Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο
τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό
τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.
Ἀγαπητοί μου.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
«Τὶ ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν; Τὶ νὰ ἀνταποδώσουμε στὸν Κύριο γιὰ ὅλα ὅσα ἔδωσε σὲ μᾶς; Γιὰ μᾶς ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεὸς καὶ συναναστράφηκε ἀνάμεσα σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ τὴν καταρημαγμένη ἀνθρώπινη φύσι ὁ Θεὸς Λόγος ἐνανθρώπησε καὶ ἔλαβε ἀνθρώπινο σῶμα, καὶ σκήνωσε ἀνάμεσά μας. Διῆλθε εὐεργετῶν ἐμᾶς τοὺς ἀχαρίστους. Ἦλθε Ἐλευθερωτὴς γιὰ μᾶς τοὺς αἰχμαλώτους. Ἦλθε, γιαὐτοὺς ποὺ καθόταν στὸ σκοτάδι, ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Σταυρώθηκε στὸν σταυρὸ αὐτὸς ποὺ ἦταν ἀπαθής. Κατέβηκε στὸν Ἅδη τὸ Φῶς. Πῆγε στὸν θάνατο αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀνάστασι γιὰ ὅλους τοὺς πεσόντες. Γιὰ ὅλα αὐτά, μαζὶ ἂς φωνάξουμε, Θεέ μας, δόξα σὲ σένα»! (αἶνοι Κυριακῆς ἦχος βαρύς).
Ἀγαπητοί μου. Μέσα σὲ λίγες σειρὲς τοῦτος ὁ ἀναστάσιμος ὕμνος ζωγραφίζει ὅλο τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Κυρίου μας. Μὲ ἀπόλυτο θαυμασμὸ καὶ ἀπορία ὁ ὑμνωδὸς ἀναρωτιέται σὰν τὶ τάχα θὰ μποροῦσε ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος νὰ ἀνταποδώση ὡς εὐχαριστία πρὸς τὸν Κύριο γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς ἔδωσε. Κάθεται ἀπέναντι στὸν Κύριο ὁ ὑμνωδὸς ἐκπροσωπώντας τὸ ἀνθρώπινο γένος κι ἀρχίζει νὰ ἀριθμῆ σὲ κεφάλαια καὶ περιληπτικὰ ὅλες τὶς ἀκριβὲς δωρεές του.
Πρῶτον. Γιὰ τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ γένους ἐκπόνησε σχέδιο δράσεως. Ἡ δὲ πρώτη κίνησί του ἦταν νὰ γίνη ἄνθρωπος, νέος Ἀδάμ. Διότι ὁ παλαιὸς εἶχε καταφθαρεῖ. Ποιὸς ἄνθρωπος τὰ σκέφτηκε αὐτά; «Ποιὸς ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ νὰ πάρη τὴν γνῶσι; Ποιὸς τὴν κατέβασε ἀπὸ τὰ σύννεφα; Ποιὸς διάβηκε πέρα ἀπὸ τὴ Θάλασσα;… Κανεὶς δὲν ξέρει τὸ δρόμο ποὺ πηγαίνει σαὐτή, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβη ποιὸ εἶναι τὸ μονοπάτι της. Ὁ παντογνώστης ὅμως ξέρει ποῦ βρίσκεται… Αὐτὸς ἀνακάλυψε κάθε δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴ γνῶσι… καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἐμφανίστηκε ἐπάνω στὴ γῆ καὶ συναναστράφηκε μὲ τοὺς ἀνθρώπους» (Βαροὺχ 3,29-38 μτφρσς ΚΣ). Ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος «Δὲν ντράπηκε νὰ μᾶς ἀποκαλῆ ἀδελφούς του. Γιαὐτὸ λέει, Θὰ φανερώσω τὸ ὄνομά σου στοὺς ἀδελφούς μου… κι Ἀφοῦ τὰ παιδία-οἱ ἄνθρωποι- ἔχουν σάρκα καὶ ὀστᾶ, πῆρε κι αὐτὸς ἀπὸ τὰ ἴδια, ὥστε μὲ τὸν θάνατο νὰ καταργήση ἐκεῖνον ποὺ εἶχε τὸ κράτος τοῦ θανάτου… γιατὶ ἔτσι μπορεῖ νὰ βοηθήση ἐκείνους ποὺ δοκιμάζονται σὲ κάτι ποὺ δοκιμάστηκε καὶ ἔπαθε ὁ ἴδιος» (Ἑβραίους 2, 11-18 μτφρσς ΚΣ). Μὲ αὐτὸ τὸ μεγαλειῶδες σχέδιό του γίναμε «συνεταῖροι τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ 3,13), γιὰ νὰ ἔλθη ὥρα νὰ ἀπολαμβάνουμε αἰωνίως μαζί του καὶ τὰ μεγάλα κέρδη του. «Διότι εἴμαστε τέκνα Θεοῦ. Ἂν εἴμαστε τέκνα του, τότε εἴμαστε κληρονόμοι Θεοῦ καὶ συγκληρονόμοι Χριστοῦ. Ἂν συμπάσχουμε μαζί του, τότε καὶ θὰ συνδοξασθοῦμε» (Ρωμαίους 8,17).
Δεύτερο σκηνικό. Τρία χρόνια ἐπὶ τῆς γῆς «διῆλθεν εὐεργετώντας καὶ θεραπεύοντας ὅλους ποὺ καταδυναστεύονταν ἀπὸ τὸν διάβολο» (Πράξεις 10,38). Ὅμως συνάντησε «ἀντὶ γιὰ τὴ χαρὰ ποὺ εἶχε μπροστά του … καὶ ὑπέμεινε τέτοια ἀντιλογία τῶν ἀνθρώπων ἐναντίον του» (Ἑβραίους 12,2-3). Συνάντησε ἀκόμη καὶ τὸ σκληρὸ πρόσωπο τῆς ἀχαριστίας. «Καθαρίσθηκαν οἱ δέκα λεπροί, ἀλλὰ μόνο ὁ ἕνας ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν. Δὲν καθαρίσθηκαν καὶ οἱ δέκα; Ποῦ εἶναι οἱ ἄλλοι ἐννιά;» (Λουκᾶ 17,12).
Καὶ συνεχίζουν οἱ πολυτιμότερες εἰκόνες ὅλων τῶν αἰώνων! Ἦλθε καὶ ἐλευθέρωσε τὸ αἰχμάλωτο ἀνθρώπινο γένος, τὸ τυραννούμενο ὑπὸ τοῦ διαβόλου. Ἦλθε καὶ φώτισε τὸν κατασκότεινο Ἅδη. Ἀπαθὴς ὢν ὑπέμεινε τὸν διὰ σταυροῦ θάνατο, γιὰ νὰ ξεχρεώση ὅλα τὰ ἀρχαῖα ὀφλήματα, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων.
Τέλος ἀπόψε, σαὐτὴ τὴ νύχτα, φθάσαμε καὶ στὴν κορυφή. Στὸ σημεῖο τὸ ὁποῖο ἦταν ὁ τελικὸς σκοπὸς ὅλου τοῦ σχεδίου τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ Ἀνάστασις! Ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ σήμανε καὶ τὴν «ἀνάστασι διὰ τοὺς πεσόντες». Ὅλα τὰ τέκνα τοῦ πρώτου Ἀδὰμ παίρνουν νέα ταυτότητα καὶ γίνονται πλέον τέκνα τοῦ νέου Ἀδάμ. Γιὰ τὴν ἀνάστασί μας δόθηκαν ἐγγυήσεις μὲ τὴν μεγαλειώδη προφητεία τοῦ Ἰεζεκιήλ, ὅπως διαβάσαμε ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὸν Ἐπιτάφιο τὴν Μ. Παρασκευή, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ Λαζάρου «πιστούμενος τὴν κοινὴν ἀνάστασιν λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος του».
Ἀγαπητοί μου.
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον». «Δεῦτε λαοὶ ὑμνήσωμεν καὶ προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν…». «Χριστοῦ τὴν ἀνάστασιν προσκυνοῦντες οὐ παυόμεθα. Αὐτὸς γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν ἐκ τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἅγιος Κύριος Ἰησοῦς ὁ δείξας τὴν ἀνάστασιν».
Σαὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.
Μετὰ ἀναστασίμων εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ