Αψίδες που παρά την φθορά του χρόνου
στέκουν εκεί φούρνοι που ποτέ
δεν γκρεμίζονται προτρέποντας την διέλευση
και την καύση σαν τελετουργική λατρεία
σαν προσευχή να πάρουν τα όνειρα μορφή
και μυρωδιά από το αχνιστό κλέφτικο
στην γάστρα που θέλει την ώρα του
για να ψηθεί με το ξυνόμαυρο Αμυνταίου
να ρέει στις κανάτες και τα ποτήρια
των απρόσμενων καλεσμένων που χέρι
φιλόξενο τους καλεί κάτω από τον θόλο
τ ουρανού σε μια αγκαλιά αγάπης.
Ρηγίνος
