Ωραία, σήμερα θα σας αποκαλύψω κάτι τρομακτικό. Δεν φοβούμαι λύκους αρκούδες ποντίκια αράχνες σκορπιούς, φοβούμαι τις κατσαρίδες. Δηλαδή πιο πολύ τις σιχαίνομαι από μικρός. Στην Αμμόχωστο είχε κάτι μεγάλες King Size. Εδώ είναι τόσο δα μικρούλες, αλλά πάλι ανατριχιάζω όταν τις βλέπω. Δεν ξέρω πως αποίκισαν μα δεν λένε να εξαφανιστούν. Όλα τα δοκιμάσαμε, δηλητήρια, παγίδες, υπέρηχους αλλά τίποτε. Εδώ και μερικά χρόνια, αφού έτσι και αλλιώς σηκώνομαι το βράδυ λόγω προστάτη, βγάζω σκοπιά, γερμανικό νούμερο παρακαλώ, δύο με τέσσερεις. Γυρνώ μέσα στο σπίτι με μια σκοτώστρα σαν υπνοβάτης και σκοτώνω κατσαρίδες! Μου έγινε συνήθεια, κάτι σαν χόμπι και στα ενδιάμεσα γράφω κάτι όσο να περάσει η ώρα. Και είναι τόσο έξυπνες οι άτιμες που καμιά φορά τις λυπάμαι, προπαντός τις μικρούλες, μια σταλιά ίσα που φαίνονται.
Φαντάζεστε να βρίσκαμε μια κατσαρίδα στον Άρη τι χαρά θα εκάμναμε;
ΖΩΗ ΖΩΗ θα αναφωνούσαμε! Και όμως τις σιχαίνομαι και ανατριχιάζω με την ιδέα ότι θα περπατήσουν πάνω μου ή θα ακουμπήσουν φαγητά και σερβίτσια. Ευτυχώς στο Αμύνταιο έχουμε ξηρό κλίμα, Αττικό, και με τέσσερεις ώρες χορταίνω ύπνο. Είναι και η ηλικία βλέπετε. Έτσι περνώ τις νύχτες μου και τι θα κάνω ύστερα αν τις εξολοθρέψω; Μήπως άρχισα να τις αγαπώ κιόλας!
Υ.Γ. Ένας φίλος πάλι μου λέει, εγώ φοβούμαι μόνο τις όμορφες γυναίκες, ειδικά τις Πόντιες με βαμμένα έντονα ξανθά μαλλιά!
28-3-21
Ρηγίνος