Κι ήταν ένα φεγγάρι
να το πιείς, όπως πεταγόταν
μέσα από τα σπλάχνα του κόλπου της
συμπαρασύροντας την θάλασσα
και λαμπύριζε στάζοντας φωτιά
ίδιο αίμα από πληγή
που δεν έκλεισε και συνεχίζει
να αιμορραγεί στις ψυχές μας
κάθε που αντικατοπτρίζεται στο πέλαγος
ακόμα και σ’ ένα κουβά νερό
ή σε μια λίμνη
σαν αυτήν των Πετρών,
το δάκρυ συμπληρώνοντας το υγρό στοιχείο
που ρέει μέσα μας και φωνάζει
Αμμόχωστο.
Ρηγίνος