Μνημονεύοντας

Μιλιούνια τα ουράνια σώματα

δεν μπορούμε να τ απαριθμήσουμε

ένα ένα

έτσι και οι ψυχές

κάθε που χάνονται από την γη

φεύγουν στο μαύρο στερέωμα

για ν αστροφέγγουν στο πέλαγος

όταν κολυμπούμε χωρίς φεγγάρι

σαν ενδοσκόπηση του εαυτού μας

μνημονεύοντας αυτούς που χάθηκαν

και μέσα στον παφλασμό των κυμάτων

διαμοιράζουμε τα ιμάτια τους.