Ανοίξτε

Ανοίξτε, των ανθρώπων τα κρίματα

να μπούμε μέσα

λίγο να δούμε την κουρτίνα στο παράθυρο

που στέκει μαρμαρωμένη ακόμα

σαν χέρι χαιρετισμού με το μαντήλι

και μας περιμένει να γυρίσουμε

χωρίς καπνό από μια Ιθάκη

κάποιου άλλου Οδυσσέα.

Ανοίξτε

ζωή κομμένη στα δυο εγκλωβισμένη

σαν ζόμπι ακροβατούμε απ ‘έξω

στήνοντας την κάμερα στο Google earth

ανάμεσα στ αποκαίδια της ιστορίας

εκλιπαρώντας για ένα σου φιλί

το άλλο καρφώθηκε στο συρματόπλεγμα

αυτό που δεν προλάβαμε να σου δώσουμε

πριν σε εγκαταλείψουμε πόλη μας.

Τώρα τα φιλιά γίνανε μισοφέγγαρα

διπλά πάνω σε κάθε ανάμνηση πεταμένα

μαζί με φωτογραφίες στο πάτωμα,

δεν μπορεί κάτι θα έμεινε

έστω ένα κεραμίδι ν ανέβω στην σκεπή

να το αγκαλιάσω, ένα ξερό κλαδί

από ένα δέντρο να κόψω

ίσως η μουριά να άντεξε στην άμμο

όπως και οι δωδώνιες στον φράχτη

και η δεξαμενή με τον κατεβάτη

όλα θα τα φιλήσω

και προσκυνώ σε Αμμόχωστος

σαν επιτάφιος που περιμένουμε ν αναστηθείς.

Ανοίξτε να λυτρωθούν τα όνειρα μας

που είναι φυλακισμένα εκεί μέσα.