της Φανής Μοτεσνίτσα
Ζούμε σε μια μικρή πόλη και λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι. Οπότε το »φευγιό» κάποιου από αυτήν τη ζωή μπορεί να δημιουργήσει ένα μικρό σούσουρο στην ήσυχη κοινωνία της πόλης μας, ανάλογα το πόσο »επιφανής» ή »γνωστός» στην πόλη μας είναι κάποιος. Άρθρα θα γραφτούν, συλλυπητήρια δημόσια και δωρεές θα δοθούν, αναφορές συνεχείς κ.λπ. και καλώς γίνονται (για να μην παρεξηγηθώ).
Τι γίνεται όμως με όλους εκείνους που φεύγουν αθόρυβα από τη ζωή; Είτε γιατί ήταν μόνοι, είτε γιατί δεν είχανε κάποιο δημόσιο αξίωμα, είτε γιατί είχανε μια ιδιαιτερότητα, είτε γιατί ήταν απλοί και καθημερινοί άνθρωποι που μένανε μακριά από την βαβούρα της κοινωνικότητας; Όλοι αυτοί όταν φεύγουν δεν αφήνουν κενό πίσω τους; Δεν αφήνουν ανθρώπους να θρηνούν; Δεν είναι η απουσία τους αισθητή; Δεν αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στο πέρασμά τους από αυτήν τη ζωή επειδή δεν γράφτηκαν άρθρα γι’αυτούς και δεν έγινε το γνωστό »σούσουρο» στην πόλη; Και βέβαια ισχύουν όλα τα παραπάνω…
Θα μιλήσω εδώ για το αποτύπωμα που άφησε στη δική μας ζωή η Βούλα και στο πρόσωπό της θέλω να τιμήσουμε και να σκεφτούμε για μια στιγμή όλους τους ανθρώπους που όσο αθόρυβα έζησαν τη ζωή τους σε αυτήν την πόλη τόσο αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και επικήδειους έφυγαν.
Τη Βούλα, που μέχρι να δω το χαρτί της κηδείας δεν ήξερα καν το επίθετό της, τη θυμάμαι να είναι στο σπίτι μου από μικρό παιδί. Όσο μεγάλωνα τη θυμάμαι πάντα να έρχεται με τη μαμά της αγκαζέ είτε νωρίς το πρωί, είτε μέσα στο μεσημέρι είτε αργά το απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει. Το σπίτι μου ήταν κοντά στο δικό τους και έτσι ήμασταν πάντα η πρώτη και η τελευταία στάση. Μεγάλωνα και μαζί μου μεγάλωνε και αυτή.
Ποτέ δεν ήταν είδα θλιμμένη, ποτέ δεν την είδα απαισιόδοξη. Μέσα στο παιδικό της μυαλό όλα ήταν όμορφα. Μεγάλωσα, έφυγα για σπουδές και όταν γυρνούσα πίσω κάθε φορά που την έβλεπα να έρχεται στο σπίτι ησύχαζα γιατί ήταν μια σταθερά, που μου υπενθύμιζε όλα μπορεί να αλλάζουν αλλά τελικά δεν αλλάζουν και πολύ.
Όταν πριν μερικά χρόνια έμαθα πως αρρώστησε δεν μπορούσα να το πιστέψω! Η Βούλα άρρωστη; Μα αυτή είναι παιδί… Τότε συνειδητοποίησα πως και αυτή μεγάλωσε, τότε πρόσεξα της ρυτίδες της, τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά, ήταν τότε εκεί στα 50+. Οι ρυτίδες της ερχόταν σε τόσο μεγάλη σύγκρουση με την παιδικότητά της. Δεν ήθελε να φοράει την περούκα όταν έχασε τα μαλλιά της γιατί νόμιζε φαινόταν ψεύτικη, φορούσε μήνες ολόκληρους ένα σκουφί. Και αυτόν τον Γολγοθά τον πέρασε. Πόση χαρά και καμάρι είχε όταν ξαναμεγάλωσαν τα μαλλάκια της. Της έλεγα πόσο ωραία ήταν και χαμογελούσε με χαρά!
Τα χρόνια περνούσαν, έφυγε και η μητέρα της… και ξαφνικά ακούω στο τηλέφωνο από τη μητέρα μου πως η Βούλα έχει κάτι ύποπτα συμπτώματα… και σιγά σιγά μαθαίνουμε τα άσχημα νέα από τους συγγενείς της που της στάθηκαν πάρα πολύ στο δύσκολο φευγιό της… Δεν υπάρχει επιστροφή πια… Πως να διαχειριστείς το τέλος για ένα αγαπημένο πρόσωπο όταν ο ίδιος το αγνοεί;
Τελευταία φορά που της μίλησα στο τηλέφωνο ήταν 2-3 εβδομάδες πριν φύγει εκεί στα τέλη Μάη… δεν την πρόλαβα αυτό το καλοκαίρι…
Η Βούλα βοήθησε πολύ με την παρουσία της την οικογένειά μου. Βοήθησε και πρακτικά,, με την στήριξή της τη μάνα μου από όταν χάσαμε τον πατέρα μου αλλά και εμένα την ίδια όταν ερχόμουν τα καλοκαίρια με τα παιδιά μου. Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν εκεί… αυτό το καλοκαίρι ήταν αλλιώς… Όταν έπρεπε να το εξηγήσω στις κόρες μου 6 και 4 ετών γιατί δεν θα δούμε τη Βούλα το καλοκαίρι στο σπίτι της γιαγιάς, μου απάντησαν με την παιδική τους αγνότητα: Μην στενοχωριέσαι μαμά η Βούλα τώρα είναι άγγελος και θα πηγαίνει αυτή τα γράμματά μας στον παππού και σε όλους τους ανθρώπους που είναι εκεί στον Θεούλη.
Και κάπως έτσι θα είναι. Η Βούλα ήταν ένα μικρό παιδί εγκλωβισμένο σε σώμα 60αρη ανθρώπου. Ένα παιδί που πρόστρεχε να βοηθήσει χωρίς καν να της ζητηθεί, ένα παιδί που είχε αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ένα παιδί που έψαχνε να αγαπηθεί και να νιώσει αποδεκτό. Τα παιδιά όταν φεύγουν γίνονται άγγελοι. Οπότε, ναι, και η Βούλα σίγουρα θα έχει γίνει άγγελος!
Ανέφερα την αποδοχή γιατί νομίζω πως αυτό αποζητούσε η Βούλα μια ζωή. Nα γίνει αποδεχτή με τη διαφορετικότητά της και να αγαπηθεί γι’αυτήν. Γι αυτό και όταν δημιουργήθηκαν τα ΚΕΚΥΚΑμεΑ Φλώρινας λάτρευε να πηγαίνει εκεί. Ένιωθε την αγάπη και την αποδοχή γι’ αυτό που είναι! Κάθε φορά στην παρέλαση που έκανε καμάρωνε όταν της έλεγα πως την είδα στο ίντερνετ. Πόσο χαρούμενη ήταν με κάθε τι καινούργιο που κάνανε εκεί, ένιωθε επιτέλους να ανήκει σε μια ομάδα!
Το αποτύπωμα της Βούλας στη μικρή μας πόλη ήταν μεγάλο. Είμαι σίγουρη, πως κάποιοι άνθρωποι, θα ταυτιστούν με όσα λέω, γιατί θα αφορά και το δικό τους σπιτικό, καθώς η Βούλα ήταν πολύ κοινωνικό παιδί.
Βούλα μου, σε ευχαριστώ για όλη σου την παρουσία στη ζωή μας και για όλα όσα έκανες για εμάς! Για κάθε καφέ παρηγοριάς που έψησες στο σπίτι μας στη μνήμη του πατέρα μου, για κάθε φορά που πήγες στο φούρνο για ψωμί ή στην αγορά για ψώνια για να μην κουραστεί η μάνα μου που έχει τα πόδια της, για κάθε λεπτό που πήγαινες με την μαμά μου βόλτα με το καρότσι τα παιδιά μου για να την έχεις στο νου σου να μην πέσει. Για όλα αυτά και άλλα τόσα σε ευχαριστώ. Εύχομαι η ψυχή σου να είναι αναπαυμένη ανάμεσα στους Αγγέλους, όπως ακριβώς λένε οι κόρες μου.
Όσο για μένα, πάντα θα σε ψάχνω όταν θα πηγαίνω στον Άγιο Παντελεήμονα, εκεί στα κεριά, όταν με συναντούσες και να μου λες… »Φανούλα ήρθες; Οι δικοί σου σε περιμένανε πως και πως… »
Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι ζούνε αθόρυβα αυτήν τη ζωή, χωρίς τυμπανοκρουσίες, επαίνους και διθυράμβους και έτσι αθόρυβα φεύγουν. Και σε όλα εκείνα τα μικρά – μεγάλα παιδιά που μας γεμίζουν με το φως της ψυχής τους που το έχουμε τόσο ανάγκη!