Στις 3 Δεκεμβρίου, η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία θα αποτελέσει εκ νέου αφορμή για πληθώρα ευχών και ανάδειξης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα. Ωστόσο, παραμένει ερωτηματικό το κατά πόσο η ευκαιριακή αναγνώριση των δικαιωμάτων και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες στην καθημερινότητα τους είναι αρκετή για να προκύψουν ουσιαστικές και μόνιμες αλλαγές στον κοινωνικό ιστό σχετικά με αυτό το ζήτημα.
Η επιθυμητή συνέπεια και εδραίωση αυτών των αλλαγών μπορεί να επέλθει μόνο όταν προηγείται δομική αλλαγή στη φιλοσοφία που χαρακτηρίζει το κοινωνικό σύνολο. Η βάση στην οποία μπορεί να επιτευχθεί η ανάπτυξη και η βελτίωση της ζωής των διαφόρων ιδιαίτερων κοινοτήτων αποτελείται από αξίες όπως η αλληλεγγύη, ο σεβασμός και η ισότητα. Η προάσπιση αυτών των αξίων σε καθημερινό επίπεδο δημιουργεί μια νοοτροπία που διασφαλίζει την αληθινή συνοχή του κοινωνικού ιστού. Οι αλλαγές σε υλικοτεχνική υποδομή αποτελούν το αποτέλεσμα της παραπάνω περιγραφόμενης μεταστροφής και όχι το ζητούμενο. Η ορθή οργάνωση της πόλης με σκοπό την εξυπηρέτηση όλων των ατόμων ανεξάρτητα ιδιαιτεροτήτων, η προσβασιμότητα και η δημιουργία σχολικών μονάδων ειδικής αγωγής είναι όλα καλοδεχούμενα, αλλά όχι αρκετά. Αν όλα τα παραπάνω δεν συνοδεύονται από μια ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο σκέψης του κάθε ανθρώπου, θα παραμείνουν ημίμετρα που θα δρουν ως ένας επιφανειακός επίδεσμος πάνω από ένα βαθύ τραύμα.
Ως εργαζόμενοι λειτουργοί εκπαίδευσης στο ΕΕΕΕΚ Φλώρινας, θα συνεχίσουμε να αναζητούμε την πραγματική αλλαγή σε κάθε έκφανση της καθημερινής λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας. Η προσδοκία μας για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία είναι να περάσουμε από το επιφανειακό στο ουσιαστικό, δημιουργώντας μια αλλαγή σε επίπεδο φιλοσοφίας, αυθόρμητης σκέψης και δικαιοσύνης. Όταν θα καταγραφεί μια τέτοια ουσιαστική αλλαγή, ακόμα και η ύπαρξη αυτής της ημέρας δεν θα έχει νόημα καθώς όλες οι μέρες του χρόνου θα είναι φωτεινές και δίκαιες για όλους.