Θυμάμαι τον εαυτό μου από πολύ μικρή ηλικία να αναρωτιέται γιατί η αδερφή μου δεν είναι σαν εμένα; Γιατί δεν μου μιλάει; Γιατί δεν με αγκαλιάζει όπως και εγώ; Μου είπαν πως είναι διαφορετική και πως με καταλαβαίνει με τα μάτια και το χαμόγελο, δεν μπορεί να μου μιλήσει, μα αν κάνει κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις πάει να πει πως με αγαπάει.
Από παιδιά, ο κόσμος έξω μας κοιτούσε περίεργα όταν αντίκριζε ένα κοριτσάκι προχωρημένης ηλικίας σε καρότσι μωρού! Και εγώ ένιωθα άσχημα, ήθελα να κλάψω σε κάθε ένα ξεχωριστό βλέμμα. Αναρωτιόμουν γιατί εγώ δεν είχα μια αδερφή όπως τα άλλα παιδάκια, να τρέχουμε μαζί, να ανταλλάσσουμε ρούχα και παιχνίδια, ακόμα και να μαλώνουμε. Σκέψεις ενός παιδιού που προσπαθούσε να κατανοήσει τι συμβαίνει γύρω του…
Μεγαλώνοντας κατάφερα να απομονώσω, ως ένα σημείο, τα βλέμματα και τους ψιθύρους τρίτων. Τώρα πια στενοχωριέμαι, όχι για την πάθηση, αλλά για την έλλειψη κατανόησης και αγάπης των άλλων.
Ο μήνας Απρίλιος είναι αφιερωμένος στα άτομα με αυτισμό. Ένας μονάχα μήνας ευαισθητοποίησης, ενώ θα έπρεπε κάθε μας μέρα να είναι αφιερωμένη σε αυτούς τους αγγέλους με ανθρώπινα σώματα.
Εν έτει 2021, άνθρωποι με κινητικά ή νοητικά προβλήματα υφίστανται ακόμη τον ρατσισμό και δεν χρήζουν της εκτίμησης που θα έπρεπε. Αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει αυτό;;
Μπορώ με απόλυτη σιγουριά να επιβεβαιώσω πως δεν χρειάζεται κάποιος να μιλά για να μου πει τι αισθάνεται, δεν χρειάζεται να περπατά για να μπορεί να κάνει βόλτες…
Μια αγκαλιά αρκεί για να νιώσει κανείς όση αγάπη δεν ένιωσε ποτέ στη ζωή του. Και η αγάπη αυτή δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Δυο μάτια που στάζουν αθωότητα και ηρεμία και σου μεταφέρουν νοερά τις πιο όμορφες λέξεις του κόσμου είναι το ομορφότερο συναίσθημα που μπορεί κανείς να βιώσει.
Και τελικά, μόνο τυχερός μπορεί να νιώσει όποιος μεγάλωσε σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Είναι ένα δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο για να μάθει αξίες και ιδανικά της ζωής. Μαθαίνεις να εκτιμάς τα πάντα γύρω σου και να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο.
Προς τον δικό μου άγγελο και όλους τους αγγέλους εκεί έξω, δεν πειράζει που δεν μπορείτε να μιλήσετε, δεν πειράζει που δεν μπορείτε να κινηθείτε, δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνετε τα πάντα.
Η δική σας αγάπη κάνει τον κόσμο μας καλύτερο τις δύσκολες αυτές μέρες. Ευτυχώς που υπάρχετε και μας κάνετε να νιώθουμε Άνθρωποι.
Μακάρι να είχαν όλοι την ευκαιρία να νιώσουν έστω και για λίγο αυτή τη ζεστασιά και τη γαλήνη που εκπέμπετε.
Σας αγαπώ βαθιά!
Γεωργία Θ. Κοσμίδου