Ο κ. Δημήτρης και η κα Βασιλική, παρότι από κοντινά χωριά στις Πρέσπες, συναντήθηκαν πρώτη φορά στην Πολωνία στις αρχές του ’50, ερωτεύτηκαν με παρέμβαση της… θεάς τύχης και από «άγουρα παιδιά» έφτασαν να γιορτάζουν τα 66 χρόνια γάμου έστω και μακριά από την οικογένειά τους λόγω των lockdownws
Όταν ο συμπάροικος Δημήτρης Παπαδόπουλος στα τέλη του ’40 ξεριζώθηκε λόγω του Εμφύλιου Πολέμου, από τον τόπο του, το χωριό Ψαράδες των Πρεσπών, αρχικά για την Αλβανία και έπειτα στην Πολωνία, παρότι έφηβος ακόμη τότε, μόνο τον έρωτα δεν είχε στο μυαλό του.
Εποχές δύσκολες, με στερήσεις και αγωνία καθημερινά για την επιβίωση εν μέσω βομβαρδισμών και πείνας, θυμάται, ενώ τα μέλη της οικογένειάς του είχαν σκορπίσει ανά την Ευρώπη στο πλαίσιο του «Παιδομαζώματος».
Πρόσφυγας τον Αύγουστο του 1949, βρέθηκε στην Αλβανία και από εκεί στην Πολωνία. Πρώτος σταθμός, το στρατόπεδο ανηλίκων προσφύγων.
Το ίδιο διάστημα, υπό επίσης δύσκολες συνθήκες, το δρόμο της προσφυγιάς, έπαιρνε μία νέα κοπέλα από το χωριό Λαιμός των Πρεσπών, η Βασιλική Γεωργιάδου.
Οι δυο τους συναντήθηκαν πρώτη φορά το 1951, στο Kroscienko, κοντά στα σύνορα της Πολωνίας με την τότε Σοβιετική Ένωση. Η σχολική χρονιά είχε τελειώσει. Το χωριό Nowe Zycie (Νέα Ζωή) ήταν τόπος διακοπών για χιλιάδες προσφυγόπουλα, αγόρια και κορίτσια. Εκεί δημιουργήθηκαν έρωτες που κράτησαν μία ζωή.
Ο νεαρός Δημήτρης ωστόσο θα έπρεπε να περιμένει λίγο καιρό ακόμη μέχρι να «κερδίσει» την καρδιά της νεαρής Βασιλικής και 7 δεκαετίες μετά να είναι ακόμη μαζί και να απολαμβάνουν την πρόοδο της οικογένειας που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια: Των δύο παιδιών τους, της Πασχαλινής, του Νίκου και των συζύγων τους, των 5 εγγονιών τους και των 3 δισέγγονών τους.