Γυρνάς πλευρό με τα βλέφαρα κλειστά
και τα μάτια μισοξύπνια
τότε που αρχίζουν τα οράματα
μέσα στην ανοιξιάτικη βροχή
με το χώμα να απορροφά σαν σφουγγάρι
δεν χόρτασε ακόμα σαν η ψυχή
αρνείται να βγει από το σώμα
ανασκοπώντας το υπέργειο τμήμα
εκεί που το πράσινο οργιάζει
σιγανή και επίμονη πέφτει
σε αναμονή μηνύματος για καφέ
πώς να ξεπεράσεις τον λήθαργο
της μεγάλης προσμονής μιας ανάστασης
που όλοι μαζί ονειρευόμαστε
και όλο ξανασταυρώνουμε τον άνθρωπο
βυθισμένοι ακόμα πιο βαθιά στην αμαρτία
μαζί με τα αυγά της Κόκκινης Πέμπτης
που κάποιοι μας ψεμάτισαν με υποσχέσεις
αυτά που φυτέψαμε στα μνήματα
όπως οι αρχαίοι Έλληνες
με την ελπίδα πως θα ξαναγεννηθούμε.
Ρηγίνος
