Όσα αγαπήσαμε στην ζωή μας
κρεμασμένα σουσουνάρια σε σπασμένες χορδές
κουδουνίζουν στο σκίρτημα μιας γλυκιάς ανάμνησης
όπως ταράζονται τα μπουμπούκια
την Άνοιξη προτού ανθίσουν
και η κιθάρα ένα κουφάρι χωρίς κλειδιά
παίζει τον άνεμο
με τα τάσια στα ακροδάκτυλα
να ψάχνουν τον δικό τους ρυθμό
σ’ ένα χορό που αφήσαμε στην μέση
γιατί ο ερωτευμένος χορευτής δεν ήξερε
να πλουμίσει τον βιολιστή να παίξει
έτσι απλά χάθηκε ένα όνειρο
προτού απλωθεί η νύχτα
και παραμένει σαν ένα στοιχειωμένο παράπονο
Ρηγίνος