Του Τάσου Βακφάρη
Τα σπίτια είναι δανεικά κτήρια που στεγάζουν στα ντουβάρια τους τις επιθυμίες αναλώσιμων ανθρώπων. Τα παράθυρα θα ανοίξουν από χέρια πολλών ενοίκων, θα γεμίσουν με ανάσες και χνώτα διαφορετικών συχνοτήτων. Αρκετά ζευγάρια ματιών θα κοιτάξουν το ζην και το ευ ζην μέσα από τα τζάμια, λίγα όμως θα αναρωτηθούν το βάρος που κουβαλούν.
Τα σπίτια είναι για πάντα, οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Αυτός ο διακαής πόθος που είναι εμποτισμένος στη συνείδηση για ιδιοκτησία, πόσο πλάνος είναι. Θαρρείς θα κάνουμε δικό μας το τούβλο. Το χώμα της γης, τον πηλό που το σκληραίνει, το νερό που το πλάθει. Μια ψευδαίσθηση για αιώνια ζωή. Μια απώθηση της προσωρινότητας μας.
Τα σπίτια φυσικά και είναι για πάντα.
Τα πατώματα θα μεγαλώσουν ένα σορό βήματα και θα λερωθούν άπειρες φορές, όσες και θα καθαριστούν και η δική σου ιστορία θα ‘ναι μονάχα ένα κεφάλαιο τους. Το φινάλε δεν θα το ζήσεις ποτέ εσύ που το απόκτησες. Πάντα κάποιος άλλος το τσαλακώνει και το πετάει στα σκουπίδια σαν λιωμένο καρμπόν μελάνης.
Οι άνθρωποι έρχονται και φύγουν.
Το στραβό χαλάκι στην είσοδο και αυτή η εξώπορτα, αχ αυτή η εξώπορτα πόσα έχει αντικρίσει. Πόσο έχει ταξιδέψει άνοιξε – κλείσε. Κρεμασμένη σε μεντεσέδες αφηγείται παραμύθια στους νέους που πιάνουν το πόμολο να διαβούν ένα μονοπάτι άγνωστο.
Τα σπίτια φυσικά και είναι για πάντα.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Έτσι εκδικείται το άψυχο υλικό.
Το υπερτροφικό εγώ.