηγηθήκαν δυο τρένα στην ίδια γραμμή, η σύγκρουση ήταν μοιραία όλοι βρήκαν τραγικό θάνατο εκτός από τον Άπιστο που καθόταν στο ξεβιδωμένο κάθισμα.
-Εκτινάχτηκαν μαζί από το παράθυρο σε μια βαμβακοκαλλιέργεια, κατατρομαγμένος με «χαμένα» σχεδόν τα λογικά του συνειδητοποίησε ότι ήταν ο μόνος επιζών του δυστυχήματος.
-Έπεσε στα γόνατα και αναφώνησε με δύναμη ψυχής «θαύμα, έγινε θαύμα! Κύριε δεν υπήρξα ποτέ πιστός από σήμερα όμως δέος και πίστη πλημμύρισαν τη ψυχή μου, προσδοκώ δε να με κρίνεις με επιείκεια όταν έρθει η ώρα να παραδώσω την ψυχή μου Σε Σένα»!.-
Κεντρική ιδέα: Το θαύμα δεν είναι αντίθετο στον άπιστο, ο άπιστος είναι αντίθετος στο θαύμα μέχρι να του συμβεί.
Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος – Εκδότης
