Ο φίλος μου ο Βαγγέλης είναι αγωνιστής. Ατύχησε μόνο μια στιγμή στην πολύχρονη επαγγελματική του καριέρα και ήταν αρκετή να τον καθηλώσει μόνιμα στην αναπηρική του πολυθρόνα. Μόνον όποιος έχει συγγενή ή πολύ φίλο άτομο με κινητικά προβλήματα και φυσικά κάθε επαγγελματίας του χώρου, μπορεί να αντιληφθεί τον προσωπικό – καθημερινό τους Γολγοθά.
Γιατί για κάθε άτομο με ειδικές ανάγκες χρειάζονται ιδανικές συνθήκες, που ναι μεν η νομοθεσία θεσπίζει και η πολιτεία (ιδίως οι αυτοδιοίκηση) πασχίζει να εξασφαλίσει, και όλοι εμείς, οι τυχεροί αρτιμελείς, κάνουμε τα πάντα για να τις υπονομεύσουμε.
Ο Βαγγέλης είναι από τους αγωνιστές που διεκδικούν το δικαίωμα στην ζωή και κυρίως πράγματα αυτονόητα για όλους εμάς. Το δικαίωμα εξόδου από το σπίτι, ελεύθερης κυκλοφορίας, κίνησης σε πεζοδρόμια και κοινόχρηστους χώρους δίχως εμπόδια και κυρίως σεβασμό. Σεβασμό που οφείλεται όχι στην ιδιαίτερη κατάσταση του, αλλά στην ίδια την ύπαρξη του ως οντότητας, ισότιμης με όλους τους άλλους.
Ο φίλος μου δεν επιζητά τον οίκτο κανενός και σχεδόν ποτέ την βοήθειά του. Μαθαίνει να προσαρμόζεται και είναι αυτάρκης, κινείται αυτοδύναμα γύρω και μαζί μας, μετέχει στα κοινά, διασκεδάζει με τα δικά του μέτρα και περιορισμούς, ωστόσο δύο πράγμα δεν αντέχει: Τον οίκτο των αρτιμελών και την αδιαφορία στις υποχρεώσεις τους να διευκολύνουν τα άτομα με ειδικά προβλήματα.
Μιλάμε γι’ αυτούς (επαγγελματίες και ιδιώτες) που καταλαμβάνουν πεζοδρόμια και χώρους που προορίζονται και για την δική τους κίνηση, οδηγούς που σταθμεύουν πάνω σε ράμπες, ελεγκτικά όργανα που δεν επισημαίνουν τις παραβάσεις, αρμόδιους που δεν επισκευάζουν ημι-κατεστραμμένες διαβάσεις, προϊσταμένους υπηρεσιών που δεν εξασφαλίζουν απρόσκοπτη και κατά προτεραιότητα εξυπηρέτησή τους.
Αν κοιτάξουμε με προσοχή καταλαβαίνουμε αμέσως την έκταση του προβλήματος. Υπάρχουν σημεία της πόλης που ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες γίνονται αδιάβατα. Κακής προαίρεσης επαγγελματίες αλλά και εμείς οι αδιάφοροι πελάτες τους που μετακινούμε τις καρέκλες μας (στον έτσι κι αλλιώς υποτυπώδη διάδρομο) παρεμποδίζουμε την κίνησή τους. Είναι αδιανόητο το τι κύκλο υποχρεώνεται να κάνει με το καρότσι του, για να διανύσει μια διαδρομή 200 μέτρων, που με τα πόδια χρειάζεσαι μόλις δύο λεπτά!
Και το χειρότερο είναι ότι, ενώ υπάρχουν οι ελεγκτές, δεν υπάρχει έλεγχος και όποτε αυτός γίνεται, αμέσως μετά από λίγες ώρες επέρχεται επιστροφή στην ….κανονικότητα. Προφανώς πρόκειται για ζήτημα αγωγής ή και ποινών, πιθανότερα ίσως και των δυό μαζί, αλλά είναι γεγονός ότι τίποτε δεν βελτιώνεται.
Στην θέση του Βαγγέλη είναι και άλλοι, φίλοι μας, συγγενείς, συμπολίτες μας και πάνω απ’ όλα συνάνθρωποι, τα δικαιώματα των οποίων συστηματικά όλοι μας παραβιάζουμε. Και το κάνουμε είτε ενεργώντας (σαν επαγγελματίες ή ιδιώτες που τους παρενοχλούμε) είτε αδιαφορώντας (ως ελεγκτές ή αρμόδιοι για την ασφαλή τους πρόσβαση) είτε αδρανώντας (μη καταγγέλλοντας και μη επισημαίνοντας τα κακώς κείμενα).
Και έτσι, όντας σε κάθε περίπτωση, μακάριοι στην βεβαιότητα της υπεροχής μας, αφού είμαστε υγιείς και αρτιμελείς, δεν αφήνουμε χώρο ούτε καν στην σκέψη ότι προσβάλλουμε τα δικαιώματα των άλλων, των λιγότερο τυχερών από εμάς. Τόσο που να αναρωτιέσαι ποιος πραγματικά είναι ο ανάπηρος.
Σε περίπου ένα μήνα θα γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Αν κάποιος από τους προτιθέμενους να απευθύνουν χαιρετισμό, αντί να το πράξει, ρωτήσει τον πιο κοντινό του Βαγγέλη, φροντίζοντας να συμμορφωθεί στις υποδείξεις του και κυρίως αν προνοήσει και σωπάσει εκείνη την ημέρα, θα έχει κάνει μια καλή αρχή.
Α.Α.Μ.