Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και ευρύτερα η αντιδικτατορική πάλη συνεχίζει να εμπνέει τους αγώνες για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, για «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» στη σημερινή τους σημασία, για νέα «έφοδο στον ουρανό» της κοινωνικής απελευθέρωσης και νέα κομμουνιστική απόπειρα. Όπως όλες οι κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης, η εξέγερση του Πολυτεχνείου αναδεικνύει την δυναμική που μπορεί να έχει ο λαϊκός αγώνας όταν βλέπει πιο μακριά από τα όρια του «εφικτού» που προβάλλει η συμβιβασμένη αριστερά, όταν προσπαθεί να βαδίσει έξω από το μονόδρομο που επιβάλλει το κεφάλαιο.
Η φετινή επέτειος γίνεται σε μια συγκυρία όπου η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας συνεχίζεται αδιάκοπα.
- Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας έχει στοιχίσει την ζωή δεκάδων χιλιάδων ενώ ένας νέος κύκλος έξαρσης είναι προ των πυλών. Οι συνεχείς επικλήσεις στην «ατομική ευθύνη», η εργαλειακή διαχείριση των μέτρων που τροφοδοτεί τον σύγχρονο ανορθολογισμό, η μετατροπή του εμβολίου από όπλο απέναντι στον ιό σε εργαλείο διαχωρισμού ή/και εκβιασμού, είναι τα μόνα που μπορεί να προσφέρει μια κυβέρνηση εχθρική σε κάθε έννοια δημόσιας υγείας.
- Οι αυξήσεις σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης προμηνύουν βαρύ χειμώνα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά ενώ παράλληλα η εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη προωθεί την διάλυση των συνδικάτων και την εγκαθίδρυση του κοινωνικού μεσαίωνα.
- Χιλιάδες νέοι πετιούνται έξω από την εκπαίδευση, δεκάδες σχολεία και σχολές «συγχωνεύονται», ενώ δρομολογείται ένα πανεπιστήμιο κλειστό προς τους φοιτητές και ανοιχτό προς τις επιχειρήσεις, με την επιτήρηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
- Οι συμφωνίες αναβαθμισμένης συνεργασίας τόσο με τις ΗΠΑ όσο με την Γαλλία, στο πλαίσιο πάντα της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, νέα κούρσα εξοπλισμών που τις συνοδεύει, φορτώνουν νέα δισεκατομμύρια στις πλάτες του λαού στο όνομα δήθεν της ασφάλειας ενώ στην πραγματικότητα μας εμπλέκουν βαθύτερα στους ανταγωνισμούς στα πλαίσια μιας επικίνδυνης πολιτικής.
- Ο κρατικός αυταρχισμός είναι η απάντηση «δια πάσα νόσο», με το δόγμα «νόμος, τάξη, κέρδη» να αποτελεί σταθερή επιλογή. Τα συνεχή χτυπήματα των διαδηλώσεων του τελευταίου διαστήματος και τα υπέρογκα ποσά που δίνουν για προσλήψεις αστυνομικών μαρτυρούν τις προθέσεις τους, δηλαδή να τρομοκρατήσουν και να αποτρέψουν μια άνοδο των διεκδικητικών αγώνων σε αυτή την φάση.
Η κυβέρνηση της ΝΔ παρά τα εμφανή σημάδια φθοράς που έχει σε πλατιά κομμάτια των εργαζομένων και της νεολαίας, συνεχίζει ακάθεκτη την αντιδραστική πολιτική της, ενισχύει όλο και πιο πολύ την απεύθυνση της στο συντηρητικό κόσμο, αντιπαρατάσσει τα αστυνομικά γκλοπ απέναντι σε κάθε φωνή αμφισβήτησης. Συνένοχος σε όλα αυτά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο της άνοιξε τον δρόμο μέσα από την αντεργατική διακυβέρνηση του, αλλά πολύ περισσότερο μένοντας πιστός στην πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ συναινεί στην κυβερνητική πολιτική, περιορίζοντας την όποια «αντιπολίτευση» του σε επιμέρους πλευρές. Πολύ επικίνδυνη παραμένει η προσπάθεια των διαφόρων φασιστικών ομάδων – υπολειμμάτων της Χρυσής Αυγής να σηκώσουν ξανά κεφάλι αξιοποιώντας και το ανορθολογικό-σκοταδιστικό ρεύμα που αναδείχτηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Το ερώτημα που τίθεται για τον μαχόμενο κόσμο είναι: ποιός και πως θα ανατραπεί αυτή η κατάσταση.
Για να μπορέσει το πράγμα να πάει αλλιώς, πρέπει το εργατικό-λαϊκό κίνημα να παλέψει για την συνολική ήττα της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ σε κόντρα και απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στην συναίνεση του.
Για να νικήσουν οι αγώνες, είναι επιτακτικό να υπερβούν τόσο τον κατακερματισμό των επιμέρους μαχών όσο και τις χαμηλές πτήσεις στο όνομα της αναμονής των εκλογών και της κυβερνητικής εναλλαγής για να έρθουν καλύτερες μέρες. Με γραμμή ρήξης και ανατροπής για τα οικονομικά – κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, με ανατρεπτική ενότητα των αγωνιζόμενων τμημάτων και τον συντονισμό τους έξω και ενάντια στην ΓΣΕΕ.
Χρειάζεται άλλη αριστερά αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική!
Για να νικήσουν οι λαϊκές διεκδικήσεις χρειάζεται να αλλάξει ρότα το κίνημα. Απαιτείται άλλη αριστερά που να μπορεί να σηκώνει το γάντι στο κεφάλαιο και την πολιτική του, που να μπορεί να ενώνει τις αντιστάσεις σε κατεύθυνση πραγματικά ανατρεπτική, που να μπορεί να εμπνέει για έναν άλλο δρόμο. Η εμπειρία του Πολυτεχνείου είναι διδακτική και δείχνει τον δρόμο και σήμερα.
Όπως έγραφε ο σύντροφος μας Κώστας Τζιαντζής: «Η δικτατορία ηττήθηκε, ανατράπηκε, γιατί τελικά ο επαναστατικός αγώνας, η ριζική επαναστατική προοπτική μπήκαν ξανά στη ζωή, απείλησαν μ’ ένα καινούριο ξεκίνημα.»
Σήμερα λοιπόν που ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός απειλεί καθολικά τον κοινωνικό άνθρωπο και την ίδια στιγμή οι δυνατότητες για μια ζωή αλλιώτικη είναι μεγαλύτερη από ποτέ, η υπόθεση μιας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής είναι επίκαιρη. Η συσπείρωση όλων εκείνων των αγωνιστών και των αγωνιστριών που αγωνιούν και επιμένουν «για ένα καινούριο ξεκίνημα» και η συγκρότηση ενός σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος είναι επομένως κορυφαίας σημασίας γιατί συνομιλεί με την εποχή μας και τις συγκλονιστικές δυνατότητες της, γιατί μπορεί να γίνει ο καταλύτης για να αλλάξει ο συσχετισμός στο κίνημα και την αριστερά, για να ανοίξει άλλος δρόμος, για «ψωμί-παιδεία-ελευθερία».
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Οργάνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ