Αγαπητό κράτος,
Ένα χρόνο μετά την δολοφονία των Τεμπών θα σου εκφράσω μια παγωμένη ιστορία μέσα από τις αφηγήσεις των μαθητών στο σχολείο όταν μου ζήτησαν να μιλήσουμε για αυτό.
«Νιώθω ότι είμαι μόνος σε ένα καράβι, σε μια θάλασσα που φαίνεται ήρεμη. Ξαφνικά ξεσπά μια απίστευτη τρικυμία. Έρχονται πελώρια κύματα που χτυπάνε με μανία το καράβι μου. Είναι ένα καράβι μοναχό του σε μια θαλασσοταραχή. Έρχονται άλλοτε κύματα άρνησης και σύγχυσης και σκάνε στην πλώρη του. Ψελλίζω «Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό». Άλλοτε κύματα θυμού που διαβρώνουν την υφή του. Φωνάζω «Γιατί να συμβαίνει αυτό». Προσπαθώ να πάω ενάντια στα κύματα, να τα πολεμήσω. Σκέφτομαι ότι τα κύματα είναι κομμάτι της φουρτουνιασμένης θάλασσας . Και η φουρτουνιασμένη θάλασσα, μια όψη της θάλασσας που βρίσκεται το καράβι μου. Μετά… βουτάνε και ανυψώνουν το καράβι κύματα διαπραγμάτευσης. Στέκομαι στη γέφυρα του πλοίου και βλέπω τι καταστροφές έχουν γίνει στο καράβι. Και ύστερα… Ο κατακλυσμός. Ο κατακλυσμός της κατάθλιψης. Κατακλυσμός γιατί η θλίψη δεν έρχεται σαν μεμονωμένος κατάσκοπος , αλλά σε τάγματα. Αποσύρομαι μέσα στο καράβι. Περνάει η τρικυμία. Έρχεται σχεδόν τρέχοντας ο μηχανικός και μου λέει τη φράση «Πρέπει να αισθάνεσαι δικαιωμένος, γιατί κάποιος άλλος έχει θυσιαστεί για σένα σε άλλες φουρτούνες».
Δεν ξέρω αν αντιλήφθηκες, αλλά μόλις οι μαθητές σου σου αφηγήθηκαν τα στάδια του πένθους που βίωσαν.
Σου μεταφέρω λοιπόν τις υποθέσεις μου από την συγκεκριμένη αφήγηση. Το καράβι είναι η ψυχή του παιδιού μέσα σε μια θάλασσα, την κοινωνία. Ξαφνικά γίνεται φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η φουρτουνιασμένη θάλασσα είναι το τραγικό συμβάν, το οποίο δημιουργεί τα κύματα, τα συναισθήματά τους. Το επόμενο ερώτημα είναι αν εσύ αγαπητό κράτος είσαι ο μηχανικός, τι κάνεις;
Ευτυχώς για εσένα, το παιδιά δεν αντιλήφθηκαν ότι εσύ ως μηχανικός ευθύνεσαι που δεν τα προστάτεψες από την φουρτούνα.
Εγώ λοιπόν θα ασχοληθώ με τα συναισθήματα που είναι και η δουλειά μου, εσύ θα ασχοληθείς με τα δικαιώματα των παιδιών σου;
Τα «εισιτήρια» για τους μαθητές μου παρακαλώ, για να επιβιβαστούν στην κοινωνία σου.
Και φρόντισε αυτή τη φορά να είναι «ασφαλή»!
Μια ψυχολόγος των ελληνικών σου σχολείων
Aνδρονίκη Μαυρίδου