Ο τίτλος ανήκει στο βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Φλωρινιώτικες εκδόσεις Λυδία Ι. Αριστείδου.
Ο συγγραφέας διηγείται με κάθε λεπτομέρεια την τραγική ιστορία μιας εποχής που σημάδεψε όχι μόνον τη ζωή της δικιάς του οικογένειας αλλά και πολλών άλλων στη μικρή κοινωνία της περιοχής του Αμυνταίου.
Βγάζει, με καθυστέρηση πολλών χρόνων, στο φως του ήλιου τα γεγονότα μιας άγριας και κατάμαυρης περιόδου που δεν μπορούσε κανένας τότε να πει! Συγκλονίζει ο τρόπος που τα διηγείται. Υπάρχουν σημεία που τα διαβάζεις δακρύζοντας.
Καθώς διάβαζα το επίμαχο σημείο της εκτέλεσης των 28 από το Αμύνταιο ήρθαν στο μυαλό μου παλιά ακούσματα για την εκτέλεση 19 παλικαριών από τον Άγιο Γερμανό των Πρεσπών. Εκτελέστηκαν στο ίδιο σημείο και με τις ίδιες κατηγορίες κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου Φλώρινας.
Το τραγικό αυτό γεγονός το κουβέντιαζαν χαμηλόφωνα οι συγχωριανοί μου που το έζησαν. Οι γονείς και οι συγγενείς στα κρυφά μοιρολογούσαν τα αδικοχαμένα τους παλικάρια. Φοβόντουσαν δημόσια να εκφράσουν τον πόνο τους.
Το παρακάτω είναι απόσπασμα του βιβλίου:
Παρόντες στην εκτέλεση ήταν: ένας γιατρός που με την ιατροδικαστική του έκθεση βεβαίωνε τον ακαριαίο θάνατο των 28 πολιτικών κρατουμένων, ο γραμματέας που θα διάβαζε την απόφαση της θανατικής καταδίκης για παράβαση του Γ’ ψηφίσματος, ο βασιλικός επίτροπος που είχε το γενικό πρόσταγμα, ο ρασοφόρος ως σύμβολο της αγάπης, ο γραφικός, τέλος, έφεδρος ανθυπολοχαγός Κ.Κ. από το Αμύνταιο που είχε αναλάβει πρόθυμα και εκουσίως το έργο των χαριστικών βολών. Ρώτησαν τους μελλοθάνατους αν είχαν κάποια τελευταία επιθυμία. Σκέτη υποκρισία. Λες και υπάρχει πιο μεγάλη επιθυμία από την επιθυμία για ζωή.
Φλώρινα, 5 Απρίλη 2021