Μας ένωσε ο ιδρώτας μιας φανέλας. Του Ερμή Αμυνταίου.
Μας ένωσε η αγάπη για τον τόπο μας και η τρελή δεκαετία του ’60.
Ήταν δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο της Βεύης όταν πήγα να τον δω νεαρός δημοσιογράφος. Το σχολείο ήταν παγωμένο και τα παιδιά τρέμανε. Είχε -20 βαθμούς.
Φρόντισε για τον λιγνίτη γιατί το σχολείο δεν είχε χρήματα.
Μας ένωσε και μας χώρισε η πολιτική. Αστεία πράγματα. Ο Κοσμάς δεν έπαψε να είναι ποτέ άνθρωπος της οικογένειας μου.
Τον πενθώ γράφοντας τα όσα απίθανα ζήσαμε μαζί στα 60 χρόνια που ζήσαμε μαζί. Ήταν άλλωστε ένας από τους σκαπανείς, μαζί με τη Χρύσα, για το μεγαλύτερο μου όνειρο, τη δημιουργία των εκδηλώσεων των Πρεσπών.
Αντίο φίλε!
Γιώργος Λιάνης