του Γεωργίου Τσίπη
Eπάνοδος στην κάθοδο. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση των νέων ημιμέτρων, στις 24 Αυγούστου, τρεις οπλοφορούντες αστυνομικοί ήταν στημένοι στην γωνία του επαρχιακού δρόμου. Ο ένας, σε μια οπτική τουλάχιστον προσπάθεια απενοχοποίησης του ρόλου του, είχε σκύψει και συνομιλούσε με δυο μικρά παιδιά. Η περιγραφή θα έμοιαζε ή και θα ήταν όντως ασήμαντη, ίσως και κατά τόπους ειδυλλιακή, αν επρόκειτο για εισαγωγή ή περίληψη κάποιου λογοτεχνικού αριστουργήματος. Και κάπως έτσι μεταπηδώ από την περιγραφική μετουσίωση στην πραγματική εξαθλίωση. Κάτι τάραξε την εσωτερική μου εύθραυστη ισορροπία, μετά από μήνες ακροβατισμού πάνω στο συλλογικό σχοινί της ατομικής υπομονής, που κάποιοι επιμένουν διακαώς να τεντώνουν. Σ’ ένα λεπτό, πέρασαν από μπροστά μου 17 μήνες (3/2020-8/2021) αηδιαστικής προσαρμογής της δικής μου καθημερινής ζωής στις απαιτήσεις κάποιων, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν ή ούτε καν είχαν ποτέ την ανάγκη να εργαστούν. Εξαιτίας των οποίων έχασα την χρονιά μου στο ΙΕΚ, γιατί διαφώνησα με την διάκριση του τμήματος σε όσους δύνανται να παρακολουθούν τα -μη νόμιμα, τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβριο του 2020- εξ αποστάσεως μαθήματα, και σε όσους δεν δύνανται (λόγω πεπαλαιωμένου ή ελλιπούς τεχνολογικού εξοπλισμού)· και αποχώρησα. Εξαιτίας των οποίων προγραμμάτισα τον εμβολιασμό μου, για την επόμενη εβδομάδα, υπό τον φόβο της απώλειας του δικαιώματός μου να κυκλοφορώ ελεύθερα.
Από τις 13 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, την ίδια μέρα που συνέρχεται η πρώτη μεταθερινή Σύνοδος της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αν δεν κάνω τελικά το εμβόλιο, θα πρέπει να υποβάλλομαι σε ειδική εξέταση, με δικά μου έξοδα, για ν’ ανέβω στο λεωφορείο, να πάω στο νοσοκομείο, στο κομμωτήριο, κλπ. Το γεγονός ότι και οι δύο πράξεις -εμβολιασμός ή σωματική εξέταση- είναι εξίσου ιατρικές, αλλά η ελεύθερη συναίνεση φαίνεται να μην είναι αδιαμφισβήτητο προαπαιτούμενό τους, καταδεικνύει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Και στο σημείο που έχουμε φτάσει, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαστε σε θέση, ως κοινότητα, να εντοπίζουμε την αιτία ενός προβλήματος. Και ίσως επί τούτου υποφέρουμε. Διότι, την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ‘μάς και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την βλέπουμε, αλλά τί ρόλο έχει ένας αστυνομικός στην υπηρεσία του υπουργείου Υγείας; Πού είναι ο αστυνομικός, όταν εγώ κι εσύ πηγαίνουμε στο πλησιέστερο νοσοκομείο, και αντ’ αυτού μας διώχνουν; Η αστυνομία δεν έχει ρόλο, προφανώς, στα εσωτερικά μιας υγειονομικής δομής. Τότε, τί σημαίνει αστυ-νομεύω; Λοιπόν, την γλώσσαν μου έδωσαν ελληνικήν, και δεν θα μου την πάρουν πίσω. Ξέρω να διαβάζω, και ξέρω επίσης πολύ καλά τί βλέπω. Η θεωρία απέχει από την πράξη, όσο η Βουλή από το Σύνταγμα (του Κράτους). Ο νόμος ή τα υποκατάστατά του εφαρμόζονται καταπώς φτιάχνονται: από εμάς ή τους αντιπροσώπους μας. Ποτέ δεν αμφέβαλλα ότι υστερούμε σε κριτική ικανότητα, ως κοινωνία, αλλά τώρα πια το βλέπω καθαρά. Και προς αυτό με βοήθησε πολύ η σπουδή μου στο Εθνικό Θέατρο του Παραλόγου. Άρχισα να σπουδάζω μετά τους Ολυμπιακούς του 2004, αλλά μένω συνεχώς σε πολλά μαθήματα. Έμαθα όμως να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς ποτέ, παρ’ όλα αυτά, να υποτιμώ την διαβαθμισμένη ικανότητα του συνομιλητή μου να με καταλαβαίνει. Σ’ αυτήν την ρήτρα (ή στην απουσία της) κρύβεται όλη η αλήθεια της υποκρισίας χιλιάδων αποφοίτων της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου του Παραλόγου. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ψηφίζουν. Είναι αυτοί που εξέλεξαν την παρούσα κυβέρνηση, και συνεχίζουν να επικροτούν τις εις βάρος μας επιλογές της. Είναι και οι άλλοι, που αρκούνται στην απλή αντιπαράθεση. Κι αυτοί ψηφίζουν. Αν μπορούσαν, είμαι σίγουρος πως θα το έκαναν και μέσω της Γραμματείας της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου του Παραλόγου. Το μόνο που θα είχαν να χάσουν θα ‘ταν η άδεια ειδικού σκοπού. Το Εθνικό Θέατρο του Παραλόγου είναι ένα ανοιχτό, λαϊκό πανεπιστήμιο. Ταιριάζει γάντι στον δημόσιο υπάλληλο, που αντί να σ’ εξυπηρετεί, μετεκπαιδεύεται στο Facebook εν ώρα εργασίας. Στους υγειονομικούς, που παρά τον κακό χαμό -όπως μας λένε- στον πόλεμό τους με τον «αόρατο εχθρό», στήνονται όπου βρουν στους ατελείωτους διαδρόμους των ασθενών και οδοιπόρων πολιτών, αυτοφωτογραφίζονται χαμογελαστοί, και στην συνέχεια πατάνε upload· πάντα εν ώρα εργασίας. Και στις χιλιάδες ιδιωτών, επίσης, που στην αίγλη του τίτλου που προσφέρει το δίπλωμα του Εθνικού Θεάτρου (του Παραλόγου), έχουν βρει απλώς έναν τρόπο να υπάρχουν, ή να επιβεβαιώσουν ότι υπάρχουν· το ίδιο κάνει.
Αυτοί όλοι οι άνθρωποι, που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες του Θεάτρου του Παραλόγου, προς ίδιον όφελος, είναι έτοιμοι ανά πάσα ώρα και στιγμή να βάλουν φωτιά στις εγκαταστάσεις ενός χώρου που φιλοξενεί την ματαιοδοξία τους, συμπαρασύροντας στον όλεθρο την ανάγκη χιλιάδων ή δεκάδων άλλων ανθρώπων, που και τον χρησιμοποιούν, και τον σέβονται παράλληλα. Κάτι εξαιρετικά σπάνιο, φυσικά, στην Ελλάδα. Αγαπάμε το Δημόσιο, μέχρι όμως εκεί που μας συμφέρει. Ο αστυνομικός στην γωνία του δρόμου, που σε λίγες μέρες θα σου ζητάει πιστοποιητικό περιορισμένης κυκλοφορίας, είναι η απτή επαλήθευση της πρόφασης ασφαλείας, που πολλοί Έλληνες είναι έτοιμοι να εξαργυρώσουν, προς όφελος της πολιτικής τους ή άλλης τοποθέτησης. Και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ‘σένα και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που υπερψήφισε την νομιμοποίηση του περιορισμού της ελεύθερης κυκλοφορίας, αποτελεί επικύρωση της ανάγκης εξεύρεσης προφάσεων. Διότι, με το να μην αναγνωρίζεις την σχέση που έχουν οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, σε απαλλάσσει από την δυσκολία να σκεφτείς τί θα μπορούσε να ισχύει, στην περίπτωση που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε καταψηφίσει το ευρωπαϊκό ψηφιακό πιστοποιητικό· ακόμα κι αν αυτή η περίπτωση ήταν προτιμότερη και νομιμότερη.
Τα πράγματα είναι πιο απλά, ακόμα κι αν είναι χειρότερα, όταν τα αφήνεις να κυλούν. Κι όταν ψάχνεις προφάσεις για να δικαιολογήσεις την αδιαφορία σου για την εξέλιξη των πραγμάτων, έχεις πλέον υπεισέλθει σ’ ένα πολύ βαθύ σημείο υποτίμησης της κοινής νοημοσύνης. Αυτό φυσικά είναι δικό σου πρόβλημα, όμως τα αποτελέσματά του χαρακτηρίζουν ή και διαμορφώνουν τις ζωές χιλιάδων συνανθρώπων. Η παρακίνηση σε ιατρική πράξη, με ή χωρίς συναίνεση, θα έπρεπε να διώκεται από τον νόμο. Αντ’ αυτού, και η κουτσή Μαρία καλεί σε εμβολιασμό. Χωρίς να ξέρει τί είναι· δεν μπορεί παρά να είναι για το καλό μας. Η Γη γυρίζει, όχι επειδή έχει αποδειχθεί, αλλά επειδή το είπε ο Γαλιλαίος. Για να το είπε, έτσι θα ‘ναι. Αν όμως σου πω ότι στο φ-χ-ψ νοσοκομείο με εξευτέλισαν, δεν θα με πιστέψεις, φυσικά, όχι επειδή δεν αποδεικνύεται, αλλά επειδή δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί. Στο ίδιο μήκος κύματος, όταν μια ηγετική μορφή του στίβου των επιχειρήσεων πιστεύει ότι η τρέχουσα πανδημία θα τελειώσει το 2022, δεν μπορεί παρά να έχει δίκιο, όχι επειδή δεν θα μπορούσε ν’ αποδειχθεί, αλλά επειδή δεν έχει αποδειχθεί ακόμα. Ενόσω έγραφα, έπεσα πάνω στην παρέμβαση του βουλευτή Θεσσαλονίκης της ΝΔ, Θ. Καράογλου, σε περιφερειακό κανάλι.
Ο Θ. Καράογλου, λοιπόν, μας υπενθύμισε ότι το ποσοστό αυτών που επιμένουν να μην εμβολιάζονται είναι 20-25% (επί του ενήλικου πληθυσμού;). Και ο δημοσιογράφος τον κοιτούσε, ωσάν να του είχε χορηγηθεί ισχυρή δόση οπιούχου αναλγητικού, ανίκανος να του κάνει την πιο απλή ερώτηση: γιατί, κύριε βουλευτά μου, σας ενοχλεί ένα 25% μη εμβολιασμένων, όταν επιβιώσαμε με 100% μη εμβολιασμένους, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2020, απ’ την στιγμή μάλιστα που η μετάδοση δεν πρόκειται να διακοπεί, και στις δύο περιπτώσεις; Την απάντηση θα την δώσει ο γράφων, γιατί είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένος από τον Θ. Καράογλου, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει διατελέσει Υπουργός και υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης: το θέμα δεν είναι η προστασία, αλλά η ιδεολογία. Η ΝΔ και οι συνεργάτες της σιχαίνονται τις μειοψηφίες. Τους ενδιαφέρουν οι ισχυρές πλειοψηφίες, και αυτό το απέδειξαν και στον πρόσφατο εκλογικό τους νόμο. Γι’ αυτό και επιτίθενται αισχρά και αντισυνταγματικά σε μεμονωμένα πρόσωπα, που διατυπώνουν διαφορετικές γνώμες. Είναι ιστορικής σημασίας η εισαγγελική παρέμβαση κατά του μέλους ΔΕΠ του ΑΠΘ, Δ. Κούβελα, δια τον οποίον διατάχθηκε προκαταρκτική έρευνα από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, ώστε να διερευνηθεί εάν στοιχειοθετείται εις βάρος του το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων· η έρευνα ανατέθηκε στην Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης. Αν και η θέση του ήταν εντελώς επιστημονική, ζητούμενο παραμένει η στοχοποίηση της διαφοροποιημένης τοποθέτησης, επιστημονικής ή μη. Η εναντίον του Δ. Κούβελα εισαγγελική παρέμβαση, επιβεβαιώνει με τον πλέον ισχυρό τρόπο την ανάγκη παραίτησης του μέλους ΔΕΠ του ΔΠΘ, Κ. Βαθιώτη, υπό την έννοια ότι τα χειρότερα για τα οποία έκανε λόγο ο παραιτηθείς νομικός, σε επίπεδο αφαίρεσης συνταγματικών δικαιωμάτων, βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Στα μάτια μου μπροστά, εδώ και μήνες, το αγροτικό ιατρείο της περιοχής μου ήταν και παραμένει κλειστό, χωρίς καμία ανακοίνωση που να παραπέμπει σε ΦΕΚ ή κάποια άλλη ρυθμιστική πτυχή του ζητήματος. Στις περιπτώσεις που πλέον ανοίγει, μια στο τόσο, οι δύο υπάλληλοί του τοποθετούν στην είσοδό του μια καρέκλα, με την πλάτη προς την είσοδο, ώστε να αποτρέπουν το κοινό να εισέλθει σ’ έναν χώρο παροχής δημόσιων υπηρεσιών, υγειονομικού κατά τ’ άλλα χαρακτήρα.
Δεν συζητώ για τα προσωπικά δεδομένα των συνδημοτών. Ο καθένας είναι σε θέση ν’ ακούσει -και συνεπώς να γνωρίζει- τί φάρμακα παίρνει ο γείτονάς του, ή οτιδήποτε άλλο ζητάει από το υγειονομικό προσωπικό του Κράτους. Η εχεμύθεια απαιτεί, πλέον, συλλογική συναίνεση. Κι αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη. Η λογική την προτιμάει.