Ποίημα του Μητροπολίτη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ.κ. Ιουστίνου
Λίγες σταγόνες,
απ’ τα αρμυρά μου δάκρυα, που σύναξα
μέσα στην πήλινη καρδιά μου,
έχω να σου προσφέρω, δώρο στη Κοίμηση Σου,
Μάνα μου.
Δεν έχω τίποτε άλλο.
Ειμαι φτωχός,
ξερός,
ίσως και αφάνταστα νεκρός.
Το μόνο που με κάνει πλούσιο, και ζωντανό,
χωρίς να το αξίζω,
είναι η αγάπη Σου.
Μια αγάπη
που συνεχώς,
παρόλες τις «παιδικές» μου τρέλες,
με συμμαζεύει απ τις αλάνες,
που παίζονται στα ζαριά οι ψυχές
και μου γιατρεύει
κρυφές και φανερές ενοχές.
Γι αυτό,
παρακαλώ Σε,
δέξου λίγα φτωχά δάκρυα,
σήμερα στη γιορτή Σου, Ηλιόκαλλή μου,
τα μόνα που έχω να Σου δώσω
και κάποιες σάπιες προσευχές
και ικεσίες,
να συνεχίσεις να με ανέχεσαι, να με γιατρεύεις, να μ’ αγαπάς.
Στον τάφο Σου γονατιστός, Κυρά μου,
τρεις λεξεις
θέλω να Σου πω:
Μάνα, Σε αγαπώ.
Δυο λέξεις
θέλω να ακούσω από Εσένα:
και εγώ.
Και μια
να ασφαλίσει τούτους τους λόγους:
Αμήν.
Παναγιά μου,
