Στη μνήμη του αγαπημένου φίλου μου Γιώργου Χριστιανόπουλου
Από το τριετές μνημόσυνο στον Άγιο Παντελεήμονα Φλώρινας, 21-8- 2022
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ. Και περνούσαν οι μέρες μου με τα χρώματα τακτοποιημένα, με τα όνειρά μου συγυρισμένα, με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα γιατί έτσι τα έβλεπα έτσι νόμιζα… Κώστας Ουράνης.
Η τιμή έλαχε σε μένα, από όλους τους φίλους…Νεόκοπος καθώς είμαι σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, έπρεπε να βρω τις λέξεις…και δεν ήταν καθόλου εύκολο… Να πω δυο λόγια, μιας σελίδας κείμενο…Σε μια σελίδα όμως, πώς να χωρέσει ένας ωκεανός προσφοράς; Πώς να χωρέσει εκείνος ο μεγάλος άντρας; Πώς να περιγράψω ένα παιδί που πρωτοβούτηξε στα νερά της λίμνης της πατρίδας του, της λατρεμένης του Πρέσπας στους Ψαράδες κι έφτασε να κολυμπά σε πελάγη καλοσύνης και ήθους;
Χριστιανόπουλος Γεώργιος. Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου «Ιπποκρατείου» και Νοσοκομείου «Δερματικών νόσων» Θεσσαλονίκης. Διευθυντής Β´ Χειρουργικής Κλινικής Γενικού Νοσοκομείου «Γ. Παπανικολάου» Θεσσαλονίκης.
Οι ευχαριστήριες επιστολές από επώνυμους και απλούς ανθρώπους, οι δημοσιεύσεις σε εφημερίδες, οι βραβεύσεις, θα συμπληρώσουν τους παραπάνω τίτλους. Κάθε τι άλλο είναι περιττό.
Εξ άλλου δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά μου να αναλωθώ σε τυπικές αναφορές για την επιστημονική κατάρτιση και τα προσόντα του από πτυχία, μετεκπαιδεύσεις στο εξωτερικό, δημοσιεύσεις κλπ. Άλλοι ειδικότεροι, καταξιώνουν την προσφορά του.
Δυο λόγια μόνο καρδιάς κι απέραντης αγάπης αρκούν…
Σε λίμνη «αλίευσε» ο Χριστός τους μαθητές του. Τους δίδαξε να γίνουν αλιείς ανθρώπων για να σκορπίσουν στα πέρατα της γης σοφία και καλοσύνη.
Στη λίμνη του την Πρέσπα, τη «θάλασσα» των φλωρινιώτικων βουνών, έριξε τα πρώτα του « δίχτυα» να ψαρέψει γνώση, για το καλό του ανθρώπου, ο Χριστιανόπουλος…ένα θαύμα προσφοράς!
Τόχουν οι λίμνες να δημιουργούν θαύματα…
Δεν είναι τυχαίο, που το επίθετό του κρύβει μέσα του τον Θεάνθρωπο…
Είχα την ευλογία και τη τύχη να με θεωρεί φίλο του…Τώρα πρέπει να βρω τις λέξεις και να στριμώξω όλα μου τα συναισθήματα και την οδύνη μου σε μια σελίδα… Δεν του πήγαινε το δραματικό ύφος. Δεν ταίριαζε με τη λεβεντιά του…Ίσως γιατί ζούσε το δράμα στα άπειρα ιατρικά περιστατικά, που αντιμετώπιζε…Γι αυτό προσπαθούσε να του περισσεύει το χαμόγελο…
Ξέρω πως από κάπου με κοιτάζει και μου κλείνει το μάτι γνέφοντάς μου τρυφερά «πρόσεξε τι θα πεις»
Στην απέραντη ξαστεριά του και στη ντομπροσύνη του δεν υπήρχε χώρος για σύννεφα, γκρίζες σκιές και εντάσεις. Δούλεψε σκληρά, ακούραστα και αθόρυβα. Με μια απλότητα, που γοήτευε κάθε άνθρωπο και ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη στους ασθενείς…όπως όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι, οι σπουδαίοι επιστήμονες…Πάντα ανιδιοτελής δεν αναλώθηκε στον αγώνα του εύκολου πλουτισμού.
Προσέτρεχε σε όλους με το ίδιο αμέριστο ενδιαφέρον. Όπου κι αν τον χρειαζόταν ήταν παρών. Και βέβαια δεν υπήρχε Φλωρινιώτης, που να τον είχε ανάγκη και να μην ήταν δίπλα του χωρίς δεύτερη σκέψη με ό,τι καλύτερο μπορούσε να κάνει, με όλη του την ψυχή…
Πηγαίο το χιούμορ του, κατάλοιπο της αγαπημένης του Φλώρινας, την οποία ποτέ δεν αποχωρίστηκε. Πού τον έχανες πού τον έβρισκες, έβρισκε πάντα δικαιολογία να ανηφορίσει.
Στην τελευταία μας συνάντηση κάναμε σχέδια…Μετά από κάποιο διάστημα ξεκίνησε το οδυνηρό του ταξίδι…Εκείνος που τόσο κόσμο έσωσε, δοκίμαζε τον ίδιο πόνο. Κανείς μας δεν πίστευε πως θα έκανε αυτό το χωρίς γυρισμό ταξίδι τόσο νωρίς. Φάνταζε πάντα τόσο δυνατός, λεβέντης!
Ορισμένα ταξίδια, θέλεις να μη γίνουν, όμως δεν είναι της απόφασής μας…
Μας έφυγε αθόρυβα χωρίς να μας ρωτήσει…Σαν να μην ήθελε να λυγίσουμε
Και δεν ήταν πρέπον…Καθόλου…
Δεν προλάβαμε να του πούμε τίποτε, από εκείνα που σε μια σελίδα δεν χωρούν… Δεν ξέρω πού παν οι φίλοι όταν φεύγουν…Χτίζουν το σπίτι τους στη καρδιά μας…Όμως κάθε που μαζευόμαστε οι υπόλοιποι της παρέας με τις κιθάρες, τα τραγούδια, τις καντάδες και το κύμα των αναμνήσεων τον νιώθουμε να σιγοτραγουδά μαζί μας…πως μας σκεπάζει τρυφερά ο ίσκιος του… Συνήθως είναι οι καλύτεροι που φεύγουν…Ας είναι…
Και πώς να κρατήσεις κακία στον Χριστιανόπουλο, που μας έφυγε τόσο νωρίς…
Η σκέψη μας τον ακολουθεί πάντα…και γεμίζει τις άπειρες σελίδες της αγάπης, και της θλίψης που μας φέρνει η θύμηση της απώλειάς του…
ΑΞΙΟΣ, Αιώνιος για πάντα στη μνήμη μας…
Αργύρης Λούστας