Ζούμε σε μια εποχή που η ευθύνη στη διοίκηση δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαιότητα. Κι όμως, στον Δήμο Αμυνταίου, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας πραγματικότητας που τραυματίζει το συλλογικό μας αίσθημα.
Με διαδοχικές ενδείξεις κακοδιοίκησης, ανεπαρκούς συντονισμού και καθυστερημένων ή αμφιλεγόμενων αποφάσεων, η παρούσα δημοτική αρχή φαίνεται να δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Η διαχείριση κρίσεων, μικρών ή μεγάλων, συχνά γίνεται με επιπολαιότητα, προχειρότητα ή, στην καλύτερη περίπτωση, με ανεπαρκή πολιτικό σχεδιασμό.Αντί για αποφασιστικότητα, βλέπουμε καθυστερήσεις. Αντί για ένα σαφές όραμα για το μέλλον σε έναν τόπο που το έχει ανάγκη εν μέσω της μεταλιγνιτικής εποχής, βλέπουμε πρόχειρες αποφάσεις.
Αυτή η εικόνα έχει προκαλέσει, όπως είναι φυσικό, έντονη κοινωνική δυσφορία. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μετατραπεί σε χώρο εκτόνωσης αλλά και καταγραφής της λαϊκής δυσαρέσκειας. Η ρητορική είναι συχνά οξεία και η κριτική δριμεία. Ωστόσο, πίσω από τα σχόλια και τις ειρωνείες κρύβεται ένα βαθύτερο πρόβλημα: η αποξένωση του πολίτη από τη διοίκηση και η αίσθηση ότι η φωνή του δεν ακούγεται.
Το αποτέλεσμα; Μια διοίκηση αποδυναμωμένη στην πράξη και μια κοινωνία διχασμένη, απογοητευμένη και συχνά θυμωμένη.
Το ερώτημα είναι πλέον επιτακτικό: Μπορεί και θέλει η δημοτική αρχή να επανασυνδεθεί με την κοινωνία; Υπάρχει περιθώριο για ειλικρινή αυτοκριτική και αλλαγή πορείας; Ή θα παραμείνουμε «εγκλωβισμένοι» σε μια επανάληψη σφαλμάτων, ελπίζοντας σε βελτίωση που δεν έρχεται ποτέ;
Όλοι κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι αν έχουμε το θάρρος να τα παραδεχτούμε και να τα διορθώσουμε. Αν οι διοικούντες έχουν το κουράγιο να ακούσουν, όχι για να απαντήσουν αλλά για να καταλάβουν. Κι αν εμείς, ως πολίτες, έχουμε τη δύναμη να συνεχίσουμε να απαιτούμε, χωρίς να αφήσουμε τον θυμό να μας μετατρέψει σε κομμάτι του προβλήματος.
Το Αμύνταιο έχει μέλλον. Αλλά το μέλλον αυτό θα χτιστεί μόνο αν ξαναθυμηθούμε πως είμαστε εδώ για να υπηρετούμε, όχι για να εξουσιάζουμε. Και πως καμία θέση, καμία εξουσία, δεν έχει αξία χωρίς σεβασμό στον άνθρωπο.
Γράφω γιατί νοιάζομαι.Δεν αξίζουμε μια τοξική καθημερινότητα. Ούτε ένας Δήμος που μένει πίσω επειδή οι υπεύθυνοι διοικούν με αδιαφορία και επιπολαιότητα. Δεν μας αρμόζει αυτή η σιωπή, αυτή η απάθεια.Γι’ αυτό γράφω. Για να μην σιωπήσω μπροστά σε όλα αυτά. Και για να πω ξεκάθαρα: αξίζουμε καλύτερα.
Ο Δήμος Αμυνταίου δεν είναι απλώς ένας θεσμός, είναι οι άνθρωποί του, οι ανάγκες τους, τα όνειρά τους.Καλώ, λοιπόν, κάθε αρμόδιο να αναλογιστεί τις ευθύνες του και κάθε πολίτη να συνεχίσει να διεκδικεί με ήθος, χωρίς να αφήσει τον θυμό να γίνει μίσος.
Ήρθε η ώρα να δώσουμε ξανά νόημα στη λέξη “τοπική αυτοδιοίκηση” όχι ως τίτλο, αλλά ως πράξη.
Υ.Γ.1: Εδώ και 48 ώρες δεν έχουμε δει εσάς κ. Δήμαρχε και τους Αντιδημάρχους σας σε κάποια φωτογραφία. Ελπίζουμε να είστε όλοι καλά και να μην «χάνεστε» για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα!
Υ.Γ.2: κ. Δήμαρχε αυτός ο Υπηρεσιακός που σας έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα σε μία σειρά ζητημάτων όπως η λαϊκή αγορά, η διαχείριση των αδεσπότων και τώρα τελευταία των παιδικών χαρών έχει ονοματεπώνυμο? Κι αν, ας υποθέσουμε, του έχετε κάνει επίπληξη?
Με εκτίμηση,
Πέτρος Γ. Μπερμπερίδης